Anthony Faingaʻa

Pełne imię i nazwisko	Anthony S. Faingaʻa
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1987 Queanbeyan, Australia
Wzrost	178 cm
Masa ciała	88 kg
Rugby union
Pozycja	środkowy ataku
Kariera juniorska
Lata Zespół Queanbeyan Whites St Edmund's College
Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 2005–2006 Tuggeranong Vikings (klub) 2007–2008 Brumbies (Super Rugby) 4 (5) 2007–2008 Easts (klub) 2007 Canberra Vikings (ARC) 8 (26) 2009– Reds (Super Rugby) 80 (25) 2009–2010 Souths (klub) 2011– GPS Rugby (klub) 2014 Queensland Country (ARC) 4 (0)
Reprezentacja narodowa[b]
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 2003–2004  Australia U-18 3 (0) 2005–2006  Australia U-19 9 (18) 2006  Australia U-21 5 (10) 2007  Australia 2010–2012  Australia 23 (10)
↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 2016-03-08. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 2016-03-08.
Dorobek medalowy Puchar świata brąz Nowa Zelandia 2011 Mistrzostwa świata U-19 złoto Dubaj 2006 brąz RPA 2005
Multimedia w Wikimedia Commons

Anthony Faingaʻa (ur. 2 lutego 1987 w Queanbeyan) – australijski rugbysta grający na pozycji środkowego ataku w zespole Reds oraz w reprezentacji narodowej. Triumfator Super Rugby i Pucharu Trzech Narodów w sezonie 2011 oraz zdobywca brązowego medalu podczas Pucharu Świata w Rugby 2011, mistrz świata juniorów.

Grać w rugby rozpoczął wraz z bratem bliźniakiem w drużynie pięciolatków miejscowego klubu rugby league Queanbeyan Kangaroos^[1][2], a następnie już w rugby union w Queanbeyan Whites^[3][4]. Uczęszczał do St Edmund's College, którego absolwentami byli m.in. George Gregan i Matt Giteau^[5][6]. Wcześnie, bowiem jako drugi w historii szkoły piętnastolatek, zaczął występować w pierwszej drużynie tej szkoły – początkowo w trzeciej linii młyna, a następnie na pozycji środkowego ataku^[7][8]. Jeszcze w trakcie nauki został członkiem Akademii Brumbies, a po ukończeniu szkoły w 2004 roku rozpoczął treningi z seniorską drużyną Brumbies oraz związał się z miejscowym klubem Tuggeranong Vikings^[9][10][11].

W 2005 roku po trzech latach w Brumbies Academy podpisał z tym klubem tzw. rookie contract na sezon 2006, oferowany młodym obiecującym graczom, którzy trenują z pierwszą drużyną i mogą być do niej powołani w razie kontuzji któregoś z podstawowych zawodników^[12][13], a rok później pełny dwuletni kontrakt^[1], toteż przez kolejne trzy sezony znajdował się w pierwszej drużynie^[14][15][16]. W barwach Brumbies pojawił się na boisku w przedsezonowych spotkaniach w latach 2005^[12] i 2006^[17].

W 2006 roku występował w drugiej drużynie Brumbies – Brumby Runners – podobnie jak rok później, gdy nie mieścił się w meczowym składzie na rozgrywki Super 14^{[1][18][19][20]}. Dochodząc do pełni formy po złamaniu kości śródstopia zadebiutował z ławki rezerwowych w rozgrywkach Super 14 na początku marca 2007 przeciw Bulls i jeszcze w tym samym miesiącu zaliczył krótkie epizody przeciwko kolejnym dwóm południowoafrykańskim zespołom^[7][21].

W 2007 roku znalazł się w składzie Canberra Vikings startującego w jedynym rozegranym sezonie Australian Rugby Championship^[22] i po opuszczeniu przedsezonowych meczów przygotowawczych^[23] wystąpił we wszystkich ośmiu spotkaniach tych rozgrywek, pod ich koniec zostając głównym kopaczem zespołu^[2][24]. Również w 2007 roku związał się z Eastern Suburbs Rugby Union Club z Sydney^[25], z którym jeszcze w tym sezonie dotarł do finału rozgrywek Shute Shield^[7][26][27], w jego barwach występując również w kolejnym roku^[28].

