Adam Bińkowski
 porucznik obserwator
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 października 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
245 pułk piechoty Cesarstwa Niemieckiego, |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
Adam Bińkowski (ur. 26 października 1894 w Mosinie[1], woj. poznańskie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – porucznik obserwator rezerwy lotnictwa Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Adama i Marii z Wernerów[2]. Absolwent szkoły powszechnej w Mosinie, Szkoły Handlowej (1912) w Poznaniu. W 1918 powołany do armii niemieckiej, służył w kompanii karabinów maszynowych 245 pułku piechoty na froncie zachodnim. Wojnę zakończył w stopniu kaprala[3].
Po powrocie do Polski wstąpił do wielkopolskich wojsk powstańczych i wziął udział w powstaniu wielkopolskim. W styczniu 1919 skierowany do 1 kompanii lotniczej Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Poznaniu. Odbył trzymiesięczne szkolenie. Został awansowany do stopnia plutonowego, a następnie sierżanta.
27 kwietnia 1919 przydzielono go do III eskadry lotniczej. W grudniu 1919 po zdaniu egzaminu został awansowany do stopnia podchorążego w korpusie osobowym oficerów lotnictwa. Walczył na froncie galicyjskim i litewsko-białoruskim. Został przedstawiony do odznaczenia Krzyżem Orderu Virtuti Militari.
W 1921 przeniesiony do rezerwy z przydziałem do 6 pułku lotniczego. W 1925 awansował do stopnia podporucznika obserwatora w korpusie oficerów rezerwy lotnictwa.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 w składzie Bazy Lotniczej nr 3[4]. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli przez Sowietów i osadzony w obozie jenieckim w Kozielsku[5]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w lesie katyńskim i tam pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[6][7]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[8]. W 1943 jego ciało w mundurze[9] zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 2751[10][11][5][a]. Przy zwłokach Adama Bińkowskiego odnaleziono dwie karty pocztowe[3][9]. Figuruje na liście wywózkowej 029/3 z 14 kwietnia 1940[5] i liście PCK (AM) 2751.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[12][13][14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15][16][17].
Życie prywatne
Żonaty z Matyldą z Lipoltów, miał córkę Marię i syna Gerwazego[5]. Pracował w Urzędzie Walki z Lichwą w Warszawie. W lipcu 1921 został dyrektorem drogeryjnym francuskiej firmy działającej w Polsce. Zamieszkał w Kobylinie[3].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych[5]
- Krzyż Żelazny II klasy (Cesarstwo Niemieckie)[3]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
Uwagi
- ↑ Na liście sporządzonej przez Niemców w 1943 („Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“), pod numerem 2751 figuruje jako Bienkowski Adam.
Przypisy
- ↑ Wg Jędrzeja Tucholskiego, Mord w Katyniu, IW PAX, 1991, s. 76 urodził się 24 grudnia 1891
- ↑ BETA Księgi Cmentarne [online], ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2024-12-08].
- ↑ a b c d BIŃKOWSKI Adam - Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie - Katyń 1940 [online], ipn.gov.pl [dostęp 2021-01-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-21] (pol.).
- ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 76.
- ↑ a b c d e Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 38.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2024-06-27] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Historia Zbrodni Katynskiej [online] [dostęp 2024-11-17] (pol.).
- ↑ a b Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (42 (328)), pbc.uw.edu.pl, 16 października 1948, s. 4 [dostęp 2024-12-08] (pol.).
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2024-12-08].
- ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 239 [dostęp 2024-12-08] (niem.).
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 73 [dostęp 2024-12-08] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.