Children – instrumentalna kompozycja włoskiego kompozytora Roberta Milesa. Po raz pierwszy wydano ją we Włoszech w styczniu 1995 roku jako część EP Soundtracks na wytwórni DBX Joe Vannellego, ale nie znalazła się na listach przebojów.^[1] Vannelli zabrał utwór do klubu nocnego w Miami, gdzie usłyszał go Simon Berry z Platipus Records. Berry współpracował z Vannellim i Jamesem Bartonem (z klubu nocnego Cream w Liverpoolu), aby wydać kompozycję w listopadzie 1995 roku jako główny singiel z debiutanckiego albumu Milesa, Dreamland (1996)^[1]. „Children” uzyskało certyfikat złotej i platynowej płyty w kilku krajach i osiągnęło pierwsze miejsce w ponad 12 krajach; był to najpopularniejszy singiel w Europie w 1996 roku.

Miles dał dwie inspiracje do napisania „Children”. Jedna była odpowiedzią na zdjęcia dzieci będących ofiarami wojny w Jugosławii, które jego ojciec przywiózł do domu z misji humanitarnej w byłej Jugosławii^[2]; a druga, zainspirowana jego karierą DJ-a, miała na celu stworzenie utworu kończącego sety DJ-skie, mającego na celu uspokojenie uczestników rave'ów przed ich powrotem do domu, jako sposób na zmniejszenie liczby ofiar śmiertelnych wypadków samochodowych^[1]. Nagranie „Children” kosztowało 150 funtów^[3].

„Children” jest jednym z pionierskich utworów Dream house, gatunku elektronicznej muzyki tanecznej charakteryzującego się onirycznymi melodiami fortepianowymi i stałym, czteropunktowym bębnem basowym. Stworzenie dream house było odpowiedzią na presję społeczną we Włoszech na początku lat 90.: rozwój kultury rave wśród młodych dorosłych i związana z tym popularność klubów nocnych spowodowały cotygodniowy trend zgonów w wyniku wypadków samochodowych, gdy klubowicze przejeżdżali przez cały kraj w nocy, zasypiając za kierownicą z powodu wyczerpującego tańca, a także zażywania alkoholu i narkotyków. W połowie 1996 r. liczba zgonów z powodu tego zjawiska, zwanego strage del sabato sera (sobotnia rzeź) we Włoszech, szacowana była na 2000 od początku dekady. Działanie DJ-ów, takich jak Miles, polegające na graniu wolniejszej, uspokajającej muzyki na zakończenie nocnego setu, jako środka przeciwdziałającego szybkim, powtarzalnym utworom, które poprzedzały, spotkało się z aprobatą władz i rodziców ofiar wypadków samochodowych^[4].

Krytyk Boris Barabanov twierdził, że „Dzieci” są podobne do piosenki rosyjskiego piosenkarza Garika Sukachova „Напои меня водой” („Napoi menia vodoi” – „Ugaś moje pragnienie”) i mówi, że piosenka została napisana przed „Dziećmi”. Sukachov powiedział, że wyraził zgodę na wykorzystanie melodii, choć istnieją co do tego wątpliwości^[5][6]

