Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Świadkowie Jehowy w Libanie

Świadkowie Jehowy w Libanie
Państwo

 Liban

Liczebność
(2016)

3684

% ludności kraju
(2016)

0,08%

Liczba zborów
(2016)

57

Rozpoczęcie działalności

1921

Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata w języku arabskim wydano w 1998 r. (część) oraz w 2004 r. (całość)

Świadkowie Jehowy w Libanie – społeczność wyznaniowa w Libanie, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy.

W 2016 roku społeczność Świadków Jehowy w Libanie liczyła 3684 głosicieli (najwięcej na Bliskim Wschodzie), należących do 57 zborów[a]. Na dorocznej uroczystości Wieczerzy Pańskiej w 2016 roku zgromadziło się 6458 osób[b][1]. Działalność miejscowych głosicieli koordynuje włoskie Biuro Oddziału w Rzymie[2]. Od 2017 roku sprawozdanie z działalności w tym kraju dołączane jest do ogólnego z 33 krajów, gdzie ich działalność jest ograniczona prawnie lub zakazana.

Historia

Początki

W 1921 roku do Libanu z Nowego Jorku w Stanach Zjednoczonych powrócił Michel Aboud, został on pierwszym głosicielem działającym w tym kraju[3][4]. Dwa lata później do Rahby ze Stanów Zjednoczonych powrócił Asaad Younis. W 1924 roku w Bejrucie, otworzono Biuro Oddziału, które nadzorowało działalność ewangelizacyjną na terenie Libanu, Armenii, Gruzji, Syrii i Turcji[5].

W 1925 roku Alexander H. Macmillan z nowojorskiego Biura Głównego Towarzystwa Strażnica odwiedził współwyznawców na północy kraju. W 1926 roku głosiciele: stomatolog [mężczyzna] Hanna Shammas i prof. Ibrahim Atiyeh prowadzili działalność kaznodziejską w Trypolisie i Anfie. Doktor Shammas udostępnił na zebrania religijne swój dom i gabinet. W roku 1927 na dorocznej uroczystości Pamiątki śmierci Jezusa zgromadziło się 40 osób[6].

W 1930, w Trypolisie było 10 wyznawców, a na północy Libanu w Amjun – 20. W roku 1936 Yousef Rahhal przywiózł ze Stanów Zjednoczonych sprzęt nagłaśniający i dwa gramofony, które zostały umieszczone na fordzie i z ich pomocą była prowadzona działalność na odległych terenach Libanu i Syrii[3].

W 1937 roku Jamil Sfeir kontynuował działalność kaznodziejską w Bejrucie, natomiast w Kfarhaboo czynił to Louis Yazbek. W tym samym roku do Trypolisu przybył z żoną Petros Lagakos, który wraz z mieszkającym tam Najibem Salem prowadził działalność kaznodziejską. W 1940 roku Ibrahim Atiyeh rozpoczął tłumaczenie „Strażnicy” na język arabski, a N. Salem wykonywał cztery odręczne kopie i przesyłał je głosicielom w Palestynie, Syrii i współwyznawcom w Egipcie. Abdallah Blal prowadził działalność kaznodziejską w Bejrucie i w Rahbe.

Do 1943 roku Świadkowie Jehowy dotarli do większości libańskich miast i wiosek. Czasem na odległe tereny wyruszało samochodami lub autobusem około 30 osób[3].

Rozwój działalności

W 1945 roku do Libanu przybyli pierwsi misjonarze, absolwenci Biblijnej Szkoły Strażnicy – Gilead. Wśród nich byli Anne i Gwen Beavor[3]. Utworzono wówczas pierwszy zbór w Libanie, którego sługą został Salem Najib[3][7]. W 1946 działalność kaznodziejską prowadziło 72 głosicieli.

W 1947 roku do libańskich współwyznawców przyjechali z wizytą Nathan H. Knorr i Milton G. Henschel[8]. W 1949 roku w Bejrucie otwarto Biuro Oddziału Towarzystwa Strażnica. Zanotowano liczbę 172 głosicieli w 7 zborach. Rok później liczba libańskich Świadków Jehowy wyniosła 271 osób.

W styczniu 1951 roku do Libanu przyjechało 7 kolejnych misjonarzy. W kraju było 401 członków wyznania w 8 zborach[9]. W 1954 roku w Libanie działało 451 głosicieli w 11 zborach. Rok później zanotowano liczbę 501 Świadków Jehowy w 10 zborach.

