Owczarek z Bergamo

Bergamasco w Alpach Włoskich
Inne nazwy	Owczarek z Bergamo, Cane da pastore Bergamasco
Kraj patronacki	Włochy[1]
Wymiary
Wysokość	58 - 62 cm (psy), 54 - 58 cm (suki)
Masa	32 - 38 kg (psy), 26 - 32 kg (suki)[2]
Klasyfikacja
FCI	Grupa I, Sekcja 1, nr wzorca 194
AKC	FSS (Foundation Stock Service)
ANKC	Grupa 5 - Working Dogs
KC(UK)	Pastoral
UKC	Grupa 6 - Herding Dog
Wzorce rasy
FCI AKC ANKC KC(UK) UKC
Multimedia w Wikimedia Commons

Owczarek z Bergamo, Bergamasco – rasa psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających. Włoska nazwa tej rasy Cane da Pastore Bergamasco, oznacza w dosłownym tłumaczeniu „psa pasterza bergamskiego”. Typ wilkowaty^[1]. Nie podlega próbom pracy^[2].

Bergamasco to rasa psów, które wykorzystywano do pilnowania stad zwierząt hodowlanych. Zasięg w jakim pierwotnie występował Bergamasco dotyczył regionu Alp Włoskich, zwłaszcza dolin rejonu Bergamo, gdzie hodowano głównie owce, a gdzie, jak podaje Hans Räber^[3], istniały długoletnie tradycje pasterskie, które znalazły potwierdzenie w dokumentach z początków XVI wieku. W surowych warunkach górskich na zasadzie doboru tylko użytkowego, uzyskano typ psa pasterskiego średniej wielkości, pracującego w porze dziennej jak i nocnej, o wysokiej odporności i wytrzymałości.

Pochodzenie owczarka z Bergamo jest jednym z najsłabiej udokumentowanych. Hans Räber przytacza opis szkicu wykonanego przez neapolitańskiego malarza zwierząt Palizziego, który uwiecznił łaciate psy z Abruzzów i Maremmy, posiadające długi i kudłaty włos. Na podstawie tego wizerunku istnieje przypuszczenie, że psy te (choć obecnie różnią się wyglądem) są ze sobą spokrewnione.

Pierwszy owczarek z Bergamo został zarejestrowany w księdze rodowodowej Włoskiego Związku Kynologicznego w roku 1898.

Bergamasco jest psem silnym, zwinnym i odpornym.

Obfita szata powoduje, że pies ten wydaje się potężniejszy, niż jest w rzeczywistości. W miarę wzrostu, szata zaczyna formować się w dredy, które u kilkuletniego psa mogą osiągać znaczną długość. Dotyczy to głównie psów wystawowych, gdyż u psów pracujących sierść często się niszczy, tworząc poszarpane kołtuny. W przeciwieństwie do szaty komondora czy puli, u Bergamasco włos jest gruby, płaski i szeroki, a także nie powinien się filcować^[4].

Sierść może miewać różne odcienie szarości i koloru płowego. Dopuszczalny jest także kolor matowej czerni, który w słońcu mieni się na rudo. U rasy tej włos z wiekiem się rozjaśnia, w zależności od pory roku zmienia także odcień. Popularna jest maść marmurkowa, która z wiekiem może zmieniać się w jasnopopielatą. Przy maści marmurkowej, tęczówka oka może być częściowo lub nawet całkowicie niebieska.

Są nieufne wobec obcych. Nie okazują jednak bezpodstawnej agresji. Inteligentne, przyzwyczajone do dużej samodzielności, nie są całkowicie podporządkowane i posłuszne.

Współcześnie najczęściej są hodowane jako psy rodzinne oraz pilnujące domostw.

Charakterystyczny włos u Bergamasco wymaga znajomości jego odpowiedniej pielęgnacji. Bergamasco nie linieje, jeśli pies nie jest przeznaczony do celów wystawowych korzystne jest odpowiednie przycinanie sierści, co jednocześnie pozwala zachować większą higienę.

W Polsce rasa ta jest słabo znana, także w rodzimych Włoszech w niektórych rejonach kraju wiedza o tych psach jest znikoma.

• Alpy Bergamskie

• Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
• Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003, ISBN 83-7073-372-7
• Hans Räber "Encyklopedia psów rasowych" tom I, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 1999, ISBN 83-7073-158-9
• Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7. Brak numerów stron w książce