Swój pierwszy występ w podstawowym składzie Brumbies i przyłożenie zaliczył w drugiej kolejce sezonu 2008 przeciwko Highlanders^[29][30]. W tym samym meczu doznał również poważnej kontuzji kolana, która wyeliminowała go z gry do końca sezonu^[31][32]. Gdy w tym samym roku doszło do negocjacji kończących się kontraktów, propozycję jego przedłużenia otrzymał tylko Saia, chcący nadal grać razem bracia rozpoczęli zatem poszukiwania nowego klubu^[31][33]. W kwietniu tego roku podpisali więc umowę z zespołem Reds trenowanym wówczas przez Phila Mooneya, ich dawnego szkoleniowca z kadry U-19^[34], a pod jego koniec z drużyną wziął udział w szkoleniowym tournée do Europy^[35].

W pierwszym sezonie zagrał w dziewięciu z trzynastu spotkań swojej drużyny, głównie jako zmiennik^[36][37], przełomowy jednak okazał się dla niego sezon 2010. Prócz pracy nad obroną zwiększył też swoją masę i prędkość^[38]. Swoją postawą w przedsezonowych meczach^[39][40] zyskał sobie miejsce w podstawowym składzie po odejściu Berricka Barnesa i w najlepszej od kilku lat kampanii Reds opuścił jedynie ostatni mecz po kontuzji ramienia^[2][36][41]. Przedłużył zatem swój kontrakt o kolejne dwa lata^[42].

Dobrą formę potwierdził w 2011 roku, opuściwszy jedynie dwa kończące sezon zasadniczy spotkania z powodu kontuzji ścięgna^[43][44], wystąpił w pozostałych szesnastu meczach Reds walnie przyczyniając się do ich końcowego triumfu w Super Rugby^{[2][45][46][47]}. Ewen McKenzie uznał go za najlepszego w defensywie zawodnika trenowanej przez siebie drużyny^[43][48][49]. Z powodu serii kontuzji opuścił pierwszą połowę następnego sezonu^[50][51], w którym Reds ponownie znaleźli się w fazie play-off^[52]. Na gali rozdania nagród Reds we wrześniu 2012 roku otrzymał wyróżnienie Spirit of the Reds dla gracza utożsamiającego ducha zespołu zarówno na boisku, jak i poza nim^[53].

W związku z przeprowadzką do Brisbane w lokalnych rozgrywkach klubowych został zawodnikiem Souths Rugby Club^[54][55], w którym występował przez dwa lata^[37][41], w pierwszym z nich docierając do finału rozgrywek^[56]. W 2011 roku przeniósł się natomiast do zespołu GPS Rugby^[57][58][59], choć jego pozostałe sportowe zobowiązania nie pozwalały mu na występy w jego barwach^[60][61].

W marcu 2012 roku przedłużył kontrakt z Reds o rok^[62], choć wskutek zmniejszania liczby zawodników objętych dodatkami wypłacanymi przez Australian Rugby Union rozważał poszukiwania zagranicznych klubów^[63][64][65]. Kontuzje z poprzedniego roku i dobra postawa jego zastępców spowodowały, że do sezonu 2013 przystępował niepewny o miejsce w podstawowym składzie zespołu^[66], w przedsezonowym meczu z Blues otrzymał jednak po raz pierwszy rolę kapitana^[67][68]. Doznał w nim kontuzji ręki, początkowo niesłusznie podejrzewano jej złamanie^[69], jednak uszkodzone więzadła wymagały miesięcznej przerwy w grze^[70]. Powrócił do gry na początku marca^[71][72], a pod koniec tego miesiąca osiągnął barierę pięćdziesięciu spotkań dla zespołu z Queensland^[73]. W czerwcu wystąpił przeciwko British and Irish Lions^[74], nie zagrał jednak w lipcowych meczach kończących rozgrywki Super Rugby z uwagi na uraz ścięgna, a Reds ulegli w fazie play-off Crusaders^[75][76][77].

