Billy Idol

Billy Idol, 2012
Imię i nazwisko	William Michael Albert Broad[1]
Data i miejsce urodzenia	30 listopada 1955[2] Stanmore, Middlesex[3]
Instrumenty	gitara
Typ głosu	baryton
Gatunki	punk[4], hard rock[4], new wave[4], dance-rock[4], rock albumowy[4], contemporary rock[4], contemporary pop[4]
Zawód	wokalista, autor tekstów, muzyk
Aktywność	od 1976
Wydawnictwo	Chrysalis Records, Sanctuary Records, Bodog Music
Powiązania	Chelsea
Zespoły
Generation X (1976–1981)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Billy Idol, właśc. William Michael Albert Broad (ur. 30 listopada 1955 w Stanmore, Middlesex^[4]) – brytyjski muzyk, wokalista, autor tekstów piosenek i aktor^[4].

Urodził się w angielskiej miejscowości Stanmore, w Middlesex jako William Michael Albert Broad^[5]. Jego ojciec William Alfred Broad (1924–2014)^[6][7] pracował jako sprzedawca sprzętu medycznego^[8][9]. Jego matka Joanna O’Sullivan (ur. 1928) miała pochodzenie irlandzkie^[10]. Jego dziadkami ze strony ojca byli Albert Broad i Naomi Heslop, a dziadkiem ze strony matki był Michael O’Sullivan^[10]. Jego rodzice byli pobożnymi anglikanami i regularnie chodzili do kościoła^[11][12]. W 1958, kiedy miał trzy lata wraz z rodziną przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych^[9], gdzie urodziła się jego siostra Jane. W 1962, w wieku siedmiu lat powrócił do Anglii^[9] i mieszkał w Dorking. W 1971 uczęszczał do Ravensbourne School for Boys w Bromley, a także uczył się w Worthing High School for Boys in Worthing w West Sussex w Worthing. W październiku 1975 podjął studia na University of Sussex, lecz po roku porzucił naukę^[13].

Dołączył do Bromley Contingent – grupy londyńskich fanów punk rocka, towarzyszących grupie Sex Pistols^[14]. Podczas tego okresu zdecydował, że zostanie muzykiem i latem 1976, po krótkim pobycie w grupie Chelsea, stworzył zespół o nazwie Generation X^[3].

Generation X z pomocą wytwórni Chrysalis Records wydał trzy udane albumy. Po rozpadzie zespołu Idol, w 1981 i rozpoczął działalność solową, współpracując z gitarzystą Steve’em Stevensem, a jego utwory „White Wedding” oraz „Dancing with Myself” zdobyły szybko uznanie MTV^[15]. To wystarczyło, by rok później zadebiutować solowym albumem Billy Idol. Krążek w Stanach pokrył się złotem. Znalazły się na nim takie hity, jak: „White Wedding”, „Hot in the City” i „Dancing with Myself”. Jego drugi longplay Rebel Yell (1983) z przebojami „Rebel Yell” i „Eyes without a Face” (ponad dwa miliony sprzedanych płyt w USA), został wielkim hitem i sprawił, że Idol osiągnął status gwiazdy w Stanach Zjednoczonych^[16].

Idol nie wydał nowego albumu przed 1986; Whiplash Smile sprzedał się świetnie. Bezpośrednio przed wydaniem albumu Charmed Life w 1990, Idol miał wypadek na motocyklu, w którym prawie stracił nogę^[17]. Album sprzedał się nadzwyczaj dobrze, ale Idol zdecydował, że zrobi sobie przerwę. Po wydaniu w 1993 chłodno przyjętego w Stanach Zjednoczonych albumu Cyberpunk, Idol znalazł się poza zainteresowaniem mediów i wpadł w nałóg narkotykowy, prawie umierając z przedawkowania w 1994^[18].

Był kandydatem do głównej roli w biograficznym filmie Olivera Stone’a The Doors (1991), jednak z powodu wypadku motocyklowego musiał odrzucić propozycję. Niemniej wystąpił w niewielkiej roli Cata, pijanego przyjaciela Morrisona (Val Kilmer)^[19]. Ten sam wypadek spowodował też, że nie zagrał cybernetycznego głównego antagonisty, T-1000, w filmie Terminator 2: Dzień sądu (Terminator 2: Judgment Day, 1991) – został zastąpiony przez Roberta Patricka^[20].

W komedii sensacyjnej Larry’ego Bishopa Czas wściekłych psów (Mad Dog Time, 1996) z Ellen Barkin, Gabrielem Byrne i Jeffem Goldblumem pojawił się jako Lee Turner. Wystąpił też w komedii romantycznej Franka Coraci Od wesela do wesela (The Wedding Singer, 1998) u boku Adama Sandlera i Drew Barrymore. W filmie animowanym Heavy Metal 2000 (2000) użyczył głosu Odinowi, a w serialu Randy Cunningham: Nastoletni ninja (2013) zajął się dubbingiem jako Spikey Hair Bot.

W 2001 wydał album z największymi hitami Greatest Hits CD.

W 2002 wystąpił na australijskim finale rugby, jednak problem z zasilaniem sprawił, że nikt go nie usłyszał.

W 2005 powrócił na scenę muzyczną albumem Devil’s Playground, który był jego pierwszym nowym materiałem od prawie 12 lat.

Trzy lata później, w 2008 wydana została kompilacja największych przebojów Idolize Yourself. W październiku 2014 wydał album Kings & Queens of the Underground^[16].

21 października 2014 powrócił z nową rockową płytą Kings & Queens of the Underground, którą nagrał wraz ze swoim stałym współpracownikiem, gitarzystą Steve’em Stevensem. Krążek wyprodukowali Greg Kurstin i Trevor Horn. Na płycie znalazły się takie utwory jak „Postcard from the Past”, „Can’t Break Me Down” czy „Whiskey and Pills”, a także klasyczne ballady – „Bitter Pill”, „One Breath Away” i „Love and Glory”.

21 lipca 2018 wystąpił podczas 12. edycji Festiwalu Legend Rocka.

Jego hit „White Wedding” został użyty w grze Grand Theft Auto: San Andreas, można go było słyszeć na stacji radiowej K-DST.

6 stycznia 2023 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6212 Hollywood Boulevard^[21][22][23].

W latach 1980–1989 był związany z Perri Lister, z którą ma syna Willema Wolfe (ur. 15 czerwca 1988)^[13]. Ze związku młodszą o 13 lat Lindą Mathis ma córkę Bonnie Blue (ur. 21 sierpnia 1989)^[13][24].

• Billy Idol: Dancing with Myself. Touchstone, 2015. ISBN 978-1-4516-2851-7.

 Zobacz więcej w artykule Generation X (zespół muzyczny), w sekcji Dyskografia.