Anna Wintour

Anna Wintour (2024)
Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1949 Hampstead, Londyn
Zawód, zajęcie	dziennikarka
Miejsce zamieszkania	Nowy Jork
Narodowość	brytyjska
Małżeństwo	David Shaffer (1984–1999), Shelby Bryan (od 2004; w sep. od 2020)
Dzieci	2
Odznaczenia
DBE, Legia Honorowa
Multimedia w Wikimedia Commons

Dame Anna Wintour (ur. 3 listopada 1949 w Londynie) – brytyjsko-amerykańska dziennikarka. Od 1988 redaktorka naczelna amerykańskiego wydania czasopisma „Vogue”.

Urodziła się 3 listopada 1949^[1]. Jej ojciec, urodzony w Dorset Charles Vere Wintour (1917–1999), był cenionym dziennikarzem (pracował m.in. w „The Evening Standard”, „Sunday Express” i „Daily Express”), a matka, urodzona w Harrisburgu Eleanor Trego Baker (1917–1996), została pracownikiem socjalnym^[2]. Wintour dostała imię po swojej babce, Annie Baker, filadelfijskiej celebrytce. Ma czworo rodzeństwa: Geralda (1940–1951; zginął w wypadku drogowym), Jamesa Charlesa (ur. 1947), Patricka i Norę Hilary^[3]. Jej ojciec w 1978 ponownie się ożenił, tym razem z Audrey Slaughter^[4].

Dorastała w St. John’s Wood w Londynie, w wieku 15 lat przeniosła się do Kensington^[5]. W 1960 rozpoczęła naukę w prywatnej szkole dla dziewcząt Queens College, ale trzy lata później przeniosła się do North London Collegiate School^[6]. Starała się poświęcać modzie jak najwięcej uwagi jako regularna czytelniczka czasopisma „Seventeen”^[7]. Uczyła się także u Peggy Angus, która rozbudziła w niej zainteresowanie sztuką^[8]. W wieku 16 lat porzuciła szkołę^[9]. Dzięki wpływom ojca, została zatrudniona w modnym butiku Biba, a następnie pracowała jako ekspedientka w Harrodsie^[10]. W tym okresie zapozowała do zdjęć opublikowanych w czasopiśmie dla nastolatek „Petticoat” i magazynie „Student”, w którego redakcji pracowała także jako redaktorka działu mody^[11].

W marcu 1970 zaczęła pracę w czasopiśmie „Harper’s & Queen” (utworzonym po połączeniu się „Harper’s Bazaar” z „Queen”), gdzie została zatrudniona jako asystentka w dziale mody, później została redaktorką pisma^[12]. To właśnie tam pierwszy raz wyraziła głośno pragnienie pracy jako redaktorka w „Vogue”^[13]. W 1975 odeszła z magazynu, niezadowolona ze współpracy z Min Hogg, wydawczynią „H&Q”^[14]. Jeszcze w tym samym roku wyjechała do Nowego Jorku, gdzie nadzorowała sesję dla amerykańskich wydań „Vogue’a” i „Harper’s Bazaar” oraz pracowała w redakcjach magazynów: „New York” i „House & Garden”^[15]. Próbowała też zdobyć pracę w „Interview” Andy’ego Warhola, ale ten jej odmówił.

W 1975 objęła stanowisko młodszego dyrektora ds. mody w redakcji „Harper’s Bazaar” w Nowym Jorku^[16]. Jej innowacyjne sesje (na których m.in. eksperymentowała z fryzurami modelek) stały się przyczyną konfliktów między nią i Tonym Mazzolą, który ostatecznie zwolnił ją z pracy w 1976^[17]. Jej były partner życiowy, dziennikarz freelancer Jon Bradshaw, pomógł jej objąć stanowisko dyrektora mody w czasopiśmie „Viva”, a do jej obowiązków należało m.in. organizowanie sesji zdjęciowych publikowanych w gazecie^[18]. W „Vivie” pracowała przez trzy lata, aż do zamknięcia gazety w listopadzie 1978^[19]. Przez kolejne półtora roku pozostawała bez pracy, w tym okresie poświęciła się podróżom po świecie^[20].

