Postulat 100% energii odnawialnej pojawił się w związku z globalnym ociepleniem i innymi problemami ekologicznymi (np. zanieczyszczeniem powietrza) oraz gospodarczymi (np. wyczerpywanie się energetycznych surowców nieodnawialnych). Wzrost wykorzystywania odnawialnych źródeł energii następuje znacznie szybciej, niż ktokolwiek to przewidywał^[1]. Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu stwierdził, że jest niewiele technologicznych granic integracji portfela technologii odnawialnych źródeł energii, aby zapewnić z nich większość całkowitego światowego zapotrzebowania na energię^[2]. Mark Z. Jacobson twierdzi, że rozpoczęcie produkcji całej nowej energii tylko z wiatru, energii słonecznej oraz energii wodnej jest możliwe w 2030 r., a istniejący system dostaw energii elektrycznej może zostać zastąpiony całkowicie do 2050 r.^[3] Przeszkody w realizacji planu 100% energii odnawialnej są „przede wszystkim społeczne i polityczne, a nie technologiczne lub ekonomiczne”^[4]. Jacobson wskazuje, że koszty energii z wiatru, słońca, wody powinny być podobne do dzisiejszych kosztów energii^[5]. Europejska Rada ds. Energii Odnawialnej (EREC) wskazuje, że Unia Europejska może do 2050 zmniejszyć emisję gazów cieplarnianych o ponad 90%, jeśli całą produkcję energii przestawi na źródła odnawialne^[6].

W skali kraju, postulat 100% energii elektrycznej z OZE dotąd osiągnęły (albo były bliskie) w krótszych przedziałach czasu (stan na 9 stycznia 2018):

• Dania – z 9/10 lipca 2015 osiągnięto poziom 140% całkowitego zapotrzebowania^[7],
• Islandia – stabilnie zapewnia sobie 100% prądu i ponad 80% energii pierwotnej z OZE, jednocześnie planuje sprzedaż odnawialnej energii elektrycznej do Wielkiej Brytanii^[8],
• Kenia - na początku 2020 miała 97% energii elektrycznej z OZE, z dużym prawdopodobieństwem dojścia do 100% w 2020^[9],
• Kostaryka – 300 dni w 2017 roku było w 100% oparte na różnych źródłach OZE^[10],
• Niemcy – 1 maja 2018 energia odnawialna zapewniła po raz pierwszy w historii tego kraju przez dwie godziny ponad 100% energii elektrycznej z OZE^[11],
• Portugalia – przez 107 godzin 100% miks OZE w dniach 7–11 maja 2016^[12].

Postulat 100% OZE wdrożyły także przedsiębiorstwa, takie jak np.: IKEA, Apple, Google czy Visa^[13][14].

• „Energy system analysis of 100% renewable energy systems – The case of Denmark in years 2030 and 2050”^[15],
• „Putting the EU on Track for 100% Renewable Energy”^[16],
• „Energy [R]evolution report”^[17],
• „Transition to a fully sustainable global energy system”^[18],
• 100% energii ze źródeł odnawialnych do roku 2050^[6]?

Autorzy scenariuszy 100% OZE spotykają się z krytyką w kręgach akademickich^[19][20]. Podstawowym zarzutem jest fakt, że scenariusze te są zbyt uproszczone i obejmują analizę głównie energii elektrycznej, a nie pierwotnej. Ignorując energetykę jądrową (często z przyczyn pozanaukowych), autorzy znacząco obniżają prognozowane zapotrzebowanie na energię w przyszłości, co stawia ich w opozycji do innych, bardziej wiarygodnych prognoz w tej dziedzinie^[21]. W raporcie IPCC SREEN^[2] przeanalizowano 164 scenariusze rozwoju OZE, ponad połowa z nich wskazuje na ok. 27% udział OZE w zapotrzebowaniu na energię pierwotną.

The global primary energy supply share of RE differs substantially among the scenarios. More than half of the scenarios show a contribution from RE in excess of a 17% share of primary energy supply in 2030, rising to more than 27% in 2050. The scenarios with the highest RE shares reach approximately 43% in 2030 and 77% in 2050. In other words, it is likely that RE will have a signifi cantly larger role (in absolute and relative numbers) in the global energy system in the future than today.

Autorem pojedynczego scenariusza, wskazującego aż 77% udziału OZE w zapotrzebowaniu na energię pierwotną w 2050, był Sven Teske, aktywista Greenpeace^[22] i miał bardzo małą wartość naukową^[19].

Jedna z publikacji Marka Z. Jacobsona spotkała się z szeroką krytyką naukowców^[23]. 21 autorów, w tym czołowi klimatolodzy (Ken Caldeira, James Hansen) oraz specjaliści od źródeł odnawialnych (C. Clack) w swojej publikacji^[24] skrytykowało go za szereg nierealistycznych założeń (np. wielokrotne przewymiarowanie mocy generatorów energetyki wodnej). Mark Z. Jacobson, zamiast odnieść się do zarzuconych błędów, pozwał autorów pracy oraz PNAS do sądu o naruszenie dóbr osobistych^[25], co spotkało się z szeroką krytyką^[26]. Ostatecznie pod presją środowisk akademickich i opinii publicznej pozew został wycofany^[27].