15 cm schweres Infanteriegeschütz 33
 Działo sIG 33 w muzeum w Belgradzie | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Historia | |
| Prototypy |
1927 |
| Produkcja seryjna |
1933–1945 |
| Wyprodukowano |
4155 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
149,1 mm |
| Długość lufy |
1700 mm (L/11,4) |
| Donośność |
4700 m[1] |
| Prędkość pocz. pocisku |
240 m/s |
| Długość |
4300 mm[1] |
| Szerokość |
2150 mm[1] |
| Wysokość |
1650 mm[1] |
| Masa |
1680 kg (ciąg konny) |
| Kąt ostrzału |
−4° do +75° (w pionie) |
| Szybkostrzelność |
2-3 strz./min[1] |
| Obsługa |
7[1] |
15 cm schweres Infanteriegeschütz 33 (sIG 33) – niemieckie ciężkie działo piechoty z okresu II wojny światowej.
Było także używane w szeregu niemieckich dział samobieżnych. Początkowo montowano je na podwoziu czołgu PzKpfw I tworząc pojazd sIG 33 (Sf), ale ta konstrukcja okazała się bardzo niestabilna i przy strzale pojazd niekiedy wywracał się do tyłu, zdecydowano wówczas używać podwozi cięższych czołgów PzKpfw II (sIG 33B Sfl) i PzKpfw III. Wersja bazowana na podwoziu PzKpfw IV – Sturmpanzer IV używała nieco zmodyfikowanej wersji tego działa. Inne pojazdy uzbrojone w te armaty to Grille i 15 cm sIG 33/2 SF auf Jagdpanzer 38(t).
Armata stanowiła także uzbrojenie działa pancernego Sturminfanteriegeschütz 33B.
Historia
Prace nad ciężkim działem piechoty kalibru 15 cm, uzupełniającym lekkie działo 7,5 cm leIG 18, podjęto w Niemczech w zakładach Rheinmetall pod koniec lat 20. XX wieku, w ramach stopniowej remilitaryzacji kraju[1]. Faktyczny kaliber, typowo dla niemieckiej artylerii, wynosił 149,1 mm[1]. Działo przyjęto na uzbrojenie w 1933 roku pod oznaczeniem 15 cm schweres Infanteriegeschütz 33 (ciężkie działo piechoty wzór 33), w skrócie: sIG 33. Było to pierwsze działo piechoty tak dużego kalibru na świecie, zapewniające pułkom niemieckiej piechoty przewagę w organicznej artylerii stromotorowej ciężkiego kalibru[1].
Produkcję dział rozpoczęto według różnych źródeł w 1933 lub 1936 roku[2]. Cena działa wynosiła 20 450 marek[2]. Oprócz zakładów Rheinmetall, podczas wojny ich produkcję podjęto w AEG i czeskich zakładach Böhmische Waffenfabrik w Strakonicach[2]. Działo holowane było przez zaprzęg sześciokonny lub ciągnik artyleryjski. Wersja przystosowana do ciągu motorowego różniła się kołami i była cięższa: 1800 kg w położeniu bojowym i 1825 kg w marszowym wobec 1680 kg i 1700 kg dla wersji o ciągu konnym[1].
W 1939 roku w armii niemieckiej było 450 dział sIG 33[2]. Używane były początkowo w 51 dywizjach I u II fali mobilizacyjnej, po dwa działa w kompanii dział piechoty pułku (sześć w dywizji)[2]. W toku wojny wprowadzano je także do pozostałych dywizji oraz dywizji zmotoryzowanych i pancernych[3]. 1 grudnia 1944 roku armia niemiecka miała nadal 1183 działa sIG 33[3].
Galeria
Obsługa działa dywizji Großdeutschland w wersji do ciągu motorowego
Działo z zaprzęgiem
Żołnierze Brygady Szturmowej SS „RONA” z działem sIG 33 w czasie powstania warszawskiego
Przypisy
Bibliografia
- Mariusz Skotnicki. Ciężkie działo piechoty sIG 33. „Nowa Technika Wojskowa”. 10/2002, październik 2002. Warszawa: Magnum-X.
Linki zewnętrzne
- 15 cm schweres Infanterie Geschützen 33. stugiii.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-21)]. (ang.)