Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Bitwa nad Autą

Bitwa nad Autą
Wojna polsko-bolszewicka
Ilustracja
Czas

4–6 lipca 1920

Miejsce

nad Autą

Terytorium

Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich

Przyczyna

ofensywa Frontu Zachodniego

Wynik

zwycięstwo wojsk Tuchaczewskiego

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Dowódcy
gen. Gustaw Zygadłowicz Michaił Tuchaczewski
Siły
1 Armia Front Zachodni
Straty
ponad 3 000 jeńców
16 dział
brak współrzędnych

Bitwa nad Autą (także bitwa pod Głębokiem) – walki polskiej 1 Armii gen. Gustawa Zygadłowicza z wojskami Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego w okresie wojny polsko-bolszewickiej. W polskiej historiografii bitwa jest znana pod nazwą "bitwa nad Autą", od dopływu Dzisny, gdzie toczyła się większość walk, ponieważ Polacy nie wiedzieli, że miasto Głębokie było centralnym punktem całej operacji sowieckiej[1]. Walki o miasto (tzw. druga bitwa pod Głębokiem) miały miejsce w dniach 5-7 lipca 1920[2]

W ramach bitwy stoczono szereg mniejszych potyczek, m.in.ː nad Dołhem, pod Borowem, pod Dworyszczami (4 lipca) pod Dryhuczami, pod Filipowem (4–5 lipca), pod Zadorożem (4–6 lipca), pod Puzyrami, pod Widzami (8 lipca) pod Mińskiem (9–11 lipca), pod Ozieryszczami (11 lipca).

Położenie wojsk przed bitwą

Wojsko Polskie

Front Północno-Wschodni gen. Stanisława Szeptyckiego, który dysponował około 70 tys. żołnierzami i 460 działami[3].

Ugrupowanie obronne

1 Armia gen. Zygadłowicza dysponowała 34 000 żołnierzy i 186 działami. Ugrupowana była w sposób następujący[4]:

Armia Czerwona

Front Zachodni Michaiła Tuchaczewskiego liczący około 150–160 tys. żołnierzy i 772 działa. W jego skład wchodziły[3]:

Plan natarcia

Plan Tuchaczewskiego zakładał dwustronne oskrzydlenie polskiej 1 Armii gen. Zygadłowicza, okrążenie jej i zniszczenie w rejonie ŁużkiGłębokie[5][6]. W tym celu:

Cmentarz polskich żołnierzy w Głębokiem

Przebieg bitwy

4 lipca 1920 wojska Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego rozpoczęły natarcie. Główne uderzenie wykonały atakujące grupę ppłk. Sawickiego sowiecka 4 Armia i III Korpus Kawalerii. Polska grupa operacyjna do 18.00 broniła pozycji pod Dryhuczami.

W centrum ugrupowania obronnego XX Brygada Piechoty odparła natarcie 18 Dywizji Strzelców.

Największe sukcesy odnotowała 15 Armia Augusta Korka. Atakowane przez nią polskie brygady poniosły ciężkie straty i pod koniec dnia utraciły zdolność do dalszej walki. Kontratak odwodowej 17 Dywizji Piechoty jedynie czasowo zatrzymał marsz czerwonoarmistów nad rzeką Mniutą.

Na południu przeciwnik zmusił do odwrotu lewe skrzydło polskiej 11 Dywizji Piechoty, ale nie zdołał przełamać frontu obrony.

Brygady 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej do wieczora cofnęły się około 4–5 km. Zamiar oskrzydlenia 1 Armii od południa nie powiódł się[4].

5 lipca wojska Frontu Zachodniego wznowiły natarcie. Pozbawione odwodów oddziały polskie nie wytrzymały uderzenia.

III Korpus Kawalerii odrzucił grupę ppłk. Sawa-Sawickiego na zachód i rozpoczął pościg w kierunku na Święciany. Na południowym skrzydle 1 Armii 11 Dywizja Piechoty i 1 Dywizja Litewsko-Białoruska wycofywały się pod naporem sowieckiej 3 Armii.

Centrum ugrupowania polskiej armii atakowane było przez dywizje 15 Armii Augusta Korka. 17 Dywizja Piechoty stawiała zacięty opór, ale jej wykrwawione brygady opuściły stanowiska nad Mniutą i rozpoczęły odwrót na Duniłowicze. Z powodzeniem walczyła natomiast grupa gen. Żeligowskiego. 8 Dywizja Piechoty zatrzymała pod Pohostem marsz sowieckich 12. i 53 Dywizji Strzelców, a 10 Dywizja Piechoty odpierała ataki 18 Dywizji Strzelców nad Mniutą.

We wczesnych godzinach popołudniowych dowódca frontu gen. Szeptycki nakazał dowódcy 1 Armii wycofać się na linię Milcza – BudsławPostawyKoziany. Oddziały polskie rozpoczęły odwrót, a wyczerpany walką przeciwnik nie rozpoczął pościgu.

W kolejnym dniu gen. Szeptycki zarządził dalsze wycofanie wojsk na linię starych okopów niemieckich i nakazał obsadzenie linii jezioro DryświatyKozianyPostawyjezioro MiadziołNarocz. Odejście grupy gen. Rządkowskiego na południowy zachód w kierunku na Mołodeczno otwierało drogę na zachód sowieckiej 3 Armii i części sił 15 Armii. Jednak przeciwnik nie dostrzegł nadarzającej się okazji i błąd polskiego dowództwa nie został należycie przez niego wyzyskany. Bierność przeciwnika miała szczególne znaczenie dla grupy gen. Żeligowskiego, do której nie dotarły na czas rozkazy o odwrocie na linię starych niemieckich okopów[7]. Nocą z 5 na 6 lipca generał Żeligowski rozpoczął wycofywanie wojsk do rejonu Duniłowicz, gdzie spodziewał się napotkać oddziały grupy gen. Jędrzejewskiego. Wieczorem 6 lipca 8. i 10 Dywizja Piechoty bez kontaktu z przeciwnikiem osiągnęły Duniłowicze. Tutaj gen. Żeligowski podjął decyzję dalszego marszu w kierunku na Wilno[7].

Bilans walk

W bitwie nad Autą wojska polskie poniosły klęskę tracąc ponad 3 000 jeńców i 16 dział. Przegrana bitwa zapoczątkowała odwrót Frontu Północno-Wschodniego, który to zakończył się dopiero nad Wisłą.

Wojska Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego nie osiągnęły swego głównego celu, jakim było zniszczenie polskiej 1 Armii i oskrzydlenie od północy polskiego frontu[8].

Przypisy

  1. Piłsudski i Tuchaczewski 1989 ↓, s. 46–53.
  2. Druga bitwa pod Głębokim (5–7 lipca 1920) [online], TwojaHistoria.pl [dostęp 2023-02-06] (pol.).
  3. a b c Odziemkowski 2004 ↓, s. 20.
  4. a b Odziemkowski 2004 ↓, s. 21.
  5. Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 17.
  6. Laskowski (red.) 1931 ↓, s. 161.
  7. a b Odziemkowski 2004 ↓, s. 22.
  8. Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 18.

Bibliografia