Barania Przełęcz
 Baranie Rogi, Barania Przełęcz i Spiska Grzęda | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2389 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′00,5″N 20°12′00,8″E/49,200139 20,200222
| |
Barania Przełęcz (słow. Baranie sedlo, niem. Grünseejoch, Téryjoch, węg. Zöld-tavi-hágó, Téry-horhos[1]) – położona na wysokości 2389[2] lub 2393[3] m n.p.m., ostro wcięta przełęcz, znajdująca się pomiędzy masywami Spiskiej Grzędy i Baranich Rogów w słowackich Tatrach Wysokich.
Przełęcz stanowi najniższy punkt długiej bocznej grani na odcinku od Baranich Rogów do Łomnicy. Pomiędzy przełęczą a wierzchołkiem Spiskiej Grzędy położone jest jeszcze drugie, mniej wybitne wcięcie – Spiski Przechód[3].
Bezpośrednio powyżej Baraniej Przełęczy (na północny zachód) wznosi się skalisty garb zwany Baranim Mnichem, który stanowi jeden z wielu drugorzędnych obiektów znajdujących się w masywie Baranich Rogów[3].
Polska i słowacka nazwa pochodzą od sąsiedniego masywu Baranich Rogów. Nazewnictwo węgierskie i niemieckie odnosi się do Zielonego Stawu Kieżmarskiego i do pierwszego zdobywcy pobliskiego Durnego Szczytu, Ödöna Téryego.
Widok z przełęczy jest stosunkowo ograniczony, jednak interesujący[3]. Przełęcz ta była wykorzystywana przez koziarzy do poruszania się pomiędzy Doliną Kieżmarską a Doliną Małej Zimnej Wody. Przez jej siodło prowadzi najpopularniejsza droga na Baranie Rogi[3]. Droga ta nie jest znakowana, jednak znajdują się przy niej 130-metrowe łańcuchy po stronie Doliny Dzikiej[4].
Historia
Pierwsze wejścia turystyczne:
- Józef Stolarczyk, ks. Ambroży Reformat, Wojciech Gąsienica Kościelny, Wojciech Ślimak, Szymon Tatar starszy i Jędrzej Wala starszy, ok. 17 września 1867 r. – letnie,
- Imre Barcza, Johann Breuer junior i Paul Spitzkopf junior, 26 grudnia 1906 r. – zimowe[3].
Przypisy
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b c d e f Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 73–76.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 405. ISBN 83-01-13184-5.