Langbahn Team – Weltmeisterschaft

7 Dywizjon Taborów

7 Dywizjon Taborów
Kadra 7 dywizjonu taborów
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1921

Rozformowanie

1939

Tradycje
Kontynuacja

7 szwadron taborów
Kadra 7 dywizjonu taborów

Organizacja
Dyslokacja

Poznań; Konin

Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Rodzaj wojsk

tabory

Podległość

Okręg Korpusu Nr VII

Polskie dywizjony taborów w 1939

7 Dywizjon Taborów – oddział taborów Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

W okresie swojego istnienia jednostka przechodziła kilkakrotnie reorganizację. W 1923 dywizjon stacjonował w Poznaniu, a w 1939 kadra 7 dywizjonu taborów stacjonowała w Koninie.

Forowanie i zmiany organizacyjne

W 1923 dywizjon podlegał Dowództwu Okręgu Korpusu Nr VII i stacjonował w Poznaniu[1]. Dowódca dywizjonu pełnił jednocześnie funkcję szefa taborów Okręgu Korpusu Nr VII[2].

1 października 1925, w związku z reorganizacją wojsk taborowych, dywizjon został przeformowany w 7 szwadron taborów. Jednocześnie zostało utworzone Szefostwo Taborów Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII[3][4]. W lipcu 1926, „w związku z redukcją stanów liczebnych formacji taborowych (rozkaz MSWojsk. Oddz. I Szt. Gen. L. 2579/org. i rozporządzenie wykonawcze Dep. II L. 1600/tab. tjn.)” szwadron został skadrowany[5][6][a].

12 września 1930 roku została wydana „Organizacja taborów na stopie pokojowej. Przepisy służbowe”, a 18 września 1930 roku został wydany rozkaz o wprowadzeniu w życie organizacji formacji taborowych. 7 szwadron taborów został przeformowany w kadrę 7 dywizjonu taborów[6].

W 1939 kadra 7 dywizjonu taborów stacjonowała w Koninie[7].

Struktura organizacyjna

Organizacja dywizjonu w 1923[1]

  • dowództwo dywizjonu
  • cztery lub pięć szwadronów taborowych[b]
  • skład i warsztat taborowy
  • kadra szwadronu zapasowego
  • kadra Okręgowego Szpitala Koni nr VII w Poznaniu[8]
  • kolumny przewozowe

Obsada personalna

 Z tym tematem związana jest kategoria: oficerowie 7 Dywizjonu Taborów.
Dowódcy dywizjonu i szwadronu oraz komendanci kadry
  • mjr tab. Jerzy Chrzanowski (IX 1922[9][10][11] – VII 1926 → szef Szefostwa Taborów DOK VII[12])
  • mjr tab. Józef II Brzeski (od VII 1926[12])
  • rtm. tab. Leon Staniek (III 1928[13][14] – IV 1929 → kierownik referatu taborów w Szefostwie Intendentury i Taborów OK VII[15])
  • kpt. tab. Jan Mach (VI[16] – X 1930[17])
  • rtm. tab. Leon Staniek (X 1930[17][18] – VIII 1932 → instruktor-wykładowca w 5 dtab[19])
  • rtm. / mjr tab. Jan Mach (od VIII 1932[20])
  • mjr Zygmunt Leon Stróżyna (był III 1939)
Zastępcy dowódcy dywizjonu
Komendanci Kadry Szwadronu Zapasowego
  • kpt. / mjr tab. Józef II Brzeski (1923[9][10] – 1 X 1925 → kwatermistrz szwadronu[11])
Kwatermistrzowie szwadronu
  • mjr tab. Józef II Brzeski (1 X 1925 – VII 1926 → dowódca szwadronu)
  • kpt. tab. Jan Mach (VII 1926[12][14] – 1 IV 1929 → kierownik referatu w Departamencie Intendentury MSWojsk[15])
  • rtm. tab. Stefan Suchorzewski (1 IV[15] – †11 IX 1929 Poznań[22])
Obsada personalna kadry 7 dywizjonu taborów w marcu 1939 roku[7][c]
  • komendant kadry – mjr Zygmunt Leon Stróżyna
  • oficer mobilizacyjny – kpt. Cezary Seweryn Pągowski
  • oficer administracyjno-materiałowy – vacat

Żołnierze dywizjonu – ofiary zbrodni katyńskiej

 Osobne artykuły: zamordowani w Katyniu, zamordowani w Charkowie, zamordowani w Kalininie, zamordowani z Ukraińskiej Listy Katyńskiej (ULK) i zamordowani z Białoruskiej Listy Katyńskiej (BLK).

Biogramy zamordowanych znajdują się na stronie internetowej Muzeum Katyńskiego[24]

Nazwisko i imię stopień zawód miejsce pracy przed mobilizacją zamordowany
Pończa Jan porucznik rezerwy Katyń
Rudnicki Zygmunt[25] podporucznik rezerwy prawnik Katyń
Lebedyński Franciszek porucznik artysta malarz Charków

Uwagi

  1. ↑ W styczniu 1931 roku, ogłaszając zmiany personalne przeprowadzone w październiku 1930 roku, posługiwano się nazwą „b. 7 sk. szw. tab.”, czyli były 7 skadrowany szwadron taborów
  2. ↑ Spośród dziesięciu dywizjonów połowa miała w swoim składzie pięć szwadronów, a pozostałe, w tym 4 dtab – cztery szwadrony[2]
  3. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[23].

Przypisy

  1. ↑ a b Almanach oficerski 1923 ↓, s. 73.
  2. ↑ a b Jarno 2001 ↓, s. 199.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 21 października 1925 roku, s. 586-587.
  4. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 199 wg autora nowa organizacja taborów została wprowadzona 1 listopada 1925 roku.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 26 lipca 1926 roku, s. 230-231.
  6. ↑ a b Jarno 2001 ↓, s. 200.
  7. ↑ a b Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 832.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1391-1392.
  9. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1034.
  10. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 944.
  11. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 21 października 1925 roku, s. 587.
  12. ↑ a b c Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 26 lipca 1926 roku, s. 231.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 89.
  14. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 516.
  15. ↑ a b c Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 124.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 212.
  17. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 20.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 788.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 426.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 410.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 2 września 1922 roku, s. 655.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 412.
  23. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  24. ↑ Księgi Cmentarne – biogramy oficerów.
  25. ↑ Księgi Cmentarne – wpis 3184.

Bibliografia

Tabory i służba remontu Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej
Dywizjony taborowe
Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/7_Dywizjon_Tabor%C3%B3w