Bitwa pod Milczą
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| |||
| Czas |
15 lipca 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
ofensywa Frontu Płd.-Zach. | ||
| Wynik |
wygrana Polaków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Bitwa pod Milczą – część bitwy pod Dubnem; walki polskiego 49 pułku piechoty ppłk. Karola Staszkiewicza z oddziałami sowieckiej 14 Dywizji Kawalerii Aleksandra Parchomienki, ze składu 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego, toczone w okresie ofensywy Frontu Południowo-Zachodniego w czasie wojny polsko-bolszewickiej.
Sytuacja ogólna
26 maja na Ukrainie wojska sowieckiego Frontu Południowo-Zachodniego przeszły do ofensywy, a już 5 czerwca trzy dywizje sowieckiej 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego przełamały trwale polski front pod Samhorodkiem na odcinku obrony grupy gen. Jana Sawickiego[2][3]. 10 czerwca odwrót spod Kijowa w kierunku na Korosteń rozpoczęła polska 3 Armia[4]. W ostatnich dniach czerwca poszczególne związki operacyjne Frontu Ukraińskiego, dowodzonego już przez gen. Edwarda Rydza-Śmigłego, ugrupowane były w następujący sposób: Armia Ukraińska gen. Michajła Omelianowicza-Pawlenki skupiona była nad Dniestrem, w kierunku granicy z Rumunią, 6 Armia gen. Wacława Iwaszkiewicza-Rudoszańskiego zajmowała odcinek frontu Dniestr–Chmielnik–Lubar, nowo sformowana 2 Armia gen. Kazimierza Raszewskiego znajdowała się na linii rzek Słucz i Horyń, a 3 Armia gen. Edwarda Rydza-Śmigłego rozlokowana była nad Uborcią[5][6].
4 lipca oddziały sowieckiej 14 Armii przełamały polską obronę pod Barem i wyszły na tyły 6 Armii[7]. Celem zamknięcia luki i przywrócenia łączności pomiędzy dwoma polskimi armiami, została zorganizowana i skierowana nad Horyń Grupa gen. Franciszka Krajowskiego[8]. 9 lipca Grupa osiągnęła rejon Obgowa, skąd planowano uderzenie na Dubno. Około południa 11 lipca nadszedł rozkaz uderzenia na sowiecką 11 Dywizję Kawalerii, stojącą na wschód od Dubna[9]. Wcześniej gen. Franciszek Krajowski miał rozbić oddziały sowieckiej 45 Dywizji Strzelców, stojące pod Krzemieńcem, a następnie odzyskać Dubno i obsadzić Ikwę na odcinku Dubno – Krzemieniec[8].
Walki pod Milczą
15 lipca, podczas drugiego natarcia 18 Dywizji Piechoty na Dubno, 49 pułk piechoty ppłk. Karola Staszkiewicza[10], wzmocniony I dywizjonem 18 pułku artylerii polowej, ruszył z Ptyczy na Małą Milczę[b] i Sady[11]. Idący w awangardzie III batalion mjr. Klemensa Mościckiego wpadł w zasadzkę, a sowiecka artyleria prowadziła ogień na wprost z małej odległości. Polski batalion rozwinął się w tyralierę i przy wsparciu ogniowym plutonu 2/18 pułku artylerii polowej ruszył do natarcia[12].
Osłaniająca artylerię sowiecka kolumna kawalerii była tak zaskoczona zdecydowanym działaniem 9 kompanii, że w gęstym lesie Kozacy nie mogli wykorzystać swojego podstawowego atutu, jakim jest szarża[11]. Kawaleria sowiecka ratowała się ucieczką, obsługa osamotnionej baterii początkowo broniła się w walce wręcz, ale została wybita przez piechurów 10 kompanii ppor. Antoniego Wiktorowskiego[10]. Po pewnym czasie nieprzyjacielska kawaleria przegrupowała siły i uderzyła w szyku pieszym na polski batalion. Przeciwnik próbował odzyskać działa, ale atak został odparty. Bardzo pomocne w walce w lesie okazały się granaty ręczne[11]. Po zakończonej walce 49 pułk piechoty maszerował dalej i około północy stanął w Sadach[13].
Bilans walk
Bój zakończył się sukcesem 49 pułku piechoty. Straty III/49 pułku piechoty to 9 rannych żołnierzy[14]. Sowieci stracili 36 poległych, w tym dowódcę brygady kawalerii, i 4 działa. Z zeznań jeńców wynikało, że walczono z oddziałami 14. i 11 Dywizji Kawalerii, maszerującymi na Ptyczę[10].
Uwagi
Przypisy
- ↑ Arciszewski 1923 ↓.
- ↑ Odziemkowski 1998 ↓, s. 231.
- ↑ Biernacki 1924 ↓, s. 66.
- ↑ Wyszczelski 2009 ↓, s. 172.
- ↑ Wyszczelski 2008 ↓, s. 283.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 46.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 23.
- ↑ a b Odziemkowski 2004 ↓, s. 105.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 106.
- ↑ a b c Arciszewski 2016 ↓, s. 69.
- ↑ a b c Odziemkowski 2004 ↓, s. 251.
- ↑ Fuglewicz 1929 ↓, s. 14.
- ↑ Arciszewski 2016 ↓, s. 70.
- ↑ Fuglewicz 1929 ↓, s. 15.
Bibliografia
- Franciszek Adam Arciszewski: Ostróg – Dubno – Brody. Walki 18 Dywizji Piechoty z konną armją Budiennego (1 lipca – 6 sierpnia 1920). Szkice. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo – Wydawniczy, 1923.
- Franciszek Adam Arciszewski: Ostróg – Dubno – Brody. Walki 18 Dywizji Piechoty z konną armią Budionnego (1 lipca - 6 sierpnia 1920) (reprint). Oświecim: Wydawnictwo „Napoleon”, 2016. ISBN 978-83-65652-00-3.
- Mieczysław Biernacki: Działania Armji Konnej Budiennego w kampanji polsko-rosyjskiej 1920 r. 26 V–20 VI 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1924.
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Jan Fuglewicz: Zarys historji wojennej 49-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon bitew polskich 1914–1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-85621-46-6.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
- Lech Wyszczelski: Kampania ukraińska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009. ISBN 978-83-7543-066-0.
- Lech Wyszczelski: Kijów 1920. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2008. ISBN 978-83-11-11431-9.