Andrzej Ananicz
 Andrzej Ananicz podczas wyprawy do Afganistanu (1976) | |
| Data i miejsce urodzenia |
21 marca 1951 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 września 2017 |
| Ambasador RP w Pakistanie | |
| Okres |
od 2011 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Szef Agencji Wywiadu (p.o.) | |
| Okres |
od 5 marca 2008 |
| Poprzednik | |
| Następca |
Maciej Hunia (p.o.) |
| Szef Agencji Wywiadu | |
| Okres |
od 11 sierpnia 2004 |
| Poprzednik |
Andrzej Derlatka (p.o.) |
| Następca | |
| Ambasador RP w Turcji | |
| Okres |
od 2001 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Andrzej Ananicz (ur. 21 marca 1951 w Warszawie, zm. 19 września 2017[1] tamże[2]) – polski orientalista, nauczyciel akademicki, urzędnik państwowy i dyplomata, doktor nauk filologicznych. Podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (1992–1994), podsekretarz stanu i sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP (1994–1995), sekretarz stanu w MSZ (1997–2001), szef Agencji Wywiadu (2004–2005), p.o. szefa Agencji Wywiadu (2008), główny doradca premiera Donalda Tuska (2008), dyrektor Akademii Dyplomatycznej PISM (2008–2011), ambasador RP w Turcji (2001–2004) oraz w Pakistanie (2011–2015).
Życiorys
Wykształcenie i działalność naukowa
W 1974 ukończył studia w zakresie turkologii na Uniwersytecie Warszawskim. Studiował także iranistykę. W 1981 uzyskał stopień naukowy doktora nauk filologicznych ze specjalnością w zakresie iranistyki[3][4]. Również w 1974 został pracownikiem naukowym macierzystej uczelni, początkowo jako asystent, następnie jako adiunkt. Pracował w Katedrze Językoznawstwa Ogólnego i Bałtystyki Wydziału Polonistyki UW, następnie został zatrudniony na Wydziale Orientalistycznym[3]. Opanował języki: angielski, turecki, perski, rosyjski, niemiecki[5] i staroosmański[6].
W 1981 wraz z innymi pracownikami naukowymi oraz studentami UW (m.in. Jerzym Targalskim, Wojciechem Maziarskim i Janem Malickim) brał udział w zakładaniu czasopisma „Obóz” poświęconego problematyce krajów Europy Środkowej i Wschodniej, pierwszego w krajach socjalistycznych periodyku zajmującego się tą tematyką. Uczestniczył w redagowaniu pisma, które w latach 1981–1989 ukazywało się poza zasięgiem cenzury. W redakcji „Obozu” pracował do 1991.
W 1990 wraz z Janem Malickim i Tadeuszem Majdą zainicjował w ramach Instytutu Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego działalność Seminarium Problemów Narodowościowych Związku Radzieckiego i Europy Środkowej (przekształconego następnie w Studium Europy Wschodniej). Na SEW UW pracował z przerwami do końca życia[4].
W latach 1982–1983 prowadził lektorat języka polskiego na Indiana University w Bloomington. W 1989 był stypendystą Uniwersytetu Oksfordzkiego[4].
Działalność publiczna
W latach 1980–1991 był członkiem NSZZ „Solidarność”. W 1991 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Był kolejno wicedyrektorem Departamentu Europy (1991–1992), dyrektorem Departamentu Europy (1992), podsekretarzem stanu (1992–1994). Pełnił funkcję przewodniczącego zespołu negocjacyjnego w sprawie polsko-rosyjskiego traktatu o przyjaznej i dobrosąsiedzkiej współpracy z 1992.
W latach 1994–1995 pracował w Kancelarii Prezydenta RP, zajmując kolejno stanowiska podsekretarza stanu, zastępcy szefa kancelarii ds. międzynarodowych, sekretarza stanu oraz współprzewodniczącego Komitetu Konsultacyjnego Prezydentów Polski i Ukrainy[7]. Według Józefa Oleksego w 1995 był jednym z trzech kandydatów prezydenta Lecha Wałęsy na stanowisko ministra spraw zagranicznych w jego rządzie. Premier zdecydował się jednak na nominację Władysława Bartoszewskiego[8].
