Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Andrija Radović

Andrija Radović
Андрија Радовић
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 stycznia 1872
Martinići[1]

Data i miejsce śmierci

1947
Belgrad

4. premier Czarnogóry
Okres

od 1 lutego 1907[2]
do 17 kwietnia 1907[2]

Przynależność polityczna

Partia Ludowa

Poprzednik

Marko Radulović

Następca

Lazar Tomanović

9. premier Czarnogóry
Okres

od 12 maja 1916[2]
do 17 stycznia 1917[2]

Przynależność polityczna

Partia Ludowa

Poprzednik

Lazar Mijušković

Następca

Milo Matanović

Andrija Radović (serb. Андрија Радовић; ur. 28 stycznia 1872 we wsi Martinići, zm. w 1947 roku w Belgradzie) – czarnogórski polityk, dwukrotny premier Czarnogóry[1][3].

Życiorys

Urodził się w Księstwie Czarnogóry we wsi Martinići niedaleko Danilovgradu. We Włoszech podjął studia inżynierskie[1].

Po powrocie do kraju został mianowany dyrektorem ds. robót publicznych i stanął na czele departamentu w ministerstwie spraw wewnętrznych. Był liderem Partii Ludowej. Od 6 grudnia 1905 do 11 listopada 1906 pełnił funkcję ministra finansów Czarnogóry[1].

1 lutego 1907 został premierem kraju, jednocześnie szefując ministerstwom spraw zagranicznych, wojny i finansów. 17 kwietnia 1907 miała miejsce jego dymisja[1]. Za udział w tzw. aferze bombowej został skazany na karę 15 lat pozbawienia wolności. W 1913 roku został ułaskawiony[3].

Od 20 grudnia 1915 do 29 kwietnia 1916, w trakcie I wojny światowej, ponownie był ministrem finansów[1]. Po upadku Czarnogóry udał się na emigrację do Paryża[3]. 12 maja 1916 został premierem na uchodźstwie. W tym samym czasie był szefem czarnogórskiej dyplomacji[1]. Na prośbę serbskiego polityka Nikoli Pašicia w 1917 roku bezskutecznie lobbował za zjednoczeniem Czarnogóry i Serbii u króla Czarnogóry Mikołaja I Petrowicia-Niegosza, w związku z czym podał się do dymisji[3]. Następnie był deputowanym do Wielkiego Zgromadzenia Narodowego i głosował za zjednoczeniem z Królestwem Serbii[1]. Był również jednym z delegatów Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców na konferencję pokojową w Paryżu w 1919 roku. Po wojnie pełnił funkcję szefa Banku Narodowego w Belgradzie[1].

Przypisy