Bobo Olson
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Carl Elmer Olson |
|---|---|
| Pseudonim |
The Hawaiian Swede |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
179 cm |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
średnia, półciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
115 |
| Zwycięstwa |
97 |
| Przez nokauty |
47 |
| Porażki |
16 |
| Remisy |
2 |
Bobo Olson, właśc. Carl Elmer Olson (ur. 11 lipca 1928 w Honolulu, zm. 16 stycznia 2002 tamże) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii średniej.
Jego ojciec był imigrantem ze Szwecji, który osiedlił się na Hawajach podczas I wojny światowej, stąd przydomek Olsona The Hawaiian Swede (Hawajski Szwed)[1].
Kariera
Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1944. Wygrał pierwsze 21 walk, zanim w 1947 doznał porażki w walce o tytuł mistrza Hawajów w wadze średniej. Zdobył ten tytuł w następnej walce, w kolejnej go utracił, a w jeszcze następnej odzyskał[2]. W 1948 i 1949 wygrał wszystkie walki, pokonał m.in. Antona Raadika. W marcu 1950 doznał porażki z rąk jednego z czołowych pięściarzy świata wagi średniej tego okresu Dave'a Sandsa z Australii, a w październiku tego roku został znokautowany w 12. rundzie przez Sugar Raya Robinsona w walce o tytuł mistrza świata uznawanego przez stan Pensylwania. W 1951 wygrał 5 walk i ponownie przegrał z Sandsem, a po wygraniu kolejnych dwóch walk w 1952 zmierzył się po raz drugi z Sugar Rayem Robinsonem, tym razem w walce o powszechnie uznawane mistrzostwo świata. Broniący tytułu Robinson wygrał na punkty po zaciętej walce 13 marca w San Francisco.
W grudniu tego roku Robinson zrezygnował z tytułu mistrza świata. Jego następcą miał zostać zwycięzca turnieju, do którego wyznaczono po dwóch zawodników z Europy i z USA, w tym Olsona. Olson najpierw pokonał Paddy'ego Younga 19 czerwca 1953 w Nowym Jorku, a 21 października tego roku zmierzył się o tytuł mistrzowski ze zwycięzcą drugiego pojedynku, byłym mistrzem świata Randym Turpinem z Wielkiej Brytanii. Walka odbyła się w Madison Square Garden w Nowym Jorku. Turpin przeważał w początkowej fazie walki, ale Olson dominował w drugiej połowie, mając Turpina na deskach w 10. rundzie i zwyciężył na punkty. Po tej walce został wybrany bokserem roku 1953 przez magazyn The Ring[3].
W 1954 Olson wygrał wszystkie 7 walk, w tym trzy w obronie tytułu: 2 kwietnia w Chicago pokonał na punkty aktualnego mistrza świata wagi półśredniej Kida Gavilana, 20 sierpnia w San Francisco wygrał na punkty z Rockym Castellanim[4], a 15 grudnia w San Francisco zwyciężył przez techniczny nokaut w 11. rundzie Pierre'a Langlois.
W następnym roku Olson spróbował sił w wadze półciężkiej. 13 kwietnia 1955 w San Francisco wygrał na punkty z byłym mistrzem świata Joeyem Maximem a 22 czerwca w Nowym Jorku spróbował odebrać tytuł mistrza świata Archiemu Moore'owi, ale został znokautowany w 3. rundzie. 9 grudnia tego roku stracił tytuł w wadze średniej po przegranej przez nokaut w 2. rundzie z powracającym po ponad dwuletniej przerwie Sugar Rayem Robinsonem[5]. Kolejna walka z Robinsonem o odzyskanie tytułu zakończyła się znokautowaniem Olsona w 4. rundzie 18 maja 1956 w Los Angeles[6].
Po tej porażce Olson pauzował przez ponad rok. Powrócił na ring w czerwcu 1957 wygrywając ponownie z Joeyem Maximem. Walczył głównie w wadze półciężkiej, choć niekiedy w ciężkiej. Wygrał wszystkie walki w 1958 i 1958, a w 1960 pokonał go tylko Doug Jones. W 1961 zwyciężył 5 razy i raz przegrał, a w 1962 wygrał trzy walki, przegrał jedną (z Pete'em Rademacherem) i 1 zremisował (z Giulio Rinaldim). W 1963 wygrał 4 walki i 1 zremisował. 27 listopada 1964 w Madison Square Garden stoczył walkę eliminacyjną przed pojedynkiem o tytuł mistrza świata w wadze półciężkiej, ale przegrał przez nokaut w 1. rundzie z José Torresem[7].
Po tej walce Olson wygrał jeszcze trzy walki (w tym z Andym Kendallem i ówczesnym mistrzem Europy Piero Del Papą), a w kolejnej w listopadzie 1966 przegrał z Donem Fullmerem i zakończył karierę.
Został wybrany w 2000 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy. Cierpiał na chorobę Alzheimera. Zmarł w 2002[8].
Przypisy
- ↑ James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 544. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
- ↑ Wykaz walk zawodowych Olsona [online], boxrec.com [dostęp 2013-07-27] (ang.).
- ↑ Roberts, Skutt, op.cit., s. 547
- ↑ Budd Schulberg. King In The Cow Palace. „Sports Illustrated”, 1954-08-30. [dostęp 2013-07-27]. (ang.).
- ↑ Budd Schulberg. Counted Out: A Man's Career. „Sports Illustrated”, 1955-12-19. [dostęp 2013-07-27]. (ang.).
- ↑ Martin Kane. Sweetest Scientist. „Sports Illustrated”, 1956-05-28. [dostęp 2013-07-27]. (ang.).
- ↑ Edwin Shrake. Fast Hands And Purple Lights. „Sports Illustrated”, 1964-12-07. [dostęp 2013-07-27]. (ang.).
- ↑ Richard Goldstein. Bobo Olson, 73, Boxing Champion in 1950's. „The New York Times”, 2002-01-19. [dostęp 2013-07-27]. (ang.).
Bibliografia
- James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 544-549. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
- Carl (Bobo) Olson. International Boxing Hall of Fame. [dostęp 2013-07-27]. (ang.).
- Carl "Bobo" Olson (Carl Elmer Olson) (the "Hawaiian Swede"). The Cyber Boxing Zone Encyclopedia. [dostęp 2013-07-27]. (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Olsona. boxrec.com. [dostęp 2013-07-27]. (ang.).