Od 1996 do 2000 pełnił funkcję wiceprezesa zarządu Fundacji „Instytut Lecha Wałęsy”. W latach 1996–1997 wchodził w skład Rady Polityki Zagranicznej. W latach 1998–2000 był członkiem rady Polskiej Fundacji Transformacji Rynkowej „Wiedzieć Jak”. Należał do założycieli Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego (1994). Był także członkiem Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego.
Do pracy w MSZ powrócił w 1997, objął wówczas stanowisko sekretarza stanu w tym resorcie, które zajmował do 2001. Pełnił również funkcje wiceprzewodniczącego zespołu negocjacyjnego w sprawie negocjacji o członkostwo Polski w Unii Europejskiej (1998–2001) oraz przewodniczącego zespołu do spraw monitorowania sytuacji w związku z atakami terrorystycznymi w USA z 11 września 2001.
Od października 2001 do 9 sierpnia 2004 sprawował funkcję ambasadora RP w Turcji[9][10]. Od 11 sierpnia 2004 do 24 listopada 2005 był szefem Agencji Wywiadu z nominacji premiera Marka Belki. 5 marca 2008 premier Donald Tusk powierzył mu pełnienie obowiązków szefa tej agencji mimo sprzeciwu prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Stanowisko to zajmował do 7 czerwca 2008, jednocześnie od 13 marca 2008 do 7 czerwca 2008 pełnił funkcję głównego doradcy premiera Donalda Tuska w Gabinecie Politycznym Prezesa Rady Ministrów. 20 września 2008 powołany na stanowisko dyrektora Akademii Dyplomatycznej Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. W 2011 objął funkcję ambasadora RP w Pakistanie[11]. 8 maja 2015 został ranny w katastrofie śmigłowca w tym kraju[12]. 16 lipca 2015 zakończył misję dyplomatyczną[13].
Życie prywatne
Syn Antoniego i Sabiny[2]. Ojciec dwóch synów[5]. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 2C/9/2)[14].
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1995)[15]
- Krzyż Wielki Komandorski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (1999, Litwa)[16]
- Order Narodowy Zasługi (Francja)[5]
Przypisy
- ↑ Zmarł dr Andrzej Ananicz [online], studium.uw.edu.pl, 19 września 2017 [dostęp 2017-09-19].
- ↑ a b Andrzej Ananicz [online], rejestry-notarialne.pl [dostęp 2024-03-10].
- ↑ a b Dr Andrzej Ananicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2017-09-19].
- ↑ a b c Andrzej Ananicz, „Obóz” (50), 2019, s. 6–7, 37, ISSN 1230-0314 [dostęp 2024-09-05].
- ↑ a b c Komisja Spraw Zagranicznych /nr 186/ [online], sejm.gov.pl, 21 października 2010 [dostęp 2024-09-05].
- ↑ Yunus Emre, Droga, Andrzej Ananicz, Małgorzata Łabęcka-Koecherowa (tłum.), Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1985, ISBN 978-83-06-01145-6 [dostęp 2024-09-05].
- ↑ Personnel of the Polish Foreign Service, msz.gov.pl, 27 października 2003 [zarchiwizowane 2012-08-05] (ang.).
- ↑ W cieniu Olina. Rozmowa z Józefem Oleksym, [w:] Jerzy Sadecki, Trzynastu. Premierzy wolnej Polski, Kraków: Universitas, 2009, s. 144, ISBN 978-83-242-0999-6.
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 września 2001 r. nr Z.110-71-2001 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej. (M.P. z 2001 r. nr 33, poz. 536).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 sierpnia 2004 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2004 r. nr 36, poz. 630).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 stycznia 2011 r. nr 110-7-2011 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2011 r. nr 10, poz. 96).
- ↑ Katastrofa śmigłowca w Pakistanie: sześcioro zabitych, polski ambasador ranny, gazeta.pl, 8 maja 2015 [zarchiwizowane 2015-05-10].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 lipca 2015 r. nr 110.45.2015 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2015 r. poz. 937).
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2019-11-02].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 grudnia 1995 r. o nadaniu orderu i odznaczeń (M.P. z 1996 r. nr 15, poz. 199).
- ↑ Apdovanotų asmenų duomenų bazė [online], lrp.lt [dostęp 2020-10-22] (lit.).
Bibliografia
- Andrzej Ananicz, „Ludzie Wprost” [zarchiwizowane 2013-05-04].
