2K5 Korszun – sowiecka samobieżna wieloprowadnicowa wyrzutnia rakietowa na podwoziu samochodu JAZ-214 pochodząca z lat 50. Korszun miał sześć prowadnic z których odpalane były pociski kalibru 270 mm.

Prace nad systemem 2K5 rozpoczęto w 1952 roku, oficjalne postanowienie Rady Ministrów w tym przedmiocie wydano 19 września 1953^[1]. Pocisk na paliwo ciekłe oznaczony według GRAU 3R7 opracowany został przez biuro OKB-3 NII-88 z Podlipek^[1]. Pocisk miał donośność 55 km i odłamkowo-burzącą głowicę o masie 100-150 kg^[2]. Był stabilizowany za pomocą czterech stateczników oraz przez obrót wokół osi podłużnej, początkowy ruch obrotowy nadawany był przez spiralne prowadnice wyrzutni. Sześcioprowadnicową samobieżną wyrzutnię o oznaczeniu 2P5 zaprojektowano w leningradzkim biurze CKB-34 na podwoziu samochodu ciężarowego JAZ-214 (późniejszy KrAZ-214)^[1].

W 1957 roku rozpoczęto produkcję seryjną elementów zestawu, wówczas też zademonstrowano go publicznie podczas defilady z okazji rocznicy rewolucji październikowej^[3]. System został przyjęty na uzbrojenie, lecz faktycznie dostawy były niewielkie, a w 1960 roku przerwano jego rozwój z powodu niskiej celności^[3]. Na uzbrojeniu pozostawał do końca lat 60.^[3].

• Kaliber: 270 mm
• Liczba prowadnic: 6
• Masa: 18,2 t
• Długość: 9,82 m
• Szerokość: 2,7 m
• Wysokość: 3,5 m
• Moc silnika: 151 kW
• Zasięg: 530 km
• Prędkość maksymalna 60 km/h
• Załoga: 8 osób

• Tomasz Szulc. Następcy Katiuszy. „Nowa Technika Wojskowa”. 1999. nr 6. s. str. 15-20. ISSN 1230-1655. 
• Tomasz Szulc. Następcy Katiuszy Cz. II. „Nowa Technika Wojskowa”. 1999. nr 8. s. str. 25-32. ISSN 1230-1655. 
• Alieksandr Karpienko. Taktyczne systemy rakietowe wojsk lądowych ZSRR część I. „Poligon”. 1(8)/2008, s. 68-82, styczeń-marzec 2008. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1895-3344.