4 Pułk Artylerii Przeciwpancernej (PSZ)
 Barwy pułku | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Tradycje | |
| Rodowód |
1 Kompania Przeciwpancerna |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Tadeusz Rohoziński |
| Ostatni |
mjr Franciszek Brzeziński |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
4 Pułk Artylerii Przeciwpancernej (4 pappanc) – oddział artylerii przeciwpancernej Polskich Sił Zbrojnych.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Na podstawie rozkazu Naczelnego Wodza L.dz. 1210/Tjn.Org.43 z 21 września 1943 roku i rozkazu dziennego Nr 63 dowódcy 2 Dywizji Grenadierów Pancernych (Kadrowej) z 18 listopada 1943 roku dotychczasowa 1 Kompania Przeciwpancerna została przemianowana na I Dyon 2 Pułku Przeciwpancernego (Kadrowego). Na stanowisko dowódcy dywizjonu został wyznaczony kpt. art. Adam Heybowicz[1].
W maju 1944 roku, w wyniku dalszej redukcji 2 Dywizji Grenadierów Pancernych (Kadrowej), I/2 ppanc został włączony w skład 3 Pułku Artylerii Motorowej.
W lutym 1945 roku na bazie I/2 pappanc. przystąpiono do formowania 4 Pułku Artylerii Przeciwpancernej[a] będącego organiczną jednostką artylerii 4 Dywizji Piechoty. Oddział miał osiągnąć gotowość bojową do 1 czerwca 1945. W walkach na froncie nie wziął udziału. Większość żołnierzy stanowili Polacy przymusowo wcieleni do Wehrmachtu i organizacji Todta oraz przymusowi robotnicy.
10 marca 1947 roku płk Eugeniusz Luśniak rozkazał, z oddziałów artylerii dywizyjnej 4 DP, zorganizować Jednostkę Nr 4 PKPR (ang. Unit Nr 4 P.R.C.). Do pułku wcieleni zostali żołnierze 4 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej Lekkiej.
Organizacja i obsada personalna pułku
- Dowództwo[2]
- dowódca – ppłk Tadeusz Rohoziński (do 10 VIII 1946), mjr Franciszek Brzeziński (od 11 VIII 1946)
- zastępca dowódcy pułku - ppłk dypl. Ewald Jaskulski, kpt. Mieczysław Więcław
- dowódca I dywizjonu - kpt. Henryk Gąsecki
- dowódca II dywizjonu - kpt. Józef Jaroński
- dowódca III dywizjonu - kpt. Jan Burda
- dowódca IV dywizjonu - kpt. Alfons Wiktor Maćkowiak
- dowódca baterii – por. art. rez. inż. Andrzej Krąkowski (II 1945 – VIII 1946)[3]
Każdy dywizjon składał się z trzech baterii po cztery 4 działony. W każdym z czterech dywizjonów dwie baterie uzbrojone były w 57 mm armaty przeciwpancerne natomiast trzecia bateria w 76,2 mm armaty przeciwpancerne.
Uwagi
- ↑ Numer 2 otrzymał pułk artylerii przeciwpancernej 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej.
Przypisy
- ↑ Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 226.
- ↑ 4 Dywizja Piechoty ↓, s. 37.
- ↑ Andrzej Krąkowski. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.12371 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-14].
Bibliografia
- Rozkazy dzienne 1 Samodzielnej Brygady Strzelców i 1 Dywizji Grenadierów, sygn. R.27. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2017-01-14].
- 4 Dywizja Piechoty – Pamięci żołnierzy 4 DP i ich dowódcy gen. Glabisza. Tuchowo: Mała poligrafia WSD Redemptorystów.
- Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-918-X.
- Zbigniew Wawer: Organizacja Polskich Wojsk Lądowych w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Bellona, Warszawa 1992. ISBN 83-11-08218-9
- Igor Błagowieszczański, Artyleria w II wojnie światowej. Studium historyczno-wojskowe, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1983, ISBN 83-11-06909-3, s. 38.
