3 Łużycka Dywizja Artylerii OPK
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Nazwa wyróżniająca | |
Tradycje | |
Rodowód | |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk |
3 Łużycka Dywizja Artylerii OPK (3 DA OPK) – związek taktyczny Wojsk OPL Wojsk Obrony Powietrznej Kraju.
Historia i powstanie
W 1950 utworzono została 9 Dywizja Artylerii Obrony Przeciwlotniczej. W 1962 roku dywizja zmieniła nazwę na 9. Dywizję Artylerii OPK. Na jej uzbrojenie wprowadzono przeciwlotnicze zestawy rakietowe.
W 1967 roku 9. Dywizja Artylerii OPK, zmienia nazwę na 3. Łużycką Dywizję Artylerii OPK, co było nawiązaniem do tradycji z okresu II wojny światowej.
W 1988 roku 3. Łużycką Dywizję Artylerii OPK przeformowano na 3. Łużycką Brygadę OPK, a w 1991 na 3. Brygadę Rakietową OP.
Uzbrojenie
- przeciwlotnicze zestawy rakietowe "Dźwina" (SA-75);
- przeciwlotnicze zestawy rakietowe "Newa" (S-125, S125M);
- przeciwlotnicze zestawy rakietowe "Wołchow" (S-75M, S-75W).
Dowódcy dywizji
- płk dypl. Henryk Kłoda - 1966–1976
- płk dypl. Janusz Potkański - 1976–1981
- płk dypl. Edward Redwanz - 1981–1985
- płk dypl.Franciszek Żygis - 1985–1986
- płk dypl. Józef Tracz - 1986–1986
- płk ddr inż. Andrzej Pawluch - 1986–1989
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe w latach 1945-1960. Toruń: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-8808-967-6.
- Tadeusz Kmiecik: Polskie lotnictwo wojskowe 1945-1962 : organizacja, szkolenie i problemy kadrowe. Warszawa: Ulmak, 2002. ISBN 83-8722-629-7.