25 Dywizja Strzelców (RFSRR)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1918 |
| Działania zbrojne | |
| wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Dorohuskiem (6-8 VIII 1920) bitwa pod Chełmem (11-18 VIII 1920) bitwa pod Zubkowicami (18 IX 1929) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
25 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
25 Dywizja Strzelców sformowana została latem 1918 w Nikołajewsku. Początkowo jako 1 Nikołajewska Dywizja Piechoty, a od 25 września jako 1 Samarska Dywizja Piechoty. Od 19 listopada przemianowana na 25 Dywizję Strzelców. Walczyła w składzie 4, 1, następnie 5 Armii między innymi pod Samarą, Ufą, Uralskiem. W maju 1920 w składzie 12 Armii na Froncie Południowo-Zachodnim. W składzie Grupy Golikowa sforsowała Dniepr i pokonała oddziały polskie pod Hornostajpolem. Pod Borodzianką nie zdołała zatrzymać odwrotu 1 Dywizji Piechoty Legionów i poniosła wysokie straty. W sierpniu walczyła pod Kowlem, a pod Dorohuskiem na krótko przełamała obronę polskiej 7 Dywizji Piechoty, choć później została odrzucona na pozycje wyjściowe. Podczas odwrotu Armii Czerwonej walczyła na Wołyniu i Białorusi. Po podpisaniu rozejmu z Polską brała udział w walkach z oddziałami gen. Bułaka-Bałachowicza[1].
Struktura organizacyjna
Skład na dzień 12 lipca 1920[2]:
- dowództwo dywizji
- 73 Brygada Strzelców
- 217 pułk strzelców
- 218 pułk strzelców
- 219 pułk strzelców
- 1 szwadron kawalerii
- 1 dywizjon artylerii polowej
- 74 Brygada Strzelców
- 220 pułk strzelców
- 221 pułk strzelców
- 222 pułk strzelców
- 2 szwadron kawalerii
- 3 dywizjon artylerii polowej
- 75 Brygada Strzelców
- 223 pułk strzelców
- 224 pułk strzelców
- 225 pułk strzelców
- 1 pułk Kozaków Uralskich
Dowódcy dywizji
- Siergiej P. Zacharow (6.08—29.11.1918);
- Gaspar Woskanow (29.11.1918—5.02.1919);
- Siergiej P. Zacharow (5.02.1919—26.02.1919);
- Michaił Wielikanow (26.02—12.03.1919);
- F. Ługowienko (cz.p.o., 12.03—9.04.1919);
- Wasilij Czapajew (9.04.1919—5.09.1919, poległ w walce);
- Iwan Kutiakow (6.09.1919 do 24.09.1920)[3];
- Gaspar Woskanow (24.09—8.10.1919);
- Iwan Kutiakow (8.10.1919—30.06.1920);
- Aleksiej Karpowicz Riazancew (cz.p.o., 30.06—18.07.1920);
- Boris Tal (cz.p.o., 18.07—4.08.1920);
- Aleksandr Bachtin (4.08.1920 - 24.09.1920);
- W. Pawłowski (24.09.1920—9.05.1921);
- Żan Zonberg (08.1922—06.1924)[4].
Przypisy
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 110.
- ↑ Bitwa Lwowska – dokumenty ↓, s. 78 i 254.
- ↑ Wyszczelski 2009 ↓, s. 124.
- ↑ Жохов М.. О Чапаевской дивизии. „Военно-исторический журнал”. Nr 2, s. 78-80, 1977.
Bibliografia
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa Lwowska. Dokumenty operacyjne (25 VII–5 VIII). T. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2002. ISBN 83-7399-012-7.
- Lech Wyszczelski: Kampania ukraińska 1920 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009. ISBN 978-83-7543-066-0.