Bernard Szapiro, ps. „Besem”, „Witold” (ur. 25 grudnia 1866 w Serejach^[1][2], zm. 16 sierpnia 1942 w Warszawie) – polski działacz socjalistyczny, robotniczy i związkowy, publicysta oraz inżynier elektryk żydowskiego pochodzenia, ojciec Hanny Szapiro.

Syn Lejzora i Rochli^[3]. Studiował w Lipsku i Zurychu. W latach 1889–1891 współorganizował i był członkiem Związku Robotników Polskich. W 1899 założył Delegację Elektrotechniczną przy Warszawskim Oddziale Towarzystwie Popierania Rosyjskiego Przemysłu i Handlu. Od 1899 działał w Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), a po rozłamie (w 1906) w PPS-Lewicy. W 1905 był współtwórcą związków zawodowych w Królestwie Polskim. Brał aktywny udział w pracy oświatowo-kulturalnej. Pracował m.in. jako wykładowca w Towarzystwie Szerzenia Wiedzy Handlowej i Przemysłowej. W latach 1906–1918 był działaczem PPS-Lewicy. Od 1906 był członkiem Komisji Organizacyjnej Związków Zawodowych, współpracował z organizacją „Związkowiec”. W okresie międzywojennym luźno współpracował z Komunistyczną Partią Polski. W latach 1908–1931 przebywał w Krakowie, po czym powrócił do Warszawy. Był działaczem Stowarzyszenia Elektryków Polskich^[4].

Pochowany został na cmentarzu Bródnowskim razem z żoną Marią Szapiro (kw. 20K-3-16).

• Tadeusz Rechniewski^[5] (1927);
• Bezpieczeństwo urządzeń elektrycznych (1924);
• Stan izolacji i sieci od sieci izolowanych^[6] (1934).

• Publikacje Bernarda Szapiro w bibliotece Polona