W tym samym 1955 roku do Libanu przejechali kolejni misjonarze. W grudniu 1956 do kraju przyjechali z wizytą Nathan H. Knorr i Frederick W. Franz, którzy wzięli udział w kongresie w Bejrucie. Uczestniczyło w nim 551 osób z Libanu, Syrii, Jordanii i innych krajów arabskich, a 20 osób zostało ochrzczonych. Dodatkowo na specjalnym zebraniu w Sali Królestwa w Trypolisie obecnych było 291 osób. Ponieważ władze Libanu w połowie roku 1956 zakazały wydawanie „Strażnicy”, kwestię tę omówiono z premierem Sulajmanem an-Nabulusim[10].

W listopadzie 1958 roku wszyscy misjonarze musieli opuścić Liban.

W 1959 roku w Bejrucie powstał pierwszy zbór ormiańskojęzyczny.

Rok później w kraju działało 608 Świadków Jehowy w 15 zborach. W roku 1963 w Salach Królestwa w Bejrucie odbył się program kongresu międzynarodowego pod hasłem „Wiecznotrwała dobra nowina”. Wysłuchało go 915 osób[11][12]. W roku 1968 osiągnięto liczbę 1025 głosicieli.

W maju 1969 roku N.H. Knorr ponownie odwiedził Liban. W 1971 roku powstał drugi zbór ormiańskojęzyczny w Bejrucie. W kraju działało 1267 Świadków Jehowy.

27 stycznia 1971 roku Libańska Rada Ministrów zakazała działalności Świadków Jehowy i rozpowszechniania ich literatury.

W 1975 roku w 46 zborach działało 1882 Świadków Jehowy.

16 lutego 1990 roku zorganizowano komitet niesienia pomocy poszkodowanym przez wojnę współwyznawcom, który pomagał szczególnie bejruckim Świadkom Jehowy. W kraju działało 2659 głosicieli[13][14].

W marcu 1997 władze libańskie zamknęły trzy Sale Królestwa.

W 2007 roku zanotowano liczbę 3613 Świadków Jehowy w 66 zborach, a na uroczystości Wieczerzy Pańskiej zebrało się 6621 osób. Rok później w kraju działało 3690 głosicieli, a w roku 2015 – 3734.

W sierpniu 2001 roku delegacja Świadków Jehowy z Libanu uczestniczyła w kongresie międzynarodowym pod hasłem „Nauczyciele słowa Bożego” w Rzymie[15][16], latem 2009 roku w kongresie międzynarodowym pod hasłem „Czuwajcie!” w Rzymie[17], a w roku 2014 na kongresie międzynarodowym pod hasłem „Szukajmy najpierw Królestwa Bożego!” we Frankfurcie nad Menem[18].

Według Europejskiego Stowarzyszenia Świadków Jehowy, w Libanie nadal trwają ograniczenia wolności religijnej Świadków Jehowy. W 2010 roku Komitet Praw Człowieka ONZ opublikował raport, w którym wezwał władze libańskie do prawnego zalegalizowania Świadków Jehowy jako religii chrześcijańskiej. Rejestracja ta dałaby członkom wyznania prawo do swobodnego praktykowania swojej religii. Raport stwierdza, że działalność Świadków Jehowy w Libanie została zakazana przez Ligę Państw Arabskich (LPA) w 1964, która mylnie uznała ją za organizację syjonistyczną. Kilka razy zwracano się do LPA w celu wyjaśnienia, że Świadkowie Jehowy nie są związani z żadną organizacją syjonistyczną. 13 listopada 1996 roku libańska Rada Stanu odrzuciła prośbę o przywrócenie pełnej legalizacji, którą Świadkowie Jehowy przedłożyli 5 lipca 1991 roku. Zwrócili się w niej o unieważnienie decyzji Rady Ministrów z 1971 roku, która obejmuje zakaz zajmowania się tym stowarzyszeniem. Według raportu Europejskiego Stowarzyszenia Świadków Jehowy [która zajmuje się obroną prawną Świadków Jehowy], władze libańskie utrudniają ich swobodną działalność. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych odmawia rejestracji organizacji jako stowarzyszenia religijnego, podobnie jak ponad 80 innym organizacjom religijnym w Libanie. Władze libańskie zakazują również grupie wynajmowania lub posiadania obiektów, by mogli przeprowadzać swoje praktyki religijne, co sprawia, że robią to tylko w budynkach prywatnych[19][20].

W Rahbe na 2000 mieszkańców, ponad 300 jest Świadkami Jehowy[21]. W roku 2017 Libanie 57 zbory spotykały się w 15 Salach Królestwa; oprócz zborów arabskojęzycznych istnieją również zbory i grupy ormiańsko-, filipińsko-, syngalesko- i angielskojęzyczne. Kongresy regionalne i zgromadzenia obwodowe odbywają się w j. arabskim i angielskim. Świadkowie Jehowy wydają publikacje w języku arabskim, również w dialekcie libańskim[22]. W tym dialekcie dostępny jest także oficjalny serwis internetowy – jw.org[23]. Serwis ten i publikacje są również dostępne w libańskim języku migowym[24].

