Šimon Ondruš (ur. 27 października 1924 w Klčowie, zm. 8 stycznia 2011 w Bratysławie^[1]) – słowacki językoznawca, slawista i indoeuropeista. Do jego zainteresowań naukowych należały: językoznawstwo ogólne, etymologia, komparatystyka i historia językoznawstwa, a także język staro-cerkiewno-słowiański^[2].

Absolwent Wydziału Filozoficznym Uniwersytetu Słowackiego (dzisiejszego Uniwersytetu Komeńskiego)^[1]. Odbył studia z zakresu słowacystyki i filozofii (1946–1950). W 1952 r. uzyskał tytuł PhDr.; od 1959 r. kandydat nauk, od 1960 r. docent, od 1967 r. profesor^[2].

Pełnił funkcje prodziekana i dziekana na Uniwersytecie Komeńskiego^[1]. Kierował Katedrą Slawistyki i Indoeuropeistyki^[1][3]. Był zatrudniony jako lektor języków słowackiego i czeskiego na Uniwersytecie w Debreczynie oraz jako profesor słowacystyki i bohemistyki na Uniwersytecie w Kolonii nad Renem^[1].

Autor publikacji z zakresu językoznawstwa, etymologii i komparatystyki. Jego refleksje na temat literatury wielkomorawskiej były publikowane na łamach czasopism i wydawnictw zbiorowych, zarówno w kraju, jak i za granicą^[1].

Autor podręcznika Úvod do slavistiky (Bratysława 1955, 1956, 1959), współautor publikacji Szláv népek és nyelvek (Budapeszt 1962) i Úvod do štúdia jazykov (Bratysława 1981, 1984, 1987)^[2].

• Úvod do slavistiky (1955, 1956, 1959)
• Szláv népek és nyelvek (współautorstwo, 1962)
• Úvod do štúdia jazykov (1981, 1984, 1987)
• Život a dielo Metoda, prvoučiteľa národa slovienskeho (1985)
• Odtajnené trezory (2000)
• Odtajnené trezory slov 2, 3 (2002, 2004)

• 1975 Order Cyryla i Metodego (Bułgaria)
• 1980 Medal Komisji Edukacji Narodowej (Polska)