Alfred Chmelik
 major artylerii
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Alfred Wojciech Henryk Chmelik |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
10 marca 1892 |
| Data i miejsce śmierci |
22 czerwca 1939 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
RIK Dęblin |
| Stanowiska |
rejonowy inspektor koni |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
       
| |
Alfred Wojciech Henryk Chmelik (ur. 10 marca 1892 w Przemyślu, zm. 22 czerwca 1939 w Warszawie) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 10 marca 1892 w Przemyślu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Wojciecha i Kazimiery z Wicencików[1]. Był członkiem Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie” i Tajnego Skautingu[2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Armat Polowych Nr 1, który w 1916 został przemianowany na Pułk Armat Polowych Nr 12, a dwa lata później na Pułk Artylerii Polowej Nr 12. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1915, a porucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1917 w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej[3][4][5].
Pod koniec listopada 1918 w Nowym Targu objął dowództwo 1. baterii 1 Pułku Artylerii Górskiej, która w maju 1919 została przemianowana na 1. baterię 6 Pułku Artylerii Polowej. Na jej czele walczył na wojnie z Ukraińcami, a następnie wojnie z bolszewikami. Wyróżnił się 21 i 23 maja 1920 w walkach pod Horodyszczem i Wołkołatą[6].
W grudniu 1925 powierzono mu obowiązki kwatermistrza 23 Pułku Artylerii Polowej[7]. Później został przeniesiony do 21 Pułku Artylerii Polowej w Białej, a w styczniu 1927 do 28 Pułku Artylerii Polowej w Zajezierzu na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza[8]. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 28. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku kwatermistrza[10]. W grudniu 1929 został przeniesiony z 28 pap na stanowisko rejonowego inspektora koni Dęblin[11]. Obowiązki na tym stanowisku pełnił przez kolejnych dziesięć lat[12][13].
Był żonaty, miał córkę Irenę (ur. 18 września 1926) i syna Jerzego (ur. 14 grudnia 1929)[2].
Zmarł 22 czerwca 1939 w Warszawie[14]. Dwa dni później został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[2] (kwatera A17-1-13).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1224 – 22 lutego 1921[15]
- Krzyż Walecznych[16]
- Złoty Krzyż Zasługi[2]
- Medal Niepodległości – 24 października 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[18]
- Krzyż Wojskowy Karola[18]
Przypisy
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-02-03]..
- ↑ a b c d e Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 172, s. 4, 1939-06-23. Warszawa.
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 679, 691.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 864, 922.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1074, 1149.
- ↑ Kuś 1929 ↓, s. 5.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 133 z 18 grudnia 1925 roku, s. 728.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 31 grudnia 1926 roku, s. 455.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 402, 456.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 400.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 181, 528.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 862.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 957.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 5 marca 1921, s. 374.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 181.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.
- ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 1149.
Bibliografia
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Kuś: Zarys historji wojennej 6-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.