Przechodząc rehabilitację ramienia solidnie przepracował okres przygotowawczy^[78], w wyjściowej piętnastce pojawił się jednak dopiero na początku kwietnia po kontuzji Mike’a Harrisa^[79], z którym bezpośrednio walczył o miejsce w składzie^[80]. W inauguracyjnej edycji National Rugby Championship został przydzielony do zespołu Queensland Country i mianowany jego kapitanem^[81], wystąpił w czterech spotkaniach, z reszty rozrywek wyeliminowała go kontuzja kolana^[82]. Do kolejnego sezonu Super Rugby przystępował niepewny o miejsce w podstawowym składzie Reds z uwagi na coraz większą konkurencję, zespół bowiem wzmonił się o takich zawodników jak Karmichael Hunt i James O’Connor^[83]. Zagrał w nim w dziewięciu meczach, przeplatany był on jednak kontuzjami kolana^[84] i wstrząśnieniem mózgu^[85][86]. Ponownie też został wybrany kapitanem Queensland Country w drugim sezonie NRC^[87], z rozgrywek tych wyeliminował go jednak uraz stopy^[88].

Był stypendystą ogólnokrajowych programów National Talent Squad^[89] oraz Australian Institute of Sport^[90][91]. W stanowych barwach występował w mistrzostwach kraju U-16 w 2002 roku^[92][93] zdobywając trzecie miejsce^[94][95], a następnie w kategorii U-18. Pociągnęło to za sobą powołania do kadry Australian Schoolboys w latach 2003–2004^[96][97]. W pierwszym roku znalazł się w zespole „A”^[98][99], rok później zaś dołączył do brata w pierwszej kadrze zostając jej wicekapitanem^[100][101] i zaliczając występy we wszystkich trzech testmeczach^[102][103] przeciw Irlandii, Samoa i Nowej Zelandii^{[104][105][106]}.

W 2005 roku uczestniczył w zgrupowaniu^[107], a następnie wraz z kadrą U-19 poleciał na odbywające się w Południowej Afryce mistrzostwa świata^[108]. Zagrał w nich w czterech spotkaniach^{[109][110][111][112]}, a ze zwycięskiego meczu o trzecie miejsce^[113] wyeliminowała go bowiem kontuzja^[114][115].

Rok później ponownie znalazł się w ogłoszonym przez selekcjonera kadry U-19 Phila Mooneya składzie na mistrzostwa świata w Dubaju^[116], w którym przypadła mu rola wicekapitana^[117]. W zakończonym triumfem turnieju^[118] Faingaʻa zagrał we wszystkich pięciu meczach zdobywając osiemnaście punktów^{[119][120][121][122][123]}, a jego dropgol przypieczętował finałowe zwycięstwo nad Nowozelandczykami^[36]. Jego postawa w tym turnieju dała mu nominację do nagrody dla najlepszego zawodnika w tej kategorii wiekowej na świecie według IRB^[124][125], którą ostatecznie otrzymał jego rodak Josh Holmes^[126]. Miesiąc później otrzymał powołanie do reprezentacji U-21 na sprawdziany^[127] oraz na czerwcowe mistrzostwa świata we Francji^[128]. W tych zawodach wystąpił w pięciu spotkaniach^{[129][130][131][132][133]}, a młodzi Australijczycy w meczu o brązowy medal ulegli Nowozelandczykom^[118].

W 2007 roku otrzymał powołanie do kadry rugby siedmioosobowego na dwa ostatnie turnieje sezonu 2006/2007 IRB Sevens World Series^[134] w Londynie^[135] i Edynburgu^[136].

