Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Łogowce (rejon szarkowszczyński)

Łogowce
Лугаўцы
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

szarkowszczyński

Sielsowiet

Łużki

Populacja (1999)
• liczba ludności


2

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Łogowce”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Łogowce”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, w prawym górnym rogu znajduje się punkt z opisem „Łogowce”
Ziemia55°18′49″N 28°05′20″E/55,313611 28,088889

Łogowce (biał. Лугаўцы; ros. Луговцы) – chutor na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie szarkowszczyńskim, w sielsowiecie Łużki.

Historia

W czasach zaborów w powiecie dzisieńskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[1].

W latach 1921–1945 folwark leżał w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie dziśnieńskim, w gminie Czerniewicze, a od 1929 w gminie Łużki[2].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 37 osób, 1 była wyznania rzymskokatolickiego, a 36 prawosławnego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali białoruską przynależność narodową. Było tu 7 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 w 8 domach zamieszkiwało 46 osób[4].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Czerniewiczach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Łużkach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Łużkach[5].

Przypisy

  1. wieś Łogowce na mapie (rejon szarkowszczyński, obwód witebski) [online], www.radzima.net [dostęp 2022-01-11].
  2. Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 224.
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 42.
  4. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 20.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 948.

Linki zewnętrzne