Władysław Jan Rymaszewski
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 listopada 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
lekarz |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Władysław Jan Rymaszewski (ur. 3 listopada?/15 listopada 1891 w Nieświeżu[1], zm. wiosną 1940 w Charkowie[2]) – podpułkownik lekarz Wojska Polskiego, doktor medycyny, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Władysław Rymaszewski urodził się w 1891 roku i był synem Antoniego Rymaszewskiego. W 1927 został mianowany majorem Wojska Polskiego.
W latach 1935–1938 służył jako komendant Wojskowego Sanatorium im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Zakopanem, a następnie jako komendant 5 Szpitala Okręgowego w Krakowie.
Służył również jako lekarz w 1 Pułku Ułanów, następnie w Departamencie Służby Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych oraz jako szef służby zdrowia Obozu Warownego Wilno. W 1939 szef służby zdrowia 35 Dywizji Piechoty, z którą to walczył w obronie Lwowa. Odznaczony Krzyżem Walecznych.
Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie w Starobielsku[3]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie[2] i pogrzebany w bezimiennej, zbiorowej mogile w Piatichatkach[3], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[4]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod poz. 2775[3].
Był ojcem Stanisława Henryka Rymaszewskiego, powstańca warszawskiego i polskiego architekta[5].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON[6] – mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[7][8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[9][10][11].
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
- ↑ Rymaszewscy na liście katyńskiej
- ↑ a b Władysław Jan Rymaszewski. sejm-wielki.pl. [dostęp 2021-05-05].
- ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 463.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Wywiad ze Stanisławem Henrykiem Rymaszewskim „Maksem”. www.1944.pl/. [dostęp 2020-05-05].
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 7 [dostęp 2024-10-07] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.