Antoni Staich

pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	21 maja 1894 Kraków
Data i miejsce śmierci	5 lutego 1959 Kielce
Przebieg służby
Lata służby	1915–1939
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie Polski Korpus Posiłkowy
Jednostki	2 Dywizja Piechoty Legionów
Stanowiska	dowódca dywizji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Antoni Wiktor Staich (ur. 21 maja 1894 w Krakowie, zm. 5 lutego 1959 w Kielcach) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 21 maja 1894 w Krakowie, w rodzinie Kazimierza, pracownika banku, i Michaliny z Walczyńskich^[1]. W latach 1905–1912 był uczniem Gimnazjum świętej Anny w Krakowie. Uczęszczał do jednej klasy z Wilhelmem Lawicz-Liszką, późniejszym generałem brygady WP^[2]. W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich. 14 maja 1915, po ukończeniu Szkoły Podchorążych Legionów Polskich „ze stopniem dobrym”, został mianowany aspirantem oficerskim w randze tytularnego sierżanta z poborami plutonowego^[3][4]. Był oficerem 4 pułku piechoty. 15 grudnia 1915 został mianowany chorążym, a 1 listopada 1916 awansowany na podporucznika^[5].

Jako oficer byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego w randze podporucznika^[6]. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej w latach 1919–1920.

Po wojnie oficer 2 Dywizji Piechoty Legionów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 432. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[7]. W latach 1923–1925 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie (w czasie nauki był oficerem nadetatowym 63 pułku piechoty w Toruniu). Z dniem 1 października 1925, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach na stanowisko szefa sztabu^[8][9]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do składu osobowego inspektora armii w Toruniu na stanowisko II oficera sztabu^[10][11]. 26 stycznia 1928 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1928 w korpusie oficerów piechoty i 28. lokatą^[12]. W lutym 1929 został przeniesiony służbowo na stanowisko komendanta Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu^[13][14]. Od marca 1932 pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy 13 pułku piechoty w Pułtusku^[15]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 12 pułku piechoty w Wadowicach na stanowisko dowódcy pułku^[16]. W listopadzie 1935 został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[17]. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[18][19]. W czerwcu 1939 zastąpił pułkownika dyplomowanego Stefana Roweckiego na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach.

W kampanii wrześniowej 1939 dowódca piechoty dywizyjnej 2 Dywizji Piechoty Legionów. Od 8 września 1939, po porzuceniu dywizji przez dotychczasowego dowódcę pułkownika Jana Dojana - Surówkę, objął dowodzenie 2 Dywizją Piechoty Legionów. 29 września 1939 gen. dyw. Juliusz Rómmel „za wybitne dowodzenie w najcięższych chwilach walk całą 2 DP” nadał mu Order Virtuti Militari IV klasy^[20]. Wojnę spędził w niewoli niemieckiej, po uwolnieniu wrócił do kraju i zamieszkał w Kielcach. Został pochowany na cmentarzu Starym w Kielcach (kwatera 19-C)^[21].

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari – 29 września 1939^[20]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6991
• Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[22]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[23][24]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[19]
• Krzyż Walecznych^[19]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[25]
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936
• Komandor Orderu św. Sawy (Jugosławia, 1931)^[26]
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny – 12 grudnia 1921^[27][28]

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
• Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.