Zygmunt Kuczera
 podporucznik
| |
| Data urodzenia |
10 lipca 1923 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 kwietnia 1945 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1944–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii w 17 pp |
| Główne wojny i bitwy | |
Zygmunt Kuczera (ur. 10 lipca 1923, zm. 24 kwietnia 1945 pod Sdier) – oficer, uczestnik II wojny światowej w szeregach ludowego Wojska Polskiego.
Syn Stanisława Kuczery. Brak informacji na temat jego życia z okresu dzieciństwa i z okresu okupacji niemieckiej. Po dotarciu na ziemie polskie oddziałów ludowego Wojska Polskiego, 30 września 1944 roku został powołany do służby wojskowej przez RKU w Rzeszowie. Skierowany został do Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 2. Po jej ukończeniu 31 grudnia 1944 roku z wynikiem bardzo dobrym, otrzymał stopień podporucznika[1].
Służbę frontową rozpoczął w 17 pułku piechoty, jako dowódca kompanii. W dniu 23 stycznia 1945 roku uczestniczył w defiladzie zorganizowanej w wyzwolonej Warszawie. Następnie wraz z pułkiem przeszedł szlak bojowy zakończony pod Sdier. Uczestniczył w walkach nad Nysą Łużycką. Poległ w czasie walk przeciw armii niemieckiej o miasteczko Sdier. Pochowany został na cmentarzu 2 Armii Wojska Polskiego w Zgorzelcu, w grobie nr 1899[2].
Przypisy
- ↑ Rydłowski 1971 ↓, s. 286.
- ↑ Rydłowski 1971 ↓, s. 289.
Bibliografia
- Jerzy Rydłowski: Żołnierze lat wojny i okupacji. Warszawa: 1971.