Antoni Korzeniowski (podpułkownik)
 podpułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 maja 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
3 Pułk Artylerii Lekkiej Legionów |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-czechosłowacka |
| Odznaczenia | |
     
| |
Antoni Korzeniowski (ur. 17 maja 1894 w Rudzicy, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 17 maja 1894 w Rudzicy, w rodzinie Jana i Anny z Kopciów. Ukończył gimnazjum w Cieszynie. Został oficerem armii austriackiej. Uczestniczył w organizowaniu wojska Śląska Cieszyńskiego, służył w szeregach oddziału artylerii Ziemi Cieszyńskiej. Brał udział w wojnie polsko-czechosłowackiej 1919. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej w latach 1919–1920. W 1920 został przeniesiony z 3 pułku artylerii polowej do 10 pułku artylerii polowej, stamtąd w 1924 do 23 pułku artylerii polowej. Tam w 1928 był dowódcą II dywizjonu. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927. W marcu 1930 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[1]. W czerwcu 1934 ponownie przesunięty na stanowisko dowódcy dywizjonu[2]. W 1936 został awansowany na stopień podpułkownika w korpusie oficerów artylerii i przeniesiony do 9 pułku artylerii lekkiej w Siedlcach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Od 25 marca do lipca 1939 pełnił obowiązki dowódcy tej jednostki.
Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej był organizatorem obrony miasta Siedlce. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów i przewieziony do obozu w Starobielsku[3]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[4], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[5]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1386[4].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie, po raz pierwszy w 1922)[6]
- Medal Niepodległości (16 marca 1933)[7]
- Srebrny Krzyż Zasługi (9 września 1924)[8]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[4]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[4]
- Krzyż za Obronę Śląska Cieszyńskiego II klasy (2 października 1919)[9]
Upamiętnienie
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[10][11][12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[13][14][15].
W maju 2009 w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy Szkole Podstawowej im. Franciszka Kujawińskiego w Górkach Dużych został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Antoniego Korzeniowskiego.
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 116.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 160.
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 317. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ a b c d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 245.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Odznaczeni Krzyżem Walecznych w zamian za dyplomy „za Waleczność” byłego Frontu Litewsko-Białoruskiego, „Dziennik Personalny MSWojsk.” (nr 14), 1922, s. 413 [dostęp 2015-08-10].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1924 r. nr 209, poz. 640 „w uznaniu zasług, położonych dla przyłączenia Śląska do Polski”.
- ↑ Franciszek Latinik: Walka o Śląsk Cieszyński w r. 1919. Cieszyn: 1934, s. 142. [dostęp 2020-05-06].
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 5 [dostęp 2024-10-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914–1939. Antoni Korzeniowski. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 2014-12-06].
- Antoni Korzeniowski. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2014-12-06].