Ten artykuł dotyczy 6 Dywizji Piechoty okresu II RP. Zobacz też: 6 Dywizja Piechoty – inne dywizje piechoty o numerze 6.

6 Dywizja Piechoty

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	9 maja 1919[1]
Rozformowanie	20 września 1939
Tradycje
Kontynuacja	6 Brygada Powietrznodesantowa
Dowódcy
Pierwszy	płk Franciszek Latinik
Ostatni	gen. bryg. Bernard Mond
Działania zbrojne
wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Równem (3-8 VII 1920) bitwa pod Korcem (VII 1920) bitwa pod Krasnem (15-17 VIII 1920) kampania wrześniowa bitwa pod Tomaszowem (17–20 IX 1939)
Organizacja
Dyslokacja	Kraków[2]-Wadowice-Tarnów Okręg Korpusu Nr V
Rodzaj wojsk	Piechota
Podległość	6 Armia (1920) DOK V (1921-1926) M.S.Wojsk. (1926-1939) Armia „Kraków” (1939)
Skład	12 pułk piechoty 16 pułk piechoty 20 pułk piechoty 6 pułk artylerii lekkiej
Multimedia w Wikimedia Commons

6 Dywizja Piechoty (6 DP) – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego II RP.

Formowanie dywizji rozpoczęto 9 maja 1919. Jej pułki brały udział w walkach z wojskami ZURL w Małopolsce Wschodniej. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej wiosną 1920 dywizja stacjonowała w rejonie Mińska i stanowiła odwód armii. Od połowy maja toczyła boje w rejonie Mińsk–Mołodeczno. W czerwcu przerzucono ją na Ukrainę do składu 2 Armii. Tam walczyła pod Emilczynem, Równem, Dubnem i Brodami. W sierpniu już w składzie 6 Armii broniła Lwowa, a potem wzięła udział w polskiej kontrofensywie.
Po zawarciu traktatu ryskiego dywizja przeszła na etat pokojowy. W okresie II RP dowództwo dywizji stacjonowało w Krakowie. W jej skład w 1923 wchodziły: 12., 16. i 20 pułk piechoty^[3].
W czasie kampanii wrześniowej dywizja walczyła w składzie Armii „Kraków”. 1 września walczyła pod Pszczyną, 2 września została rozbita przez niemiecką 5 DPanc. Jej 12 pułk piechoty współdziałał z 10 Brygadą Kawalerii na Podhalu. Po odtworzeniu w okolicach Bochni walczyła o przebicie się nad Dunajcem pod Biskupicami, a następnie pod Biłgorajem. W I bitwie tomaszowskiej przebiła się pod Werchratę. Skapitulowała 20 września pod Cieszanowem^[4].

9 maja 1919 w Galicji Zachodniej rozpoczęto organizację 6 Dywizji Piechoty w składzie:

• dowództwo 6 DP
• kompania sztabowa
• 6 dywizyjna kompania telegraficzna
• poczta polowa
• pluton żandarmerii
• dowództwo XI Brygady Piechoty z plutonem łączności
  • 12 pułk piechoty
  • 16 pułk piechoty
• dowództwo XII Brygady Piechoty z plutonem łączności
  • 17 pułk piechoty
  • 20 pułk piechoty
• dowództwo VI Brygady Artylerii z oddziałem telefonicznym
  • 6 pułk artylerii polowej
  • 6 pułk artylerii ciężkiej
• 5 batalion saperów (15 II 1920 przemianowany na 6 batalion saperów)
• tabory
• zakłady

W latach 1919–1920 dywizja uczestniczyła w wojnie polsko-ukraińskiej o Małopolskę Wschodnią i wojnie polsko-bolszewickiej, w czasie której odznaczyła się szczególnym męstwem w bojach toczonych z oddziałami 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego. Do historii przeszły jej zwycięskie bitwy pod Jelnicą, Zamoszem, Szpanowem, Klewaniem, Dubnem i Jarosławiczami. Za bohaterstwo wykazane w nich 54 oficerom i żołnierzom nadano Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari i 633 Krzyży Walecznych^[5].

