Langbahn Team – Weltmeisterschaft

8 Pułk Moździerzy

8 Pułk Moździerzy
Ilustracja
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1944

Dowódcy
Pierwszy

mjr Aleksy Bułchatow

Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Artyleria

Podległość

1 Brygada Moździerzy

120 mm moździerz wz. 1938

8 Pułk Moździerzy – pułk artylerii polskiej ludowego Wojska Polskiego.

Sformowany w rejonie wsi Dmochy-Rogale i Dmochy-Rętki na podstawie rozkazu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego nr 8 z 20 sierpnia 1944. Przysięgę żołnierze pułku złożyli w listopadzie 1944 w rejonie formowania[1].

Dowódca

  • mjr Aleksy Bułchatow

Skład etatowy

żołnierzy – 631 (oficerów – 74, podoficerów – 179, kanonierów – 378)

sprzęt:

  • moździerze – 36
  • rusznice przeciwpancerne – 36
  • samochody – 97

Działania bojowe

Pułk wchodził w skład 1 Brygady Moździerzy[2]. Podczas walk o Berlin 25 kwietnia pułk zajął stanowiska na linii jezior między Spandau, a Poczdamem[3]. Pułk odegrał ważną rolę w natarciu oddziałów radzieckich szczególnie w pierwszej fazie walki, gdy hitlerowcy kontratakowali[3]. Moździerzyści prowadzili stały ogień na silnie rozbudowane pomiędzy rozlewiskami wodnymi pozycje niemieckie. Samochody przewożące amunicję do stanowisk 2 dywizjonu, były ostrzeliwane ogniem karabinów maszynowych[4]. W nocy z 27 na 28 kwietnia baterie pułku przeprawiły się przez kanał na północ od jeziora Jungfern i przed nastaniem świtu zajęły stanowiska na przeciwległym brzegu kanału[4].

O 10.00 tego samego dnia pułk uczestniczył w natarciu na Poczdam od strony północno-zachodniej[5]. Baterie pułku w ciągu pół godziny zniszczyły 4 cekaemy, 2 działa przeciwpancerne i siły około plutonu piechoty[5]. Z chwilą wdarcia się oddziałów piechoty i pododdziałów pancernych do miasta, pułk przesunął swe stanowiska na odległość około 200 m od zabudowań. Bateriom z punktów obserwacyjnych podawano położenie nieprzyjacielskich środków ogniowych, a moździerzyści zasypywali je pociskami. Podczas natarcia zniszczono 13 gniazd karabinów maszynowych, 2 działa przeciwpancerne, baterię moździerzy i około kompanii nieprzyjacielskiej piechoty[5]. Ogień polskich moździerzystów torował drogę nacierającym radzieckim piechurom. Na tyłach radzieckich i polskich pododdziałów pozostawały grupy wroga, które ostrzeliwały stanowiska ogniowe. Od serii z karabinu maszynowego został ranny w głowę ppor. Mikołaj Sysołatin, a po chwili została ostrzelana obsługa jednego z moździerzy. Ranny został działonowy i wszyscy kanonierzy[5]. Podczas takiego ostrzału w 2 dywizjonie zginął ogniomistrz Marian Grzechocki[6]. Dowódca plutonu dowodzenia ppor. Dymitr Czeczerin nakazał rozpoznać stanowiska nieprzyjaciela. Po wykryciu takiego stanowiska przez kanoniera Grzegorza Knapika, 1 bateria chor. Józefa Andreasa skierowała tam ogień swych moździerzy[6].

W nocy z 2 na 3 maja 1945 pułk walczył z silną grupą wojsk niemieckich przebijającą się na zachód i był to jednocześnie ostatni bój 8 pm w operacji berlińskiej[7].

Przypisy

  1. Ways 1967 ↓, s. 101.
  2. Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 735.
  3. a b Kaczmarek 1980 ↓, s. 57.
  4. a b Kaczmarek 1980 ↓, s. 58.
  5. a b c d Kaczmarek 1980 ↓, s. 59.
  6. a b Kaczmarek 1980 ↓, s. 60.
  7. Kaczmarek 1980 ↓, s. 66.

Bibliografia

  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960. Skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
  • Kazimierz Kaczmarek: Oni szturmowali Berlin. Warszawa: Książka i Wiedza, 1980, s. 48-68.
  • Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
  • Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. T. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.