W 1980 została zatrudniona jako dyrektorka ds. mody w kobiecym magazynie „Savvy”^[21]. W 1981 próbowała zdobyć pracę w „Interview” Andy’ego Warhola, ale ten stanowczo jej odmówił^[22]. W 1981 przeszła kolejny raz do czasopisma „New York”, w którym pracowała w dziale mody^[23].

Redaktorka Polly Mellen zaaranżowała jej spotkanie z redaktorką naczelną amerykańskiego „Vogue’a”, Grace Mirabellą, jednak rozmowa nie trwała długo, bo – spytana przez Mirabellę, którą posadę chciałaby objąć – Wintour odpowiedziała, że chce przejąć jej stanowisko^[24]. W 1983 spotkała się z Alexandrem Libermanem, dyrektorem Condé Nast Publications (wydawcy „Vogue’a”), który namówił ją na pracę w „Vogue’u”^[25]. Wintour otrzymała nieużywany wcześniej tytuł dyrektora kreatywnego gazety^[26]. Jej obowiązki nie były do końca sprecyzowane, miała zajmować się „pracą nad podniesieniem jakości stron i wprowadzeniem na nie innych aspektów zainteresowań kobiet”^[27]. Poza tym, często bez zgody Mirabelli, zmieniała koncepcję artykułów publikowanym w czasopiśmie^[28].

We wrześniu 1985 została redaktorką naczelną brytyjskiego „Vogue’a”, ale stanowisko objęła dopiero w kwietniu 1986 po narodzinach syna, Charliego^[29]. Przeprowadziła w brytyjskim wydaniu „Vogue’a” radykalne zmiany na wzór amerykański, m.in. dzięki którym doprowadziła do wzrostu nakładu gazety^[30]. W tym okresie przylgnęła do niej łatka szefowej oziębłej i bezkompromisowej^[31].

W 1987 wróciła do Nowego Jorku, by objąć stanowisko redaktor naczelnej pisma wnętrzarskiego „House & Garden”, którego nazwę zmieniła na „HG” i do którego wprowadziła tematy związane z modą, za co była szeroko krytykowana przez czytelników^[32].

1 sierpnia 1988 zaczęła pracę na stanowisku redaktorki naczelnej amerykańskiego „Vogue’a”^[33]. Wkrótce uczyniła z czasopisma „biblię mody”, która wyznacza trendy w modzie i kanony piękna^[34]. Jako szefowa czasopisma podejmowała kontrowersyjne decyzje, m.in. umieściła na okładce skandalizującą piosenkarkę Madonnę czy bizneswoman Ivanę Trump, czym zapoczątkowała trend na zatrudnianie celebrytek, a nie modelek, na okładkowe sesje zdjęciowe^[35]. Z uwagi na swój autorytet i wpływy stała się jedną z najpotężniejszych postaci w amerykańskich mediach^[36]. W lutym 1991 otrzymała nagrodę specjalną za wkład w modę na gali wręczenia nagród Rady Amerykańskich Projektantów Mody^[37]. Oprócz głównego wydania „Vogue’a” nadzorowała także tytuły: „Teen Vogue”, „Vogue Living” i „Men’s Vogue”^[38].

W 2011 odebrała order Legii Honorowej z rąk prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy’ego^[39]. W marcu 2013 objęła stanowisko dyrektorki artystycznej wydawnictwa Condé Nast Publications^[40]. W maju 2014 otworzyła Centrum Kostiumów Anny Wintour w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku^[41]. W grudniu 2020 awansowała na stanowisko dyrektorki generalnej do spraw treści w Condé Nast Publications^[42].

Wystąpiła w filmie dokumentalnym R. J. Cutlera The September Issue (2009) o pracach nad wrześniowym numerem magazynu „Vogue”^[43]. Pojawiła się w roli cameo w filmie Zoolander 2 (2016)^[44]. Występowała w serialu internetowym Zapytaj Annę (Go Ask Anna, 2019–2020), którego była główną bohaterką^[45].

W wieku 14 lat, za namową stylisty Vidala Sassoona zaczęła nosić fryzurę „na pazia”, która stała się jej znakiem rozpoznawczym^[46]. Niemal zawsze pokazuje się publicznie w okularach przeciwsłonecznych, które także stanowią charakterystyczną część jej wizerunku^[47]. Od czasów nastoletnich pielęgnuje szczupłą figurę^[48].

