8 Pułk Moździerzy
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1944 |
Dowódcy | |
Pierwszy |
mjr Aleksy Bułchatow |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
8 Pułk Moździerzy – pułk artylerii polskiej ludowego Wojska Polskiego.
Sformowany w rejonie wsi Dmochy-Rogale i Dmochy-Rętki na podstawie rozkazu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego nr 8 z 20 sierpnia 1944. Przysięgę żołnierze pułku złożyli w listopadzie 1944 w rejonie formowania[1].
Dowódca
- mjr Aleksy Bułchatow
Skład etatowy
żołnierzy – 631 (oficerów – 74, podoficerów – 179, kanonierów – 378)
sprzęt:
- moździerze – 36
- rusznice przeciwpancerne – 36
- samochody – 97
Działania bojowe
Pułk wchodził w skład 1 Brygady Moździerzy[2]. Podczas walk o Berlin 25 kwietnia pułk zajął stanowiska na linii jezior między Spandau, a Poczdamem[3]. Pułk odegrał ważną rolę w natarciu oddziałów radzieckich szczególnie w pierwszej fazie walki, gdy hitlerowcy kontratakowali[3]. Moździerzyści prowadzili stały ogień na silnie rozbudowane pomiędzy rozlewiskami wodnymi pozycje niemieckie. Samochody przewożące amunicję do stanowisk 2 dywizjonu, były ostrzeliwane ogniem karabinów maszynowych[4]. W nocy z 27 na 28 kwietnia baterie pułku przeprawiły się przez kanał na północ od jeziora Jungfern i przed nastaniem świtu zajęły stanowiska na przeciwległym brzegu kanału[4].
O 10.00 tego samego dnia pułk uczestniczył w natarciu na Poczdam od strony północno-zachodniej[5]. Baterie pułku w ciągu pół godziny zniszczyły 4 cekaemy, 2 działa przeciwpancerne i siły około plutonu piechoty[5]. Z chwilą wdarcia się oddziałów piechoty i pododdziałów pancernych do miasta, pułk przesunął swe stanowiska na odległość około 200 m od zabudowań. Bateriom z punktów obserwacyjnych podawano położenie nieprzyjacielskich środków ogniowych, a moździerzyści zasypywali je pociskami. Podczas natarcia zniszczono 13 gniazd karabinów maszynowych, 2 działa przeciwpancerne, baterię moździerzy i około kompanii nieprzyjacielskiej piechoty[5]. Ogień polskich moździerzystów torował drogę nacierającym radzieckim piechurom. Na tyłach radzieckich i polskich pododdziałów pozostawały grupy wroga, które ostrzeliwały stanowiska ogniowe. Od serii z karabinu maszynowego został ranny w głowę ppor. Mikołaj Sysołatin, a po chwili została ostrzelana obsługa jednego z moździerzy. Ranny został działonowy i wszyscy kanonierzy[5]. Podczas takiego ostrzału w 2 dywizjonie zginął ogniomistrz Marian Grzechocki[6]. Dowódca plutonu dowodzenia ppor. Dymitr Czeczerin nakazał rozpoznać stanowiska nieprzyjaciela. Po wykryciu takiego stanowiska przez kanoniera Grzegorza Knapika, 1 bateria chor. Józefa Andreasa skierowała tam ogień swych moździerzy[6].
W nocy z 2 na 3 maja 1945 pułk walczył z silną grupą wojsk niemieckich przebijającą się na zachód i był to jednocześnie ostatni bój 8 pm w operacji berlińskiej[7].
Przypisy
- ↑ Ways 1967 ↓, s. 101.
- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 735.
- ↑ a b Kaczmarek 1980 ↓, s. 57.
- ↑ a b Kaczmarek 1980 ↓, s. 58.
- ↑ a b c d Kaczmarek 1980 ↓, s. 59.
- ↑ a b Kaczmarek 1980 ↓, s. 60.
- ↑ Kaczmarek 1980 ↓, s. 66.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960. Skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Kazimierz Kaczmarek: Oni szturmowali Berlin. Warszawa: Książka i Wiedza, 1980, s. 48-68.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. T. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.