Po przełomowym sezonie ligowym 2010 kwestią czasu stało się jego powołanie do kadry^[137]. Jego pierwszy kontakt z seniorskim poziomem reprezentacyjnym nastąpił w czerwcu 2010 roku, zagrał wówczas w dwóch meczach przeciw Anglikom w zespole Australian Barbarians^[138][139], które to solidne występy^[140] spowodowały, że znalazł się w trzydziestce Robbiego Deansa na Puchar Trzech Narodów 2010^[141][142] i swój debiut w reprezentacji kraju zaliczył 31 lipca tego roku w meczu z All Blacks^[2][36]. Pierwszy raz wspólnie z bratem wyszli na boisko w podstawowym składzie Wallabies 5 sierpnia tego roku zostając tym samym pierwszą od 1983 roku^[143] i trzecią w historii parą bliźniąt w australijskich barwach, po Jimie i Stewarcie Boyce oraz Marku i Glenie Elli^[38][144]. Po występach w jeszcze dwóch meczach tego turnieju otrzymał powołanie na kończące rok mecze w Europie^[145], nie znalazł się jednak w składzie na żaden z testmeczów, zagrał natomiast w dwóch spotkaniach przeciw drużynom klubowym – Leicester Tigers^[146] i Munster^[147].

W lipcu 2011 roku został nominowany do składu na pierwszą część sezonu^[148], wystąpił zaś jedynie w dwóch ostatnich meczach Pucharu Trzech Narodów^[149] wygranego przez Australijczyków po raz pierwszy od dekady^[150]. Został następnie powołany na Puchar Świata w Rugby 2011^[151], gdzie wystąpił w sześciu z siedmiu spotkań^[152] – z powodu wstrząśnienia mózgu opuszczając potyczkę z Rosjanami^[153][154] – zakończonej brązowym medalem kampanii Wallabies^[155]. Sezon reprezentacyjny zakończył występem przeciw Walijczykom na początku grudnia^[156].

Został uwzględniony w składzie na zaplanowane na czerwiec 2012 roku mecze kadry^[157] – po niespodziewanej porażce ze Szkotami^[158] wystąpił z ławki rezerwowych w serii trzech spotkań z Walijczykami^[159]. Następnie brał udział w inaugurycyjnej edycji The Rugby Championship^[160], a wypadłszy z meczowego składu na ostatnie spotkanie z Argentyną^[161] nie powrócił do niego pomimo powołania także podczas kończącego sezon tournée Australijczyków^[162]. Ominęło go następnie tournée British and Irish Lions 2013, zaś z pozostałych meczów reprezentacji w tym sezonie wyeliminowała go konieczność operacji ramienia wiążąca się z półroczną przerwą w grze^[163].

• Jest pochodzenia aborygeńsko-tongańskiego. Jego prababka była jednym z dzieci aborygeńskiego skradzionego pokolenia^[164], natomiast częścią jego tongańskiego dziedzictwa są noszone również przez pozostałych braci tatuaże^[115].
• Jest bardzo zżyty z pięć minut starszym bratem bliźniakiem – Saią – od najmłodszych lat grają w tych samych klubach, mieszkają razem, na zgrupowaniach dzielą pokój, a nawet, ku początkowemu zdziwieniu graczy i trenerów, wzajemnie rozczesują sobie włosy^[8].
• Prócz brata bliźniaka, w rugby grają również jego dwaj pozostali bracia – Vili^[165][166] i Colby, zawodnik Brumbies i kapitan reprezentacji U-20^[167][168]. Rodzeństwa dopełnia najmłodsza Hulita^[33]. Ich kuzyn, Ipolito Fenukitau, był reprezentantem Tonga i Australii^[169].
• Uzyskał Diploma of Business, a następnie studiował zarządzanie nieruchomościami^[1][2].
• Został przyjęty do hali sław rodzinnego miasta^[170].
• Związany z uprawiającą piłkę nożną Stephanie Tokich^[86].

• Anthony Fainga'a – ESPN Scrum Profile. espnscrum.com. [dostęp 2013-04-04]. (ang.).
• Anthony Fainga'a – Wallabies Profile. rugby.com.au. [dostęp 2013-04-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-10)]. (ang.).
• Anthony Fainga'a – Reds Profile. redsrugby.com.au. [dostęp 2015-01-27]. (ang.).
• Anthony Fainga'a – It's Rugby Profile. itsrugby.co.uk. [dostęp 2013-04-04]. (ang.).

• Anthony i Saia Fainga'a – oficjalna strona. faingaatwins.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-29)]. (ang.)