„Children” otrzymało szerokie uznanie krytyków, wielu nazwało utwór arcydziełem. Redaktor AllMusic Jose F. Promis opisał go jako „magiczny”^[7]. Billboard przypisuje jego powszechny sukces melodyjnej naturze, charakteryzującej się „natychmiast rozpoznawalnym” riffem fortepianowym (którego nie było w oryginalnej wersji utworu). Określają ten czynnik jako uczynienie utworu dostępnym dla szerszej publiczności poza bywalcami klubów i fanami muzyki elektronicznej za pomocą emisji radiowej^[1]. Larry Flick z magazynu zauważył, że Miles „mądrze poświęca czas na rozwikłanie swojej melodii, pozwalając jej oddychać w natarczywym, nu-NRG beat i barwiąc ją migoczącymi efektami electro i wibrującymi syntezatorami. Radosny i orzeźwiający, jak tylko może być, „Children” zasługuje na to, by być jednym z tych rzadkich albumów, które nigdy nie znikają poza powtarzającym się statusem na playliście każdego DJ-a. Musimy usłyszeć więcej od Milesa... i musimy usłyszeć to teraz”^[8] Daina Darzin z Cash Box uznała go za „transowy, dramatyczny utwór taneczny”^[9] Dave Sholin z Gavin Report napisał: „W czasie, jaki zajmuje ci wysłuchanie tej piosenki, inny kraj prawdopodobnie umieścił ten niezwykły utwór instrumentalny na szczycie swojej listy przebojów. Podaj nazwę kraju, a prawdopodobnie jest on obecnie numerem jeden. A teraz muzyka tego klasycznie wykształconego włoskiego pianisty/producenta ma zejść na fale radiowe i parkiety taneczne w USA. Melodia jest hipnotyczna”^[10] James Hamilton z Music Week's RM Dance Update nazwał ją „trance'owym włoskim utworem instrumentalnym w stylu „muzyki marzeń”^[11] Recenzent z People Magazine nazwał ją „techno-requiem”^[12] Synthmania.com, który identyfikuje „Children” jako napisany na Kurzweil K2000, nazywa to brzmieniem „pianina marzeń”, składającym się ze „standardowego fortepianu, basu syn i dźwięków smyczkowych/padów skąpanych w opóźnieniu i pogłosie”^[13]

„Children” został wydany po raz pierwszy we Włoszech w styczniu 1995 roku na wytwórni DBX Joe T. Vanelliego, jako część Soundtracks EP. Następnie, po prezentacji na spotkaniu DJ-ów i producentów płyt w Miami, utwór został licencjonowany przez brytyjską wytwórnię Platipus Records, którą reprezentowała brytyjska agencja licencyjna Dynamik Music. We współpracy z menedżerem Milesa, Gavinem Prunasem, utwór został licencjonowany przez Deconstruction Records; następnie został licencjonowany przez ponad tuzin innych wytwórni płytowych w Europie za pośrednictwem DBX, Deconstruction, a także pojawił się na kompilacji Platipus Records Volume 2 wydanej na całym świecie przez Dynamik Music^[1].

„Children” odniósł sukces na całym świecie, osiągając szczyt na pierwszym miejscu w ponad 12 krajach i utrzymując tę ​​pozycję przez kilka tygodni. „Children” osiągnął pierwsze miejsce w następujących krajach: Austria (sześć tygodni), Belgia, Dania, Finlandia (trzy tygodnie), Francja (11 tygodni), Włochy, Norwegia (pięć tygodni), Niemcy, Szkocja (trzy tygodnie), Hiszpania, Szwecja (siedem tygodni) i Szwajcaria (13 tygodni); ponadto, według magazynu Billboard, dotarł do pierwszej piątki „w każdym europejskim kraju, który ma listę singli” ^[1].Spędził 13 tygodni na pierwszym miejscu na Eurochart Hot 100, osiągnął drugie miejsce w Wielkiej Brytanii^[14], pozostając na liście przez 17 tygodni, a w USA osiągnął 21. miejsce, utrzymując tę ​​pozycję przez cztery tygodnie. Wraz z przeróbką tematu przewodniego Mission: Impossible przez członków U2 Adama Claytona i Larry'ego Mullena Jr., był to pierwszy raz od listopada 1985 r., kiedy dwa utwory instrumentalne znalazły się jednocześnie w pierwszej trzydziestce listy Billboard Hot 100^[15]

Francuskie kluby nocne zaczęły grać importowaną płytę z Włoch w 1995 roku, co sprawiło, że Francja była jednym z pierwszych krajów, które spopularyzowały ten utwór. Rozprzestrzeniając się w środowisku undergroundowym, od klubów po radio, utwór został tam wydany na licencji przez niezależną wytwórnię płytową w listopadzie 1995 roku. Hiszpania i same Włochy były innymi wczesnymi użytkownikami, którzy wprowadzili utwór do klubów. Klubowe listy przebojów w tych krajach sygnalizowały popularność „Children” w innych krajach: w Danii, odtwarzanie w klubach i radiu nastąpiło po wydaniu singla, podczas gdy w Belgii odtwarzanie w radiu nastąpiło dopiero po przejściu z odtwarzania w klubach, a w Holandii odtwarzanie w radiu było głównym czynnikiem promocji singla. W Niemczech wydanie krajowe nastąpiło po wzroście popytu z odtwarzania w klubach poprzez wydania promocyjne z Wielkiej Brytanii i Włoch^[1].

