Via Egnatia – starożytna droga rzymska, zbudowana w latach 146-120 p.n.e. na Półwyspie Bałkańskim.

Przebiegała od Dyrrachium na wybrzeżu Adriatyku przez Egnatię do Bizancjum (dzis. Stambuł), stanowiąc zamorskie przedłużenie Via Appia^[1] i tym samym główny szlak komunikacyjny pomiędzy Rzymem i jego posiadłościami na Wschodzie^[2].

Jej budowę rozpoczął prokonsul Macedonii Gnejusz Egnatiusz^[3]. Początkowo przebiegała do Tesaloniki na dystansie ponad 700 km, następnie przedłużono ją do Bizancjum i całkowita długość wynosiła ok. 1100 kilometrów^[1]. Jako transkontynentalna magistrala była w istocie drogą wojskową, przeznaczoną do szybkiego przemieszczania legionów z Italii przez cieśninę Otranto do Macedonii i krain małoazjatyckich. Miała liczne odgałęzienia i połączenia z Grecją (przez Tesalię), północną Macedonią i Dolną oraz Górną Mezją (aż do Viminacium)^[4].

Znana z opisu w Geografii Strabona (VII, 7,4), z niewielkich zachowanych fragmentów nawierzchni oraz ze znaczących jej przebieg licznych kamieni milowych. Podróżował nią m.in. apostoł Paweł (Dzieje 16-17). Dawne znaczenie odzyskała jako główny szlak wojskowy w czasach bizantyjskich; korzystali z niej później również europejscy krzyżowcy i osmańscy zdobywcy.

Do antycznej tradycji i przebiegu większej części tej trasy nawiązuje dziś grecka autostrada Egnatia Odos, łącząca przez Saloniki port Igumenitsa nad Morzem Jońskim ze wschodnią granicą państwa, a ukończona w 2009 roku^[5].

• drogi rzymskie
• kamień milowy
• architektura starożytnego Rzymu

• A. Rosset: Starożytne drogi i mosty. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1970, s. 109
• Jerzy Wielowiejski: Na drogach i szlakach Rzymian. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1984, ISBN 83-06-00973-8
• Wielka Historia Świata. T. 10. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 276-277, ISBN 83-7425-365-7