Po zakończeniu działań wojennych dywizja powróciła do macierzystych garnizonów. W 1921 przeprowadziła demobilizację i przeszła z organizacji wojennej na pokojową. Rozformowane zostały dowództwa brygad i zakłady dywizyjne. Ze składu dywizji wyłączono 17 pp stacjonujący w Rzeszowie i podporządkowano dowódcy 24 Dywizji Piechoty. 6 pac przeformowano w 6 dywizjon artylerii ciężkiej, a następnie, w tym samym roku włączono w skład 5 pułku artylerii ciężkiej. W sierpniu 1921 6 kompania telegraficzna została wcielona do V batalionu telegraficznego, który w listopadzie tego roku wszedł w skład 2 pułku łączności. Także w sierpniu 1921 6 batalion saperów wydzielił ze swego składu 3 kompanię, która została włączona do XXIII batalionu saperów po czym został podporządkowany dowódcy 5 pułku saperów. Tabory dywizyjne zostały zdemobilizowane, a pozostałości włączone do kadry 5 dywizjonu taborów.

Dowództwo 6 DP, 20 pp, 6 pap, 6 bat. sap., 6 dac oraz III batalion 12 pp stanęły w Krakowie^[7], 16 pp w Tarnowie, a reszta 12 pp w Wadowicach. Silne związki 6 DP z Krakowem i Małopolską, znalazły odbicie w nadaniu 20 pp wyróżniającego miana „Ziemi Krakowskiej”.

Zgodnie z planem operacyjnym „Zachód” 6 DP pod dowództwem gen. bryg. Bernarda Monda weszła w skład Grupy Operacyjnej „Bielsko”, która z kolei została podporządkowana dowódcy Armii „Kraków”^[8]. Dywizja rozlokowana została na 18-kilometrowym pasie wokół Pszczyny z wysuniętym Oddziałem Wydzielonym „Ignacy” płk. Ignacego Misiąga. Ta część sił dywizji już 1 września weszła w styczność z nieprzyjacielem i walczyła na przedpolu Pszczyny, skutecznie broniąc pozycji w Brzeźcach i Wiśle Wielkiej przed 5 Dywizją Pancerną (niemiecką). Kawaleria dywizyjna i saperzy zostali wysłani na przedpole jako Oddział Wydzielony „Wodzisław” (zobacz: Bój o Bożą Górę). 12 pp bez III batalionu pozostawał w rejonie Wadowic, jako doraźny odwód dowódcy amii, do czasu przybycia 45 Dywizji Piechoty (rezerwowej). Natomiast pozostałe siły dywizji pozostawały w odwodzie Armii pod Zatorem. Po południu dywizja otrzymała rozkaz marszu pod Pszczynę.

Rankiem 2 września główne siły dywizji zostały ponownie zaatakowane przez niemiecką 5 DPanc. Około 200 czołgów zdołało przebić się przez pozycje 20 pp, rozbić III batalion, wyjść na tyły i rozbić artylerię dywizyjną. Zdołano uratować 17 dział lekkich i 4 ciężkie. W tej tragicznej sytuacji dowódca pułku rzucił w samobójczym ataku dla zatrzymania czołgów dwa bataliony 16 pp pod wsią Ćwiklice na otwartej przestrzeni, wskutek czego zostały one zniszczone (zobacz Bitwa pszczyńska). Pomimo ciężkich strat po obu stronach, dywizja wytrwała na pozycjach do 4 września, kiedy wraz z resztą Grupy Operacyjnej „Boruta” dostała zadanie odwrotu w kierunku przepraw na Dunajcu i Tarnowa.

W dniach 7 i 8 września dywizja walczyła w obronie przepraw na rzece w rejonie Biskupic Radłowskich. Chaos spowodowany rozbiciem sąsiedniej 21 DPGór. spowodował paraliż. Zdołał przeprawić się przez Dunajec tylko 16 pp. Przedwczesne wysadzenie mostu spowodowało jeszcze większą panikę i przemieszane oddziały 6 DP i 21 DPGór. ruszyły na północ, aby tam szukać kolejnych miejsc przepraw. Mimo wszystko dywizji udało się wyjść z okrążenia (Niemcy, czując respekt w stosunku do 6 i 21 DP – stracili do 16 czołgów – nie nacierali w czasie odchodzenia polskich jednostek, ograniczając się do nękania ogniem artylerii^[9]) i pomaszerować za San. Obrona przepraw na Sanie nie powiodła się i w składzie Grupy Operacyjnej „Boruta” gen. Mieczysława Boruty-Spiechowicza dywizja wzięła udział w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, mającej na celu wyrwanie się z okrążenia polskich sił i przebicie się do Lwowa.

