Bebop
| Pochodzenie | |
|---|---|
| Czas i miejsce powstania |
wczesne lata 40. XX wieku[1] (około 1940 roku), USA (Nowy Jork) |
| Instrumenty |
saksofon, trąbka, instrumenty dęte, fortepian, kontrabas, perkusja |
| Największa popularność |
od 1945 roku[1] do wczesnych lat 50. |
| Gatunki pokrewne | |
| Podgatunki | |
| hard bop, cool jazz, post-bop, neo bop, bop vocals[1] | |
Bebop (również rebop[2], lub po prostu bop[2]) – styl jazzowy z początków lat 40. XX wieku. Powstał na wschodnim wybrzeżu USA. Główni twórcy: Charlie Parker (ps. Bird), Dizzy Gillespie, Thelonious Monk, Fats Navarro, Bud Powell. W porównaniu z wcześniejszymi stylami muzyki jazzowej, np. swingiem, charakteryzował się dużą swobodą interpretacyjną, improwizacją, bogatą rytmiką, skokowo rozwijaną melodią i przyspieszeniem frazy[3]. Dał początek jazzowi nowoczesnemu.
Początki
Początki bebopu wiążą się z barem Minton’s Playhouse w Harlemie[2]. Henry Minton, jego właściciel, popadł w kłopoty finansowe i w październiku 1940 roku musiał powierzyć go jazzmanowi Teddy’emu Hillowi. Niedługo potem Hill stworzył zespół jazzowy, w skład którego weszli: Kenny Clarke (bębny), Thelonious Monk (fortepian), Nick Fenton (kontrabas) i Joe Guy (trąbka). Później dołączył do nich Dizzy Gillespie grający na trąbce.
Fani jazzu szybko dostrzegli grupę Hilla. Bar zdobywał coraz większą popularność, m.in. dzięki pojedynkom muzycznym, które się w nim odbywały. Wkrótce bebop zaczęto grać również w wielu innych miejscach Nowego Jorku, skąd rozprzestrzenił się na cały świat.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c Bop. allmusic.com. [dostęp 2020-10-22]. (ang.).
- ↑ a b c BEBOP – Encyklopedia Muzyki – RMF Classic [online], www.rmfclassic.pl [dostęp 2020-08-29] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-08].
- ↑ Wacław Panek, Mały słownik muzyki rozrywkowej, Warszawa: Związek Polskich Autorów i Kompozytorów ZAKR, 1986, s. 14, ISBN 83-00-00997-3, OCLC 749239088.