Alter Kacyzne (jid. ‏אַלטער קאַציזנע‎ Alter Kacizne; ur. 31 maja 1885 w Wilnie, zm. 7 lipca 1941 w Tarnopolu) – polski fotograf, pisarz i publicysta żydowskiego pochodzenia, autor wielu opowiadań, dramatów i powieści w języku jidysz, m.in. Chore perły. Twórca setek zdjęć dokumentujących życie społeczności żydowskiej w międzywojennej Polsce.

Urodził się w biednej wileńskiej rodzinie na terenach strefy osiedlenia w Imperium Rosyjskim^[1]. Jego ojciec był murarzem, matka szwaczką. Uczył się w chederze i rosyjsko-żydowskiej szkole. W jego domu mówiono w języku jidysz. Czytał wiele książek i sam nauczył się hebrajskiego, rosyjskiego, polskiego, niemieckiego i francuskiego^[1].

Po śmierci ojca w 1899 roku, gdy miał czternaście lat, zaczął pracę jako praktykant w profesjonalnym studiu fotograficznym swojego wujka w Jekaterynosławiu (obecnie Dniepr na Ukrainie). Uczył się wiele samemu i pisał opowiadania po rosyjsku. Pisał wiersze i wysyłał niektóre z nich Szymonowi An-skiemu.

W tym czasie poślubił też Khanę Khachnov. W 1910 roku, przyciągnięty przez dzieła Icchoka Lejba Pereca w jidysz, przeprowadził się do Warszawy, gdzie otworzył studio fotograficzne^[1]. Nawiązał bliską znajomość z Perecem, który stał się jego literackim mentorem^[1].

W latach 20., na zlecenie amerykańskiej organizacji HIAS (Hebrew Immigrant Aid Society – Towarzystwa Pomocy Żydowskim Imigrantom), wykonał obszerną dokumentację fotograficzną życia polskich Żydów. Z polecenia nowojorskiej gazety codziennej „Forwerts” („The Jewish Daily Forward”) tworzył fotoreportaże nie tylko z terenów międzywojennej Polski, ale także z Palestyny, Hiszpanii, Maroka, Włoch czy Rumunii^[1].

Jego praca fotografa była połączona z zacięciem pisarskim. Jako krytyk i eseista publikował artykuły na tematy literackie i społeczne w Warszawie i Wilnie. Był współredaktorem kilku czasopism.

We wczesnych latach 20. był razem z Dawidem Einhornem autorem serii literackiej Di Teyve. Wydawał krótko istniejące czasopisma: Glokn (1921), Ringen (1921–1922, we współpracy z Michałem Weichertem). Współtworzył (razem z Izraelem Jehoszuą Singerem, Perecem Markiszem, Melechem Rawiczem i Nachmanem Majzelem) magazyn „Literarisze Bleter”, który wychodził w latach 1924–1939^[2].

W latach 30. udzielał się w gazetach (w języku jidysz) o orientacji lewicowej, wydawał dziennik „Frajnd” (1934–1935, jidysz: דער פֿרייַנד, w j. polskim „Towarzysz”)^[3] . W latach 1937–1939 wydawał dwutygodnik „Majn Redendiker Film” (w j. polskim „Mój mówiony film”)^[3] , który zawierał krytyczne artykuły, tłumaczenia i satyry.

W 1939 roku uciekł z rodziną do Lwowa (okupowanego przez ZSRR), gdzie pracował jako kierownik i wydawca Państwowego Teatru Żydowskiego^[3] .

Został pobity na śmierć przez ukraińskich kolaborantów podczas pogromu w Tarnopolu po wkroczeniu Niemców w 1941. Jego żona Khana została zamordowana w obozie zagłady w Bełżcu, a córka Sulamita przetrwała wojnę ukrywając się w Polsce^[4].

• Dzieła Altera Kacyznego w bibliotece Polona
• Zofia Borzymińska: Kacyzne Ałter. W: Polski słownik judaistyczny. Dzieje – kultura – religia – ludzie. Oprac. Zofia Borzymińska i Rafał Żebrowski. T. 1: A–K. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2003, seria: Słowniki. ISBN 83-7255-126-X. [dostęp 2019-02-23].