17 września dokonała udanego ataku pod Józefowem i Nowinami na siły niemieckiej 28 DP, a następnie wykorzystując lukę w niemieckiej obronie uderzyła na Narol, który został zajęty 18 września przez III/12 pp. 19 września gen. Mond podjął decyzję marszu z rejonu Narol–Lipsko na Rawę Ruską. Około godz. 13.00 idący w straży przedniej I/20 pp zajął Werchratę, a gros dywizji osiągnęło m. Monastyr. O zmroku Niemcy wyprowadzili natarcie na Werchratę z kierunku Rawy Ruskiej. Dowódca dywizji postanowił skręcić w kierunku zachodnim do Wielkiego Lasu na południowy wschód od Cieszanowa, gdzie zamierzał pozbyć się taborów i ciężkiego sprzętu, po czym usiłować grupami przedzierać się w kierunku granicy węgierskiej.

20 września o godz. 1.30 dywizja wyruszyła z Monastyru i około godz. 9.00 osiągnęła skraj Wielkiego Lasu na zachód od wsi Podemszczyzna. Około godz. 13.00 dołączył do dywizji 20 pp, który opuścił Werchratę nad ranem i maszerował jako straż tylna. W międzyczasie, około godz. 10.30, do Wielkiego Lasu przybył niemiecki parlamentariusz, który oświadczył, że dywizja została okrążona i wezwał do kapitulacji, a w wypadku odmowy zagroził zbombardowaniem jej oddziałów przez lotnictwo. Około południa gen. Mond zwołał odprawę dowódców oddziałów i pododdziałów dywizji, w czasie której podjął decyzję o kapitulacji.

6 Dywizja Piechoty złożyła broń 20 września 1939 około godz. 15.00 pod Nowym Siołem. W chwili kapitulacji stan dywizji wynosił około 3 tys. żołnierzy, jednakże do dział i ciężkich karabinów maszynowych nie było już prawie zupełnie amunicji, a żołnierz – jak podają zgodnie relacje oddziałów – był przemęczony i wygłodniały do ostatecznych granic wytrzymałości^[10].

Ośrodek Zapasowy wobec postępów wojsk niemieckich w końcu ewakuowano na „przyczółek rumuński”. Tam część oddziałów z ośrodka obsadziło kluczowe elementy obrony przyczółka w ramach Grupy „Dniestr”. Reszta oddziałów do 17 września była w trakcie formowania improwizowanego pułku mającego w rejonie Uścieszka (powiat zaleszczycki w II RP) wejść w skład Grupy „Dniestr” Armii „Karpaty”. Agresja sowiecka położyła kres tym planom. Ośrodek wycofał się pospiesznie w kierunku granicy rumuńskiej nie pozostawiając w Uścieszku nawet prowizorycznej obrony mostu. Prawdopodobnie była to decyzja dowódcy ośrodka.

• Kwatera Główna 6 Dywizji Piechoty
• 12 pułk piechoty
• 16 pułk piechoty Ziemi Tarnowskiej
• 20 pułk piechoty Ziemi Krakowskiej
• 6 pułk artylerii lekkiej
• 6 dywizjon artylerii ciężkiej
• 6 batalion saperów
• bateria artylerii przeciwlotniczej motorowa typ A nr 6 – por. Józef Grzegorz Dac
• kompania kolarzy nr 54 – por. Tadeusz Hauser
• kompania karabinów maszynowych i broni towarzyszącej nr 51 – por. Stanisław Miga
• kompania karabinów maszynowych i broni towarzyszącej nr 54 – kpt. Adam Gondek
• szwadron kawalerii dywizyjnej nr 6 – rtm. Władysław Słuszko-Ciapiński
• kompania telefoniczna 6 DP – kpt. Jan III Nowakowski
• pluton radio 6 DP – por. Stanisław Iberszer
• pluton łączności Kwatery Głównej 6 DP – por. rez. Jan Dreziński
• drużyna parku łączności
• samodzielny patrol meteorologiczny nr 6
• pluton parkowy uzbrojenia nr
• park intendentury typu I nr
• kompania sanitarna nr 501 – kpt. dr med. Tomczyk
• szpital polowy nr 501
• polowa pracownia dentystyczna nr 501
• polowa Kolumna dezynfekcyjno-kąpielowa nr 501
• polowa pracownia bakteriologiczno-chemiczna nr 501
• zespół przeciwgazowy nr 501
• dowództwo grupy marszowej służb typ II nr 501
• kolumna taborowa parokonna nr 501
• kolumna taborowa parokonna nr 502
• kolumna taborowa parokonna nr 503
• kolumna taborowa parokonna nr 504
• dowództwo grupy marszowej służb typ II nr 502
• kolumna taborowa parokonna nr 505
• kolumna taborowa parokonna nr 506
• kolumna taborowa parokonna nr 507
• kolumna taborowa parokonna nr 508
• warsztat taborowy nr 501
• pluton taborowy nr 561

 Osobny artykuł: Organizacja wojenna polskiej dywizji piechoty w 1939 roku.

