Wiktor Leśniewski

Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1886 Warszawa, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	5 lipca 1963 Warszawa, Polska
kierownik Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Narodowych
Okres	od 29 grudnia 1929 do 16 stycznia 1930
Poprzednik	Karol Niezabytowski
Następca	Leon Janta Połczyński
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Wiktor Adam Leśniewski (ur. 23 grudnia 1886 w Warszawie, zm. 5 lipca 1963 w Warszawie) – polski prawnik, polityk, kierownik Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Narodowych II RP.

Urodził się w rodzinie inteligenckiej Teofila i Emilii z domu Vacqueret^[1]. Uczęszczał do V Gimnazjum Państwowego w Warszawie, za udział w strajku szkolnym podczas rewolucji 1905 roku został relegowany. W semestrze zimowym 1905/1906 r. uczęszczał jako słuchacz nadzwyczajny na Wydział Matematyki przy Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie^[1]. Ukończył prywatne Gimnazjum Chrzanowskiego, a egzamin maturalny złożył w Parnawie, w ówczesnej guberni inflanckiej. W latach 1907–1912 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Petersburgu, po czym powrócił do Warszawy. Od 1 kwietnia 1917 do 30 czerwca 1918 pracował jako referent prawny w Departamencie Gospodarstwa Społecznego Tymczasowej Rady Stanu. Pracował także w Radzie Windykacji Strat Wojennych Tymczasowej Rady Stanu Tymczasowej Rady Stanu^[2]. Pracował później w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Koronnych (Dóbr Państwowych), kolejno jako radca ministerialny, naczelnik Wydziału Prezydialnego, dyrektor Departamentu Organizacyjnego. Od 14 maja 1928 do 1 kwietnia 1933 podsekretarz stanu^[1].

Od 29 grudnia 1929 do 16 stycznia 1930 był kierownikiem ministerstwa w piątym rządzie Kazimierza Bartla^[3]. Początkowo otrzymał nominację na szefa tego resortu. Powierzenie urzędnikowi funkcji ministra rolnictwa wydawało się jednak złamaniem tradycji obowiązującej od maja 1926 r., w myśl której na czele tego resortu, podobnie jak i Ministerstwa Reform Rolnych, stali każdorazowo przedstawiciele warstwy ziemiańskiej^[3]. Dlatego też wywołało to protesty wpływowych przedstawicieli środowiska ziemiańskiego, które spowodowały, że premier zdecydował się na odwołanie Leśniewskiego, proponując mu w zamian urząd wiceministra. Ministrem rolnictwa został natomiast Leon Janta-Połczyński. Leśniewski należał do bliskich współpracowników Janty-Połczyńskiego, a ten wielokrotnie zapraszał go na przyjęcia w swoim majątku w Borach Tucholskich^[3]. Już po zakończeniu kariery ministerialnej, gdy Leśniewski pełnił funkcję podsekretarza stanu, a Janta-Połczyński sprawował urząd ministra rolnictwa w gabinetach Walerego Sławka, Józefa Piłsudskiego, ponownie Sławka i Aleksandra Prystora, Leśniewski wielokrotnie zastępował go na posiedzeniach Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów^[1]. Z kolei w marcu 1931 r. z inicjatywy Janty-Połczyńskiego powołany został do życia Związek Rolników z Wyższym Wykształceniem na czele z Leśniewskim, który miał być organem eksperckim w sprawie edukacji rolniczej^[3]. W 1930 r., w związku z wprowadzonymi przez MR zmianami przy zakupie drewna pochodzącego z lasów państwowych Leśniewski wraz z Adamem Loretem, ówczesnym kierownikiem Departamentu Lasów Państwowych MR, zostali oskarżeni w artykułach prasowych, inspirowanych przez przedsiębiorstwa korzystające dotąd z monopolu w handlu z drewnem, o czerpanie osobistych korzyści z nowej procedury. Zarzuty te nie zostały jednak potwierdzone^[1].

W 1933 odszedł ze służby państwowej. Był następnie dyrektorem Związku Izb i Organizacji Rolniczych RP. Z ramienia związku uczestniczył wówczas w pracach przygotowawczych nad projektami rozporządzeń w zakresie uporządkowania długów rolniczych^[3]. W latach 1933–1939 piastował stanowisko prezesa Komisji Artykułów Zwierzęcych przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu, wiceprezesem Rady Nadzorczej Państwowego Banku Rolnego, prezesem Komitetu Parku Narodowego w Pieninach^[1].

Podczas okupacji niemieckiej pracował w Radzie Głównej Opiekuńczej (RGO) jako zastępca przewodniczącego sekcji kwalifikacji i rozdziału świadczeń. Uczestniczył w pracach Biura Ziem Zachodnich Delegatury Rządu na Kraj, gdzie zajmował się zagadnieniem przyszłego osiedlenia ludności polskiej na te tereny^[3].

Po zakończeniu wojny i powstaniu Ministerstwa Ziem Odzyskanych Leśniewski został w nim konsultantem sekcji siewnej. Pełnił również funkcję konsultanta do spraw organizacyjno-prawnych Państwowych Nieruchomości Ziemskich^[3]. W październiku 1947 został bezpodstawnie aresztowany, a następnie – w 1949 – został skazany na dożywotnie więzienie. W maju 1955 został zwolniony, a w 1960 zrehabilitowany^[1].

Zmarł 5 lipca 1963 r. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 141-2-5)^[4].

Leśniewski od 4 października 1913 był żonaty z Zofią Marią Jankowską, z którą miał córkę Irenę Quirini oraz syna Andrzeja^[1].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)^[5][6]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[5][7]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[5]
• Krzyż Komandorski Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania)^[5]
• Krzyż Komandorski Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)^[5]
• Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[5]

• Kto był kim w II Rzeczypospolitej, pod red. Jacka M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd. I.