Uwagi

  1. ↑ Grupy posługujące się libańskim dialektem języka arabskiego działają również we Francji.
  2. ↑ W związku z pandemią COVID-19 od 14 marca 2020 do 31 sierpnia 2022 roku działalność od domu do domu była zawieszona (prowadzona była listownie, telefonicznie, w formie elektronicznej, od 31 maja 2022 roku wznowiono publiczną działalność ewangelizacyjną). Od 1 kwietnia 2022 roku program uroczystości Pamiątki śmierci Jezusa Chrystusa oraz zebrań zborowych przeprowadzany jest w formie hybrydowej: w Sali Królestwa i poprzez wideokonferencje. Do 31 grudnia 2022 roku wstrzymano organizowanie kongresów regionalnych i zgromadzeń obwodowych z osobistym udziałem obecnych. Ich program jest zamieszczany w oficjalnym serwisie internetowym jw.org.

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2017, Towarzystwo Strażnica, 2016, s. 180–187.
  2. ↑ Watchtower, Kontakt. Liban [online], jw.org [dostęp 2017-08-29] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-08].
  3. ↑ a b c d e Duchowe światło na Bliskim Wschodzie, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, 1 września 2001, s. 22–26.
  4. ↑ Pozwoliłem, żeby Jehowa kierował moimi krokami, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, czerwiec 2021, s. 26-30.
  5. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2017, Towarzystwo Strażnica, 2016, s. 90.
  6. ↑ Watchtower, Gedächtnisfeier–Bericht 1927, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, 15 sierpnia 1927, s. 250 (niem.).
  7. ↑ Watchtower, Życiorys. Miltiadis Stavrou: „Odczuwaliśmy opiekę i kierownictwo Jehowy” [online], jw.org [dostęp 2022-04-01].
  8. ↑ Watchtower, Ciało Kierownicze dba o jedność — część 1 [online], jw.org, 2022 [dostęp 2022-09-05].
  9. ↑ Wdzięczna za trwałe dziedzictwo chrześcijańskie, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, 1 marca 1998, s. 20–24.
  10. ↑ Prezes Towarzystwa odwiedza Europę i Środkowy Wschód, „Strażnica Zwiastująca Królestwa”, styczeń 1958, s. 16–20.
  11. ↑ Watchtower, Niezapomniany kongres [online], jw.org [dostęp 2015-01-01].
  12. ↑ Dookoła świata ze Zgromadzeniem pod hasłem „Wiecznotrwała dobra nowina”, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1963, s. 7–12.
  13. ↑ Radosna wytrwałość na Bliskim Wschodzie, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, 1 stycznia 1991, s. 25.
  14. ↑ Wspólne wzrastanie w miłości, [w:] Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego [online], 1995, s. 25.
  15. ↑ Volontari al Lavoro, „Cronaca”, 3 sierpnia 2001 (wł.).
  16. ↑ Al Delle Alpi va in campo Geova, „Cronaca”, 7 sierpnia 2001 (wł.).
  17. ↑ International Convention in Italy – Jehovah’s Witnesses (5,05 min) [online], 21 czerwca 2009 (ang.).
  18. ↑ Watchtower, Zjednoczeni miłością na międzynarodowym kongresie we Frankfurcie [online], jw.org, 29 maja 2015 [dostęp 2015-07-02].
  19. ↑ شهود يهوه للحكومة اللبنانية: لسنا اتباع للصهيونية [online], upr-lebanon.org, 1 listopada 2015 [dostęp 2018-01-11] (arab.).
  20. ↑ من هم شهود يهوه؟ [online], janoubia.com, 28 grudnia 2017 [dostęp 2018-01-11] (arab.).
  21. ↑ Wioskę mnóstwa wód napełnia prawda, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, 15 października 1992, s. 24–27.
  22. ↑ Watchtower, Publikacje w języku arabskim (Liban) [online], jw.org [dostęp 2017-05-08].
  23. ↑ Watchtower, JW.org (arabski [Liban]) [online], jw.org [dostęp 2018-11-12] (arab.).
  24. ↑ Watchtower, JW.org (libański język migowy) [online], jw.org [dostęp 2019-11-19] (arab.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Świadkowie Jehowy w Azji

Omówione w artykule zbiorczym Świadkowie Jehowy w krajach Azji: Afganistan • Arabia Saudyjska • Bahrajn • Bangladesz • Bhutan • Brunei • Irak • Iran • Jemen • Jordania • Katar • Korea Północna • Kuwejt • Laos • Malediwy • Oman • Tadżykistan • Turkmenistan • Uzbekistan • Zjednoczone Emiraty Arabskie

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awiadkowie_Jehowy_w_Libanie