 Osobny artykuł: Kwatera Główna.

Dowódcy dywizji

• płk Franciszek Latinik (30 V – X 1919)
• gen. ppor. Bronisław Teofil Babiański (X – XI 1919)
• gen. ppor. Kazimierz Raszewski (XII 1919 – VII 1920)
• płk Ottokar Brzoza-Brzezina (p.o. VII 1920)
• płk Józef Olszyna-Wilczyński (p.o. 1920)
• gen. ppor. Mieczysław Linde (19 VII 1920 – 25 IX 1921)
• gen. dyw. Eugeniusz Aleksander Tinz (od IX 1921 – 17 III 1927 → stan spoczynku)
• płk piech. Oswald Frank (p.o. 1922 i 1926)
• płk piech. Karol Szemiot (p.o. do VII 1923)
• gen. bryg. Mieczysław Smorawiński (17 III 1927 – 4 X 1932)
• gen. bryg. Bernard Stanisław Mond (X 1932 – IX 1939)

Dowódcy piechoty dywizyjnej

• gen. bryg. Roman Rudolf Jasieński (VII 1923 – 17 III 1927 → stan spoczynku)
• płk piech. Oswald Frank (cz.p.o. od 1 III 1925)
• płk piech. Bernard Stanisław Mond (17 III 1927 – 4 X 1932 → dowódca 6 DP)
• płk dypl. Józef Ćwiertniak (od VI 1934)
• płk piech. Ignacy Misiąg (1939)

Szefowie sztabu

• mjr kaw. Jan Janusz Pryziński (1920)
• mjr sap. Stanisław Miniewski (1920–1921)
• mjr / ppłk SG Jan Witold Bigo (1 X 1923 – 1 XII 1925 → Oddział II SG)
• mjr SG dr Ignacy Izdebski (1 XII 1925^[14] – 26 IV 1928 → Oddział III SG^[15])
• mjr dypl. piech. Walery Alojzy Krokay (26 IV 1928 – 20 IX 1930 → szef Oddziału Ogólnego DOK V^[16])
• mjr dypl. piech. Jerzy Wądołkowski (20 IX 1930 – 31 X 1932 → DOK VII)
• mjr dypl. piech. Ludwik Zych (1 XI 1932^[17] – 1 XI 1934 → szef sztabu Komendy Straży Granicznej^[18])
• mjr dypl. art. Bronisław Maszlanka (od 1 XI 1934^[19] – 1936 → dowódca dyonu 6 pal)
• ppłk dypl. piech. Mikołaj Błogosław Gorczewski (1936 – † 18 V 1939 Kraków^[20].)
• ppłk dypl. piech. Ludwik Zych (16 VI – IX 1939)

Ostatnia „pokojowa” obsada personalna dowództwa dywizji^[21][b]:

• 
  Tablica na budynku w którym stacjonował sztab 6 DP

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. III/2. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
• Zdzisław Jagiełło: Piechota Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Bellona, 2007. ISBN 978-83-11-10206-4.
• Tadeusz Jurga: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki Wojska Polskiego w 1939: organizacja, działania bojowe, uzbrojenie, metryki związków operacyjnych, dywizji i brygad. T. 7. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
• Marian Porwit: Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku. T. I, II, III. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”, 1983. ISBN 83-11-06793-7.
• Bronisław Prugar-Ketling (red.): Księga chwały piechoty. Warszawa: Departament Piechoty MSWojsk, Warszawa 1937-1939. Reprint: Wydawnictwo Bellona, 1992.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07434-8.
• Arkadiusz Tuliński: 6 Armia Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. T. 1 i 2. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8229-062-2.
• Apoloniusz Zawilski: Bitwy polskiego września. Kraków: Znak Horyzont, 2019. ISBN 978-83-240-5692-7.