Wydmuchrzyca piaskowa

Wydmuchrzyca piaskowa
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	wiechlinowce
Rodzina	wiechlinowate
Rodzaj	wydmuchrzyca
Gatunek	wydmuchrzyca piaskowa
	Nazwa systematyczna
	Leymus arenarius (L.) Hochst.; Flora 31: 118 1848
Synonimy
	Elymus arenarius L.;
	Elymus arenarius L.;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wydmuchrzyca piaskowa^[4], wydmuchrzyca nadmorska^[5] (Leymus arenarius (L.) Hochst.) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae).

Zasięg występowania

Występuje w środkowej i północnej Europie, głównie na wydmach nadmorskich, rzadziej na śródlądowych. Nie występuje w basenie Morza Śródziemnego. Jako gatunek zawleczony rozprzestrzenia się gdzieniegdzie poza tymi obszarami swojego rodzimego zasięgu^[6]. W Polsce rośnie pospolicie nad Bałtykiem, w innych regionach kraju tylko jako gatunek zawleczony lub uprawiany^[7].

Morfologia

Pokrój: Trawa trwała, bardzo masywna, w gęstych kępach, z daleko sięgającymi kłączami o budowie piętrowej^[8]. Cała roślina ma szarozieloną barwę^[7].
Łodyga: Grube i sztywne źdźbło o wysokości do 1 m, wzniesione lub nieco rozpostarte, dość mocne, nagie, nierozgałęzione. Pod ziemią tworzy długie, czołgające się kłącze^[7].
Liście: Języczki liściowe długości ok. 1 mm, nieco zgrubiałe, delikatnie owłosione. Pochwy liściowe nagie, na górnym końcu z wąskimi, zagiętymi uszkami. Blaszki liściowe, podobnie jak pochwy szaroniebieskawe, o ostrym wierzchołku, bardzo sztywne i mocne, długości 20–60 cm, płaskie lub trochę zwinięte, szerokości 7-20 mm, z wyraźnie wystającymi nerwami z wierzchu, delikatnie szorstkie od górnej strony, od spodu zupełnie gładkie^[8].
Kwiaty: Kłosy wzniesione, długości do ok. 30 cm i szerokości 2-2,5 cm, gęste, sztywne. Kłoski prawie bez szypułek, ustawione parami, naprzemianległe po obu stronach osadki, długości 2–3 cm, wydłużone, nieco spłaszczone, 3-6 kwiatowe. Plewy z wyraźnym grzbietem, prawie tak długie jak kłoski, zaostrzone, dość sztywne. Plewki dolne zaostrzone, 7-nerwowe, delikatnie owłosione^[8].

Biologia i ekologia

Rozwój: Bylina, geofit^[9]. Kwitnie od maja do lipca. Roślina wiatropylna.
Siedlisko: Zasiedla luźne piaski wydmowe^[7], jako lekko azotolubny występuje w pobliżu strefy zalewanej przez fale, gdzie następuje rozkład szczątków materii organicznej. Wydmuchrzyca piaskowa jest obok piaskownicy zwyczajnej jednym z gatunków typowych dla roślinności wydmy białej. W porównaniu z piaskownicą jest mniej odporna na zasypywanie piaskiem. Gęste płaty wydmuchrzycy są skutecznym sposobem na utrzymanie piasku, więc stosowane są do umacniania wydm nad Bałtykiem.
Fitosocjologia: Gatunek charakterystyczny dla: klasy (Cl.) Ammophiletea, związku (All.) Koelerion glaucae i Ass. Festuco-Elymetum arenarii^[10].
Genetyka: Liczba chromosomów 2n= 56^[11].
Zmienność: Tworzy mieszańce z perzem właściwym i p. sitowym^[9].

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-31] (ang.).
↑ The Plant List. [dostęp 2015-08-13].
↑ ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 108, ISBN 978-83-62975-45-7 .
↑ wielu autorów: Encyklopedia Powszechna PWN. T. 4. R-Z. Polskie Wydawnictwo Naukowe, 1976, s. 210.
↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2015-08-13].
↑ ^a ^b ^c ^d Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
↑ ^a ^b ^c Jürke Grau, Bruno P. Kremer, Bodo M. Möseler, Gerhard Rambold, Dagmar Triebel: Gräser. Monachium: Mosaik Verlag GmbH, 1984.
↑ ^a ^b Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-31] (ang.).

[TPL-3] The Plant List. [dostęp 2015-08-13].

[checklist-4] ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 108, ISBN 978-83-62975-45-7 .

[pwn-5] wielu autorów: Encyklopedia Powszechna PWN. T. 4. R-Z. Polskie Wydawnictwo Naukowe, 1976, s. 210.

[grin-6] Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2015-08-13].

[szafer-7] Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.

[grau-8] Jürke Grau, Bruno P. Kremer, Bodo M. Möseler, Gerhard Rambold, Dagmar Triebel: Gräser. Monachium: Mosaik Verlag GmbH, 1984.

[rutkowski-9] Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

[10] Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

[A-11] Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

Fahrer / Team für die Suche eingeben: