11 Dywizja Strzelców
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Działania zbrojne | |
| wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka bitwa o Borkowo (13–14 sierpnia 1920) | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
11 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
Sformowana w maju 1918 jako 4 Piotrogrodzka Dywizja Piechoty[1]. 1 sierpnia 1920 dywizja liczyła w stanie bojowym 6666 żołnierzy z tego piechoty 5639, a kawalerii 200. Na uzbrojeniu posiadała 127 ciężkich karabinów maszynowych i 17 dział[2].
W dniu 23 sierpnia 1920 roku pod Śniadowem dywizja została rozbita przez oddziały polskiej 13 Dywizji Piechoty.
Dowódcy dywizji
Struktura organizacyjna
Skład w sierpniu 1920[3]:
- 31 Brygada Strzelców
- 91 pułk strzelców
- 92 pułk strzelców
- 93 pułk strzelców
- 32 Brygada Strzelców
- 94 pułk strzelców
- 95 pułk strzelców
- 96 pułk strzelców
- 33 Brygada Strzelców
- 97 pułk strzelców
- 98 pułk strzelców
- 99 pułk strzelców
Przypisy
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 167.
- ↑ Moszczeński 2020 ↓, s. 248.
- ↑ a b Materiały do historii T.I/1 1935 ↓, z. 30.
Bibliografia
- Józef Moszczeński: Rosyjski plan bitwy nad Wisłą w 1920. W: Izabela Borańska-Chmielewska (projekt): Polskie zwycięstwo dla wolności Europy; księga pamiątkowa arma virumque cano; 100-lecie bitwy warszawskiej 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy; Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020. ISBN 978-83-955800-5-5.
- Materiały do historii wojny 1918-1920 r. T. I/1 Bitwa Warszawska – Bitwa nad Bugiem 27 VII – 7 VIII 1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1935.
- Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.