Anna Danuta Sławińska^[a] z domu Leśniewska (ur. 30 listopada 1923 w Wiesbaden, zm. 25 grudnia 2006 w Warszawie) – sanitariuszka, przewodnik PTTK, uczestniczka powstania warszawskiego, autorka wspomnień wojennych.

Była córką Władysława Leśniewskiego i Wandy z d. Herman-Iżyckiej. Urodziła się w Wiesbaden, gdzie jej rodzice pracowali w polskim biurze rewindykacyjnym. Niedługo po narodzinach córki Leśniewscy powrócili do Polski i zamieszkali w Warszawie. Anna Danuta po ukończeniu szkoły powszechnej pobierała nauki w Gimnazjum Państwowym im. Juliusza Słowackiego^[1]. W latach szkolnych należała do harcerstwa^[2].

W czasie oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 roku opiekowała się rannymi w Szpitalu Ujazdowskim. Po rozpoczęciu niemieckiej okupacji związała się z ruchem oporu, służąc jako łączniczka Alojzego Repuchy ps. „Mirosław”. Jednocześnie uczęszczała na tajne komplety; prawdopodobnie w 1942 roku w konspiracyjnych warunkach zdała egzamin maturalny^[2].

W lipcu 1943 roku w Warszawie został aresztowany jej narzeczony Stanisław Jaster. Potencjalne zagrożenie ze strony Gestapo, a także poważne problemy zdrowotne w postaci zakażenia żółtaczką, spowodowały, że przez blisko trzy miesiące była zmuszona się ukrywać – najpierw w domu znajomych, później w sanatorium w Rudce koło Mrozów^[3]. Jej ojciec, w tym czasie wysoki rangą urzędnik Delegatury Rządu na Kraj, wykorzystał tę okoliczność, aby odsunąć ją od pracy konspiracyjnej^[4].

1 sierpnia 1944 roku, na wieść o wybuchu powstania warszawskiego, natychmiast opuściła letni dom rodziców w Komorowie i mimo zdecydowanego sprzeciwu matki udała się do stolicy^[5]. W drugim dniu walk zdołała dotrzeć do Szpitala Zakaźnego św. Stanisława na Woli, gdzie zatrudniła się w charakterze sanitariuszki^[2][6]. Gdy trzy dni później dzielnica została zdobyta przez Niemców, towarzyszyła dr Joannie Kryńskiej w czasie negocjacji w sztabie SS-Gruppenführera Heinza Reinefartha, które doprowadziły do ocalenia szpitala^[7]. Była świadkiem ludobójstwa dokonanego przez Niemców na mieszkańcach Woli^[8]. Warszawę opuściła 12 sierpnia wraz z transportem ludności cywilnej. Trafiła do obozu przejściowego w Pruszkowie, z którego zbiegła dwa dni później^[2][9].

2 września 1944 roku z własnej woli powróciła do pruszkowskiego obozu, aby nieść pomoc przetrzymywanym tam wysiedleńcom z Warszawy^[9]. Początkowo pracowała jako sanitariuszka w obozowej służbie sanitarnej, później jako tłumaczka przy niemieckiej komisji lekarskiej. Tę ostatnią funkcję wykorzystywała, aby ocalić jak najwięcej wysiedleńców przed wywiezieniem do obozów koncentracyjnych lub na roboty przymusowe do Niemiec^[10] [11] . Liczba osób, które udało jej się wydostać z Dulagu 121, oceniana jest na około 120^[11] . W obozie pracowała aż do jego wyzwolenia w styczniu 1945 roku^[12]. Muzeum Dulag 121 określa ją jako „wyjątkową postać w historii obozu”^[11] .

Po zakończeniu wojny rozpoczęła studia w Szkole Głównej Handlowej^[12]. Od 1960 roku pracowała jako warszawski przewodnik turystyczny, m.in. oprowadzała zagraniczne wycieczki po Łazienkach Królewskich i odbudowanym Zamku Królewskim^[13].

Zmarła 25 grudnia 2006 roku. Spoczęła na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 238-3-30)^[14][15].

26 września 2015 roku, podczas VII Festiwalu Filmowego Niezłomni Niepokorni Wyklęci, uhonorowano ją pośmiertnie nagrodą „Drzwi do Wolności”^[16].

W czasie okupacji zaręczyła się z Stanisławem Jasterem – kolegą z lat szkolnych, uciekinierem z KL Auschwitz, żołnierzem Armii Krajowej pseudonim „Hel”^[2]. Narzeczony został jednak aresztowany w lipcu 1943 roku i ślad po nim zaginął^[b]. Gdy w 1968 roku został oskarżony przez Aleksandra Kunickiego o współpracę z Gestapo i doprowadzenie do rozbicia oddziału specjalnego „Osa”-„Kosa 30”, Anna Danuta aktywnie zaangażowała się w obronę jego dobrego imienia^[16].

W 1946 roku poślubiła Kazimierza Sławińskiego, przedwojennego oficera lotnictwa, pilota PLL „Lot”, pisarza i publicystę. Para rozwiodła się w 1968 roku^[13][17]. Z ich związku narodziło się dwoje dzieci: syn Marcin (ur. 1951) i córka Bożena (ur. 1954)^[12].

• Kiedy kłamstwo było cnotą. Wspomnienia z pracy w obozie przejściowym w Pruszkowie 2.IX.1944 – 16.I.1945 (wyd. Gondwana; 2006, 2015)
• Przeżyłam to. Wola 1944 (wyd. Gondwana, 2015)

• Daria Czarnecka: Największa zagadka Polskiego Państwa Podziemnego. Stanisław Gustaw Jaster – człowiek, który zniknął. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2016. ISBN 978-83-01-18809-2.
• Danuta Sławińska: Przeżyłam to. Wola 1944. Gondwana, 2015. ISBN 978-83-63756-08-6.
• Anna Danuta Leśniewska. 1944.pl. [dostęp 2017-03-03].
• Literatura i Historia: Anna Danuta Sławińska – wspomnienia wojenne. dulag121.pl, 2015-01-21. [dostęp 2017-03-03].