Władimir Murawjow

Владимир Муравьёв

Data i miejsce urodzenia	30 września 1959 Karaganda
Obywatelstwo	178 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  ZSRR Igrzyska olimpijskie złoto Moskwa 1980 lekkoatletyka (sztafeta 4 × 100 m) złoto Seul 1988 lekkoatletyka (sztafeta 4 × 100 m) Mistrzostwa świata srebro Rzym 1987 sztafeta 4 × 100 m brąz Helsinki 1983 sztafeta 4 × 100 m Mistrzostwa Europy złoto Stuttgart 1986 sztafeta 4 × 100 m Halowe mistrzostwa Europy srebro Grenoble 1981 bieg na 50 m Uniwersjada srebro Bukareszt 1981 sztafeta 4 × 100 m brąz Edmonton 1983 sztafeta 4 × 100 m
Odznaczenia

Władimir Pawłowicz Murawjow (ros. Владимир Павлович Муравьёв; ur. 30 września 1959 w Karagandzie^[1]) – kazachski lekkoatleta startujący w barwach Związku Radzieckiego, sprinter, dwukrotny mistrz olimpijski i mistrz Europy.

Rozpoczął międzynarodową karierę na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie, na których zdobył złoty medal w sztafecie 4 × 100 metrów (skład sztafety: Murawjow, Nikołaj Sidorow, Aleksandr Aksinin, Andriej Prokofjew). W biegu na 100 metrów zajął 6. miejsce w finale^[1].

Na halowych mistrzostwach Europy w 1981 w Grenoble Murawjow zdobył srebrny medal w biegu na 50 metrów, przegrywając tylko z Marianem Woroninem, a wyprzedzając swego kolegę z reprezentacji ZSRR Andrieja Szlapnikowa^[2]. Zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metrów na uniwersjadzie w 1981 w Bukareszcie^[3]. Zajął 4. miejsce w tej konkurencji na zawodach pucharu świata w 1981 w Rzymie^[4]. Odpadł w półfinale biegu na 200 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1982 w Mediolanie^[5]. Na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach zajął 7. miejsce w biegu na 200 metrów, a w biegu na 100 metrów odpadł w półfinale. Radziecka sztafeta 4 × 100 metrów zdobyła złoty medal, ale bez Murawjowa w składzie^[6].

Podczas pierwszych mistrzostw świata w 1983 w Helsinkach był członkiem sztafety 4 × 100 metrów, która zdobyła brązowy medal (biegli w niej Prokofjew, Sidorow, Murawjow i Wiktor Bryzhin). Startował również w biegu na 200 metrów, ale odpadł w półfinale^[7]. Zdobył brązowy medal w sztafecie 4 × 100 metrów na uniwersjadzie w 1983 w Edmonton^[3].

Radziecki bojkot uniemożliwił mu start na igrzyskach olimpijskich w 1984 w Los Angeles. Na zawodach Przyjaźń-84 w Moskwie zwyciężył w biegu na 200 metrów i w sztafecie 4 × 100 metrów. Zajął 2. miejsce w biegu na 100 metrów w finale pucharu Europy w 1985 w Moskwie^[8] oraz 6. miejsce w biegu na 200 metrów i 3. miejsce w sztafecie 4 × 100 metróww pucharze świata w Canberze^[9].

Na mistrzostwach Europy w 1986 w Stuttgarcie odpadł w półfinale biegu na 100 metrów, ale był w składzie zwycięskiej sztafety 4 × 100 metrów (Aleksandr Jewgienjew, Nikołaj Juszmanow, Murawjow i Bryzhin), która czasem 38,29 s ustanowiła rekord mistrzostw^[10].

Na mistrzostwach świata w 1987 w Rzymie odpadł w ćwierćfinale biegu na 100 metrów, ale zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metróww (biegli w niej Jewgienjew, Bryzhin, Murawjow i Władimir Kryłow)^[11]. Jej wynik (38,02 s) był nowym rekordem Europy^[12].

Na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu wystąpił tylko w sztafecie 4 × 100 metróww, która po zgubieniu pałeczki przez sztafetę USA zdobyła w finale złoty medal (w składzie Bryzhin, Kryłow, Murawjow i Witalij Sawin)^[1].

Murawjow był mistrzem ZSRR w biegu na 200 metrów w 1983 i w biegu na 100 metrów w 1985 i 1987^[13], a także halowym mistrzem w biegu na 100 metrów w 1979 i w biegu na 60 metrów w 1981^[14].

Rekordy życiowe Murawjowa^[15]:

• bieg na 100 metrów – 10,20 s (9 lipca 1986, Moskwa)
• bieg na 200 metrów – 20,34 s (18 sierpnia 1984, Moskwa)

• Vladimir Muravyov w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-05-15].