Ten artykuł dotyczy 27 Dywizji Izydora Krasińskiego. Zobacz też: 27 Dywizja Piechoty.

27 Dywizja Izydora Krasińskiego – polska formacja wojskowa okresu napoleońskiego.

Mimo totalnej klęski Napoleona w wyprawie moskiewskiej książę Józef Poniatowski przystąpił do odtwarzania armii. Stosując metody kościuszkowskie: intensywny pobór dymowy i wcielając bataliony gwardii narodowej do pułków liniowych uzyskał doskonałe efekty. Stary żołnierz tworzył doskonałe kadry, a rekrut prędko stawał się starym żołnierzem.

27 Dywizja gen. Izydora Krasińskiego weszła w skład VIII Korpusu Wielkiej Armii.

W skład 27 Dywizji dowodzonej przez Izydora Krasińskiego weszły odtworzone pułki: 8 pp pod komendą płk. Kajetana Stuarta i 16 pp płk. Ignacego Bolesty^[1].

Z resztek czterech pułków piechoty Legii Nadwiślańskiej utworzono jeden Pułk Piechoty Nadwiślańskiej pod dowództwem płk. Stanisława Malczewskiego i w sierpniu 1813 przyłączono go do 27 Dywizji^[2].

• Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. Poznań: "Kurpisz", 2003. ISBN 83-88841-52-1.
• Bronisław Gembarzewski, Szymon Askenazy: Wojsko Polskie : Księstwo Warszawskie 1807–1814. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-47-5.
• Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce. London: Puls, 1993. ISBN 0-907587-99-2.
• Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.