Złote pokolenie – określenie piłkarzy portugalskich urodzonych pod koniec lat 60. lub na początku 70., którzy zdobyli przynajmniej jeden z dwu tytułów mistrza świata U-20 (w 1989 i 1991 roku), a następnie osiągnęli także sukcesy w piłce seniorskiej. Za najwybitniejszych przedstawicieli złotego pokolenia uważani są Luís Figo, lider i kapitan dorosłej reprezentacji aż do Mundialu 2006, oraz Rui Costa, Paulo Sousa, João Pinto, Fernando Couto, Jorge Costa, Capucho i Abel Xavier. Trenerem drużyny U-20 na obu turniejach był Carlos Queiroz.

W niektórych opracowaniach^{[potrzebny przypis]} za „złote pokolenie” uważani są również inni piłkarze urodzeni pod koniec lat 60. lub na początku 70., którzy przez wiele lat występowali w reprezentacji A, a nie grali na Mundialu U-20 1989 i 1991. Wśród nich najczęściej wymienia się Vítora Baíę (który znalazł się w kadrze na Mundial U-20 1989, ale odmówił wyjazdu) i Pauletę.

Seniorska reprezentacja Portugalii dopiero pięć lat po ostatnim zwycięstwie kadry młodzieżowej, awansowała do międzynarodowego turnieju. Na Euro 1996 z piłkarzy, którzy pamiętali triumf z jednego z mundiali U-20, zagrali:

• Luís Figo, Rui Costa, Fernando Couto, Paulo Sousa, João Pinto i Folha.

Cztery lata później na Euro 2000 (III-IV miejsce):

• Luís Figo, Rui Costa, Fernando Couto, Paulo Sousa, João Pinto, Jorge Costa, Abel Xavier i Capucho.

Cała ósemka znalazła się także w kadrze na mundial 2002, który dla większości z nich okazał się zamknięciem kariery reprezentacyjnej. Portugalczycy, choć byli uważani za faworytów imprezy, nie wyszli nawet z grupy. Po tym turnieju nowy selekcjoner Brazylijczyk Luiz Felipe Scolari dokonał radykalnego odmłodzenia drużyny. Na Euro 2004, na którym Portugalia zdobyła srebrny medal, grali już tylko Luís Figo oraz – jako rezerwowi – Rui Costa i Fernando Couto. Figo był także jedynym, który dotrwał do mundialu 2006 (IV miejsce), po którym ostatecznie zakończył karierę w reprezentacji.