Aleksander Alfonce

Aleksander Jan d’Alphonce de Saint Omer

generał major
Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1779 Pontoise
Data i miejsce śmierci	27 kwietnia 1857 Mistrzewice
Przebieg służby
Lata służby	1794–1797, 1799–1833
Siły zbrojne	Królestwo Francji Wielka Armia (1805–1807) Armia Księstwa Warszawskiego (1807–1813) Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego (1815–1831) Armia Imperium Rosyjskiego
Jednostki	Korpus Inżynierów, Legie Północne, Sztab Główny Wojsk Księstwa Warszawskiego, Biuro Topograficzne, Korpus Topografów
Główne wojny i bitwy	Wojna I koalicji Wojna II koalicji Bitwa pod Hohenlinden IV koalicja antyfrancuska Oblężenie Gdańska (1807) Wojna polsko-austriacka Bitwa pod Raszynem (1809) Inwazja na Rosję (1812) Bitwa pod Smoleńskiem (1812) Bitwa nad Berezyną (1812) Kampania Saska Bitwa pod Lipskiem
Późniejsza praca	architekt
Odznaczenia

Aleksander Alfonce (de Saint Omer h. Sentomerski) (ur. 28 grudnia 1779 w Pontoise, zm. 27 kwietnia 1857 w Mistrzewicach) – oficer pochodzenia francuskiego wojsk Księstwa Warszawskiego, pułkownik Królestwa Polskiego, generał-major armii imperium Rosyjskiego, architekt.

Urodził się w Pontoise 28 grudnia 1779 jako syn Antoniego i jego żony Reginy Lalier. W 1794 zgłosił się na ochotnika do wojska i został przydzielony do 14 psk, w bitwie pod Moguncją w 1795 został ranny. Po zwolnieniu ponownie wstąpił w 1799, walczył w bitwach II koalicji: pod Stocken, Birbach i Hohenlinden. W 1802 służył w Korpusie Inżynierów i w 1806 dostał przydział do Legii Północnej. Brał udział w oblężeniu Gdańska a następnie w Sztabie Głównym Księstwa Warszawskiego i był adiutant Wodza Naczelnego ks. J. Poniatowskiego.

W wojnie z Austrią brał udział w bitwie pod Raszynem i Zamościem. W tym samym roku został kierownikiem Biura Topograficznego. Był autorem map m.in. Wołynia, Prus południowych, Galicji i Księstwa Warszawskiego.

Uczestnik kampanii 1812, walczył pod Smoleńskiem, Wiaźmą i nad Berezyną i w kampanii saskiej walczył w bitwie narodów pod Lipskiem i Hanau. Otrzymał w 1830 Znak Honorowy za dwadzieścia lat nienagannej służby, odznaczony był w 1808 Złotym Krzyżem Virtuti Militari, orderem Obojga Sycylii w 1813 i Legią Honorową w 1814.

Nie brał udziału w powstaniu listopadowym. Przebywał w Warszawie i pracował nad mapą Królestwa. W 1832 wstąpił do Armii Imperium Rosyjskiego do Korpusu Topografów. W następnym roku otrzymał dymisję w stopniu generała-majora.

W uznaniu zasług otrzymał tytuł szlachecki i herb Sentomerski. Obok służby wojskowej zajmował się architekturą. Był autorem projektu parku w Radziejowicach, ogrodu wokół warszawskiego Belwederu, Świątyni Milczenia w Słubicach oraz przebudowy pałacu w Objezierzu.

Był trzykrotnie żonaty:

• w 1790 z Katheriną Dider z którą miał syna Edwarda,
• ok 1808 z Urszulą Prusimską h. Nałęcz z którą miał ośmiu synów – Aleksander (1810), Tadeusz (1812), Józef (1817), Felicjan (1818), Jan (1820), Teodor (1822), Antoni (1823) i Felix (1827),
• w 1856 z Adelą Rusiecką

Zmarł 27 kwietnia 1857 w Mistrzewicach.

• Sentomerski Aleksander [online], Zapomniani, 28 października 2019 [dostęp 2021-03-31]  (pol.).
• Marcin Ochman: POLSKI KORPUS INŻYNIERÓW WOJSKOWYCH W LATACH 1807-1831. prof. dr hab. Jarosław Czubaty (opiekun rozprawy doktorskiej). Warszawa: Uniwersytet Warszawski - Wydz. historyczny, 2017, s. 439-440. [dostęp 2021-03-31]. (pol.).