Bitwa pod Vesontio
 Besançon obecnie | |||
| Czas |
68 n.e. | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
Vesontio (Besançon, Doubs) | ||
| Wynik |
zwycięstwo Rufusa | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
Bitwa pod Vesontio – starcie zbrojne, które miało miejsce w 68 roku n.e. w Galii, na terenach dzisiejszej Francji.
Sytuacja przed bitwą
Przez cały 67 rok rósł w Rzymie opór przeciwko Neronowi, nieobecnemu w stolicy i bawiącego w Grecji. Na początku 68 roku namiestnik Galii Lugduńskiej, Juliusz Windeks (Gaius Iulius Vindex) wywołał powstanie przeciwko władzy cesarza. Opowiedział się w ten sposób przeciw hulaszczemu trybowi życia cesarza, stając po stronie senatu i rzymskiego ludu i chroniąc tradycyjne wartości przeciw zakusom tyrana. Rozprowadzał pisma potępiające cesarza i bił denary z symbolami SPQR, Marsem, Herkulesem i Jowiszem (sportretowanymi jako zbawcy ludu rzymskiego)[1]. Popierany był również przez niższe warstwy społeczeństwa, w tym niezromanizowanych Galów z których się wywodził (etnicznie był prawdopodobnie Baskiem, z królewskiego rodu[1]). W listach nakłaniał do buntu innych, w tym również leciwego (71 lat) namiestnika Hiszpanii Tarrakońskiej – Galbę (Servius Sulpicius Galba, cesarz rzymski od 9 czerwca 68 roku), ale ten wahał się, pomimo że uważany był powszechnie za głównego kandydata.
Bitwa pod Vesontio
Namiestnik Germanii Górnej – Lucjusz Werginiusz Rufus wkrótce wystąpił przeciwko Windeksowi. Ten zaś porzucił oblężenie Lyonu i ruszył naprzeciw. Do decydującej bitwy doszło prawdopodobnie pod koniec maja. Wojska Windeksa zostały doszczętnie rozbite pod murami Vesontio.
Istnieją różne interpretacje postawy Rufusa. Tacyt wspomina[2], że legiony Górnego Renu najdłużej pozostawały wierne Neronowi. Z kolei według Kasjusza Diona[3] i Plutarcha starcie pod Vesontio było częściowo nieporozumieniem. Windeksowi udało się przekonać do buntu również Rufusa, ale kiedy maszerował chcąc zająć miasto został omyłkowo zaatakowany. W tej sytuacji pewną rolę mogły odegrać waśnie pomiędzy legionistami, a galijskimi stronnikami Windeksa[4].
Konsekwencje
W następstwie tych wydarzeń Galba obwołał się cesarzem i po samobójczej śmierci Nerona wkroczył od Rzymu. Zapoczątkowało to okres szybkich przetasowań na szczycie władzy ("rok czterech cesarzy"). W styczniu 69 roku, po spisku pretorian i śmierci Galby, cesarzem został Othon, który w trzy miesiące później popełnił samobójstwo. Jego przeciwnik, Witeliusz, został zaś z końcem roku obalony przez wojska Wespazjana, który przywrócił spokój w państwie.
Przypisy
Bibliografia
- Aleksander Krawczuk: Poczet cesarzy rzymskich. 2009, s. 61.
- Cambridge Ancient History. T. 10. s. 256-260.