Adolf Marian Gałacki

Maszop, Marek

porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1902 Delatyn
Data i miejsce śmierci	2 lipca 1953 Stany Zjednoczone
Przebieg służby
Lata służby	1939–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	206 Pułk Piechoty 2 Pułk Grenadierów Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich 1 Brygada Strzelców Oddział II KG AK
Stanowiska	adiutant batalionu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa bitwa o Narwik powstanie warszawskie
Odznaczenia

Adolf Marian Gałacki ps. Maszop, Marek, Bujda (ur. 29 kwietnia 1902 w Delatynie, zm. 2 lipca 1953 w Stanach Zjednoczonych) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, uczestnik Powstania Warszawskiego, cichociemny. Znajomość języków: niemiecki, angielski^[1] Zwykły Znak Spadochronowy nr 0177^[2][3].

Do 1913 mieszkał w Delatynie, uczył się w szkole powszechnej, następnie od 1918 w Szkole Kadetów w Wiedniu. Od 1918 sekcyjny Polskiej Organizacji Wojskowej w Kołomyji, uczestniczył w wojnie polsko – bolszewickiej jako żołnierz 19 Pułku Piechoty 19 Dywizji gen. Lucjana Żeligowskiego, Armii gen. Hallera. W 1919 ranny w walce z Ukraińcami^[3].

W 1921 zdał egzamin dojrzałości w Śniatyniu, podjął naukę na Wydziale Nawigacyjnym Państwowej Szkoły Morskiej w Tczewie. Awansowany na stopień podporucznika ze starszeństwem od 1 lipca 1925. Od 1925 oficer pokładowy w Polskiej Marynarce Handlowej, od 1927 urzędnik Państwowego Działu Akcyz i Monopolu w Brzeżanach, Brodach, Lidzie. W 1931 ukończył kurs dowódców plutonów w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, w 1933 kurs dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Rezerwy w Zambrowie. Awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem od 1 stycznia 1933^[3]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Stryju. Posiadał wówczas przydział mobilizacyjny do 51 pułku piechoty w Brzeżanach^[4]. W 1939 naczelnik Państwowego Działu Akcyz w Chojnicach^[3].

W kampanii wrześniowej 1939 zmobilizowany, przydzielony do 77 Pułku Piechoty 19 Dywizji Piechoty w Lidzie, następnie jako adiutant 1 batalionu 206 pułku piechoty 33 Dywizji Piechoty. 13 września był dwukrotnie ranny. Został ewakuowany 21 września razem ze szpitalem na Węgry. Od 5 listopada 1939 we Francji, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, przydzielony do 2 Pułku Grenadierów Wielkopolskich. Następnie walczył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich, jako oficer łączności w 2 batalionie strzelców podhalańskich 1 Półbrygady. Brał udział w walkach pod Ankenes oraz bitwie o Narwik. Za udział w walkach odznaczony Krzyżem Walecznych^[3].

Po upadku Francji od 23 czerwca 1940 w Wielkiej Brytanii, przydzielony do 1 Batalionu Strzelców Podhalańskich 1 Brygady Strzelców^[3].

Zgłosił się do służby w Kraju. Przeszkolony ze specjalnością w wywiadzie morskim, na kursach specjalnych dla kandydatów na cichociemnych, m.in. dywersyjno-strzeleckmi (STS 25, Garramour), podstaw wywiadu (STS 31, Bealieu), wywiadu morskiego Oficerski Kurs Doskonalący Administracji Wojskowej w Glasgow (kamuflaż polskiej szkoły wywiadu), spadochronowy, odprawowy (STS 43, Audley End), i in. Po przeszkoleniu zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK 5 listopada 1943, przydzielony do Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza, przeniesiony na stację wyczekiwania Głównej Bazy Przerzutowej w Latiano nieopodal Brindisi we Włoszech^[3].

Skoczył ze spadochronem do okupowanej Polski w nocy 12/13 kwietnia 1944 w operacji lotniczej o kryptonimie „Weller 3”, z samolotu Halifax JP-180 „V”, na placówkę odbiorczą „Wieszak” 226 (kryptonim polski, brytyjskie oznaczenie numerowe pinpoints), w okolicach miejscowości Zalesie, 14 km od Mińska Mazowieckiego. Razem z nim skoczyli: mjr. dypl. Leon Bazała ps. Striważ, por. Aleksander Piekarski ps. Turkuć, mjr. Edward Piotrowski ps. Mema^[5].

Po aklimatyzacji do realiów okupacyjnych przydzielony do Oddziału II (wywiad) Komendy Głównej AK jako oficer ekspozytury „Lombard”.

Brał udział w Powstaniu Warszawskim, początkowo w oddziale por. Zarzyckiego ps. Płomień w Śródmieściu, następnie jako oficer do zleceń szefa ekspozytury. Po kapitulacji powstania w niewoli niemieckiej, m.in. w oflagu Gross-Born. W 1945 powrócił do Polski, Działał w Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj oraz w Zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość. W 1946 uciekł do USA^[3].

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie.

• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 311. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 195.
• Profil Adolfa Mariana Gałackiego na stronie www.1944.pl. [dostęp 2013-11-10].

• biogram na stronie elitadywersji.org