W USA główną emisją była pionierska stacja muzyki tanecznej z Los Angeles „Groove Radio 103.1”, która wykorzystała „Children” jako swój pierwszy utwór 21 czerwca 1996 r. W Wielkiej Brytanii BBC Radio 1 początkowo nie odtwarzało „Children” na swojej dziennej playliście^[2], chociaż DJ Radio 1 Pete Tong odtwarzał ją przez trzy tygodnie z rzędu w swoim programie Essential Selection w 1996 r. Tong mianował ją Essential Tune of The Week co tydzień przez trzy tygodnie z rzędu, co doprowadziło do szaleńczej wojny licytacyjnej między głównymi brytyjskimi wytwórniami płytowymi^[16]. Tymczasem Kiss FM było jednym z pierwszych, które ją odtwarzały, wykorzystując ją nawet w jednej z minutowych reklam telewizyjnych stacji[1]. „Children” osiągnął drugą pozycję na brytyjskiej liście przebojów przed promocją i marketingiem^[17] i stał się ósmym najlepiej sprzedającym się singlem roku^[18].

Billboard przypisuje ostatni etap promocji utworu emisji towarzyszącego mu teledysku w sieciach telewizji muzycznej, takich jak MTV Europe i niemiecka VIVA^[1]. Wyprodukowano dwa teledyski, pierwszy wyreżyserował Matt Amos, a premiera odbyła się w listopadzie 1995 r. Zawiera czarno-białe ujęcia małej dziewczynki jadącej samochodem przez zróżnicowany krajobraz. Miejscami akcji są Londyn (Piccadilly Circus i Trafalgar Square), Paryż (widać Wieżę Eiffla), Genewa (place du Molard, rue Coutance), Morges (marina z małymi wieżami) i wieś w Szwajcarii (gdzie urodził się Miles) oraz Francja i Włochy w pobliżu tunelu Mont-Blanc.

Drugi teledysk, nakręcony w Nowym Jorku, wyreżyserowała Elizabeth Bailey, a jego premiera odbyła się w lutym 1996 roku. Został nakręcony w kolorze i zawiera naprzemiennie obrazy Milesa grającego jako DJ na imprezie w klubie nocnym oraz obrazy bawiących się dzieci, nawiązując w ten sposób do obu tematów utworu^[19]

W grze Neo-Geo z 1999 roku, Fatal Fury: Mark of the Wolves, utwór Spread The Wings ma część nawiązującą do głównego utworu^[20]

Po umieszczeniu utworu na kompilacji The Very Best of Euphoria z 2002 roku, TheManAdam, współtwórca serii albumów trance DJ mix Euphoria, powiedział, że „miał on ogromny wpływ na [jego] pokolenie remikserów i producentów, gdy [wszyscy] zaczynali tworzyć trance”^[21]

Amerykańska firma rozrywkowa BuzzFeed umieściła „Children” na 41. miejscu na swojej liście 101 najlepszych piosenek tanecznych lat 90. w 2017 roku^[22]

W 2023 roku Switch Disco oraz angielska piosenkarka i autorka tekstów Ella Henderson intensywnie samplowały „Children” w swoim singlu „React”^[23][24]

Kategoria:Piosenki powstałe w roku 1994 Kategoria:Single wydane w roku 1995 Kategoria:Single wydane w roku 1996 Kategoria:Single numer jeden w Austrii Kategoria:Single numer jeden w Danii Kategoria:Single numer jeden w Niemczech Kategoria:Single numer jeden w Finlandii Kategoria:Single numer jeden we Włoszech Kategoria:Single numer jeden w Norwegii Kategoria:Single numer jeden w Szwecji Kategoria:Single numer jeden w Szwajcarii