Adam Hoszowski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Miejsce zamieszkania | |
| Narodowość |
polska |
| Odznaczenia | |
  
| |
Adam Hoszowski (ur. 3 listopada 1890 w Stanisławowie, zm. 4 grudnia 1975 w Sanoku) – polski inżynier górniczy, pracownik przemysłu naftowego.
Życiorys
Urodził się 3 listopada 1890 w Stanisławowie[1][2]. Był synem Władysława[3], maszynisty kolejowego[1], oraz Ireny[2]. W 1910 ukończył VII klasę i zdał egzamin dojrzałości w C. K. Wyższej Szkole Realnej we Lwowie[4]. Podjął studia na Politechnice Lwowskiej, przerwane w 1914 przez wybuch I wojny światowej, w czasie której służył w szeregach c. i k. armii[1].
W niepodległej II Rzeczypospolitej uzyskał uprawnienia do kierowania kopalniami naftowymi[1]. Był zatrudniony w Państwowym Przedsiębiorstwie Naftowym „Polmin” z siedzibą w Borysławiu jako kierownik kopalni Zatoczyn[1][5]. Podczas II wojny światowej pracował nadal w Borysławiu[1]. W trakcie trwającej okupacji niemieckiej w 1943 jako pracownik Karpathen Öl Aktien Geselschaft Lemberg (Karpacka Nafta, Spółka Akcyjna we Lwowie) był kierownikiem sekcji w zakładzie w Borysławiu[6]. Pozostawał w tym mieście do marca 1945[1].
Od kwietnia 1945 był zastępcą kierownika sekcji Grabownica[1]. Następnie został mianowany na stanowisko dyrektora Sektora Kopalń Sanok, które sprawował od 15 września 1945 do 31 marca 1949[1][7]. Był organizatorem powojennym struktur tego przedsiębiorstwa (późniejszego Kopalnictwa Naftowego w Sanoku)[1]. W 1956 uzyskał tytuł inżyniera górniczego wiertnika na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie[1][8]. Był długoletnim pracownikiem przemysłu naftowego[8]. Z ostatniego zatrudnienia, Przedsiębiorstwa Geofizyka Kraków, odszedł na emeryturę 31 marca 1960[1]. Później, w latach 60. został twórcą i współzałożycielem pierwszego w Europie skansenu naftowego - Muzeum Przemysłu Naftowego im. Ignacego Łukasiewicza w Bóbrce[8][9][10].
Był wieloletnim działaczem Stowarzyszenia Naukowo-Technicznego Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego w Polsce[8]. Należał również do Aeroklubu Podkarpackiego, Ligi Przyjaciół Żołnierza, Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej[1].
Był żonaty z Lubiną Hoszowską (1877-1947)[11] oraz ponownie do końca życia[8]. Zmarł 4 grudnia 1975 w Sanoku[2][1][8]. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Centralnym w Sanoku[12]. W tym samym miejscu została pochowana jego druga żona, Maria Hoszowska z domu Baczyńska (1914-2006)[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[8]
- Złoty Krzyż Zasługi[8]
- Srebrny Krzyż Zasługi (1956, za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie górnictwa naftowego)[3][8]
- Złota Odznaka Honorowa NOT[8]
- Srebrna Odznaka Honorowa NOT[8]
- Medal dla uczczenia górnictwa naftowego w 1000-lecie Państwa Polskiego[8]
- Medal 50-lecia Polskiego Lotnictwa Sportowego[8]
- „Jubileuszowy Adres” (1984)[13]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Nasi dyrektorzy. Adam Hoszowski. W: Dokąd sięga nasza pamięć. 60 lat sanockiego kopalnictwa naftowego. Krosno: Ruthenus, 2004, s. 47. ISBN 83-86588-59-4.
- ↑ a b c d Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 3 (poz. 110).
- ↑ a b M.P. z 1956 r. nr 12, poz. 142.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. I. Wyższej Szkoły Realnej we Lwowie za rok szkolny 1908/9. Lwów: 1909, s. 49, 50.
- ↑ Borys Łapiszczak: Sanok i Województwo Podkarpackie na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. VII. Sanok: Poligrafia, 2004, s. 75. ISBN 83-915388-4-2.
- ↑ Maria Łapiszczak, Borys Łapiszczak: Sanok i dawne województwo rzeszowskie na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. VI. Sanok: Poligrafia, 2003, s. 63. ISBN 83-915388-3-4.
- ↑ Marian Struś. Pół wieku sanockiego górnictwa naftowego. „Rocznik Sanocki”. VII, s. 39, 1995. ISSN 0557-2096.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Adam Hoszowski. Nekrolog. „Nowiny”, s. 7, Nr 278 z 15 grudnia 1975.
- ↑ Skansen naftowy – w Bóbrce. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 4, Nr 213 z 7 września 1962.
- ↑ Jan Grygiel. Śpiew na wieży. „Nowiny”, s. 4, Nr 69 z 11 marca 1973.
- ↑ Księga Zmarłych 1946–1958 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 281 (poz. 184).
- ↑ Borys Łapiszczak: Sanok i Województwo Podkarpackie na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. VII. Sanok: Poligrafia, 2004, s. 77. ISBN 83-915388-4-2.
- ↑ Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 288, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.