W pracy nie okazuje emocji, jest bezpośrednia, ambitna, bezwzględna, samodzielna, konkretna i profesjonalna, dąży do perfekcji oraz ma wizerunek osoby oziębłej i pewnej siebie^[49].

Pod koniec lat 60. związała się z fotografem modowym Steve’em Bobroffem^[50]. Następnie spotykała się z wydawcą prasowym Richardem Neville’em, redaktorem kolumny plotkarskiej Nigelem Dempsterem i fotografem Jamesem Wedge’em^[51]. W 1972 związana się ze starszym o 12 lat dziennikarzem freelancerem Jonem Bradshawem^[52]. W trakcie związku z Bradshawem nawiązała romans z fotografem Jamesem Moore’em i pisarzem Christopherem Hitchensem^[53]. W 1978 zerwała z Bradshawem i nawiązała romans z Erikiem Idle’em. Następnie związała się z francuskim producentem muzycznym Michelem Estebanem, z którym rozstała się w 1980^[54]. Jej kolejnym narzeczonym został pisarz Michael Stone^[55]. W 1983 zaczęła się spotykać ze starszym o 13 lat psychiatrą dziecięcym Davidem Shafferem, którego poślubiła we wrześniu 1984 i z którym ma dwoje dzieci: Charlesa (ur. 1986) i Katherinę (ur. 1987), redaktorkę „The Daily Telegraph”^[56]. Małżeństwo z Shafferem zostało unieważnione w 1999^[57]. Jeszcze przed rozstaniem z mężem związała się z Shelbym Bryanem, z którym pozostała w nieformalnym związku w 2020; mimo długiego stażu związku nigdy nie zamieszkali razem^[58].

Ma posiadłość w Mastic na Long Island^[59].

Przeznacza duże sumy pieniędzy na organizacje pomagające chorym z AIDS, m.in. zebrała ponad 4,5 mln dol. na ten cel podczas wymyślonej przez siebie gali charytatywnej „Seventh on Sale”^[60]. Organizuje także zbiórki na inne szczytne cele, m.in. od 1995 prowadzi Galę Instytutu Kostiumów, charytatywną ceremonię związaną ze zbiórką pieniędzy na rzecz Instytutu Kostiumów należącego do Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku^[61]. Dofinansowywała też kandydatów Partii Demokratycznej, m.in. zbierała fundusze na rzecz kampanii prezydenckiej Baracka Obamę przed wyborami prezydenckimi w 2008 i 2012^[62]. Stworzyła organizację CFDA/Vogue Fashion Fund, dzięki której wspiera obiecujących projektantów mody, przyznając im stypendia (wraz z Radą Amerykańskich Projektantów Mody)^[63].

Była inspiracją dla postaci Mirandy Priestley, surowej i bezwzględnej szefowej redakcji czasopisma modowego „Runway” w bestsellerowej powieści Lauren Weisberger (byłej osobistej asystentki Wintour) Diabeł ubiera się u Prady z 2003 oraz jej ekranizacji z 2006 w reżyserii Davida Frankela; w postać Priestley wcieliła się Meryl Streep^[64].

Wintour często jest celem ataków organizacji PETA, której członkowie krytykują ją za noszenie futer i publikowanie zdjęć modelek w futrach na łamach czasopisma „Vogue”^[65].

W październiku 2005 na pokazie domu mody Chloé w Paryżu została uderzona ciastem tofu przez jej przeciwników^[66].

• 2008: Order Imperium Brytyjskiego^[67]
• 2011: Order Narodowy Legii Honorowej^[68]
• magazyn AdAge przyznał Annie tytuł redaktora roku
• 2016: Order Imperium Brytyjskiego (tytuł: Dama Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego)

• Jerry Oppenheimer: Zawsze w pierwszym rzędzie. Królowa Vogue Anna Wintour. 2006. ISBN 83-7163-517-6. Brak numerów stron w książce
• Amy Odell: Anna Wintour. Biografia. Anna Błasiak (tłum.). Wydawnictwo Marginesy, 2024. ISBN 978-83-67859-98-1.