Aleksander Korsak
 podpułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 października 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 lutego 1966 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Aleksander Korsak (ur. 11 października 1893 w Taganrogu, zm. 11 lutego 1966 w Warszawie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Ukończył w Kijowie gimnazjum oraz studia prawnicze (bez egzaminów końcowych). Zmobilizowany do armii carskiej w styczniu 1917 roku. W okresie styczeń–sierpień 1917 roku ukończył szkołę artylerii w Kijowie i został mianowany chorążym rezerwy artylerii, a następnie do lutego 1918 roku jako młodszy oficer baterii służył w 1 zapasowym dywizjonie moździerzy[1].
Po przedostaniu się na Kubań wstąpił do 4 Dywizji Strzelców Polskich, w której przydzielony został do 1 dywizjonu artylerii, a w nim służył w dywizjonowej szkole oraz w baterii oficerskiej. 10 czerwca 1919 roku razem z 4 Dywizją Strzelców Polskich przybył do kraju i na krótki czas przydzielono go do sztabu Armii gen. Józefa Hallera, a następnie po mianowaniu na podporucznika artylerii przydzielony został do II dywizjonu 13 pułku artylerii ciężkiej na stanowisko adiutanta dywizjonu i dowódcę oddziału sztabowego. Pozostał również w tej jednostce po przekształceniu go w 13 dywizjon artylerii ciężkiej. Po ukończeniu kursu na którym przebywał w okresie luty–sierpień 1921 roku w Centrum Wyszkolenia Armii we Lwowie. 19 stycznia 1921 roku awansowany do stopnia porucznika artylerii[1].
Służył w I dywizjonie 2 pułku artylerii ciężkiej jako adiutant dywizjonu i dowódca baterii, awansując w tym czasie do stopnia kapitana art. ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku. Od listopada 1927 roku był adiutantem 2 pac. Przeniesiony 5 listopada 1928 roku do Szkoły Podchorążych Piechoty jako instruktor artylerii, a następnie przeniesiony do 22 pułku artylerii lekkiej, w którym dowodził baterią, był adiutantem pułku, oficerem mobilizacyjnym i przejściowo dowódcą dyonu. Przeniesiony 22 grudnia 1934 do Centrum Badań Balistycznych Instytutu Badań Materiałów Uzbrojenia w Zielonce. Na majora awansował ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 14. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2]. Do jednostek liniowych powrócił 27 kwietnia 1936, otrzymując nominację na dowódcę II dywizjonu 9 pułku artylerii ciężkiej[1][3].
W marcu 1939 roku podczas mobilizacji objął dowództwo 30 dywizjonu artylerii ciężkiej i pozostał nim również podczas kampanii wrześniowej. Po utracie kontaktu z resztą dywizji, dywizjon wszedł w skład zgrupowania płk. dypl. Józefa Sas–Hoszowskiego, a następnie przeszedł do Warszawy i uczestniczył w obronie Pragi[1].
Po kapitulacji stolicy dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał w latach 1939–1940 w Oflagu IV A Hohnstein, w roku 1940 w Oflagu ll B Arnswalde i w latach 1940–1945 w Oflagu II C Woldenberg, gdzie w grupie artylerii ciężkiej prowadził tajne szkolenie oficerów. Po uwolnieniu przyjechał do Warszawy.
W kwietniu 1945 roku został powołany do służby w Wojsku Polskim, gdzie był wykładowcą instrukcji strzelania w I Oficerskiej Szkole Artylerii, a następnie w okresie maj 1945 – kwiecień 1946 roku w Centrum Wyszkolenia Artylerii. Później przeniesiono go do Departamentu Piechoty i Kawalerii MON na stanowisko pomocnika kierownika sekcji ogólnej szkół oficerskich do spraw artylerii. 22 lipca 1946 roku awansowany do stopnia podpułkownika i w grudniu 1946 roku przesunięty do Departamentu Wyszkolenia Bojowego, w którym był początkowo kierownikiem sekcji ogólnej szkół oficerskich w Wydziale III (Szkół i Kursów), a następnie starszym pomocnikiem szefa tego wydziału do spraw artyleryjskich. 31 maja 1948 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł 11 lutego 1966 roku[1]. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 155a-1-11)[4].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych[2]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[5][6]
Przypisy
- ↑ a b c d e Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 419.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 164.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 755.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Korsakowie, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-10].
- ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 636. 1928-11-10. [dostęp 2022-11-16].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 412.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-11-06].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939 T-2: dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, 2012. ISBN 978-83-934259-5-2.