Ulrich von Brockdorff-Rantzau

Data i miejsce urodzenia	29 maja 1869 Szlezwik, Królestwo Prus
Data i miejsce śmierci	8 września 1928 Berlin, Niemcy
Minister spraw zagranicznych Niemiec
Okres	od 2 stycznia 1919 do marzec 1920
Poprzednik	Wilhelm Solf
Następca	Hermann Müller
Ambasador Niemiec w RFSRR i ZSRR
Okres	od listopad 1922 do 8 września 1928
Poprzednik	funkcja utworzona[1]
Następca	Herbert von Dirksen
Multimedia w Wikimedia Commons

Ulrich von Brockdorff-Rantzau (ur. 29 maja 1869 w Szlezwiku, zm. 8 września 1928 w Berlinie) – niemiecki dyplomata, pierwszy minister spraw zagranicznych Republiki Weimarskiej i niemiecki ambasador w ZSRR.

W latach 1891 i 1893 służył w armii pruskiej. Odszedł jako podporucznik z powodu uszczerbku na zdrowiu. Następnie wstąpił do służby dyplomatycznej w Auswärtiges Amt. W latach 1897–1901 był sekretarzem ambasady w Petersburgu. W 1901 roku przeniósł się do Wiednia. Od 1909 do 1912 roku został dołączony do konsula generalnego w Budapeszcie. W 1912 r. został ambasadorem w Danii. Jako ambasador starał się zapewnić wymianę niemieckiego węgla na duńską żywność. Wszedł w bliskie kontakty z duńskimi, niemieckimi związkami zawodowymi. Poznał także przyszłego prezydenta Niemiec Friedricha Eberta. W 1917 roku po rezygnacji Arthura Zimmermanna zaproponowano mu stanowisko ministra spraw zagranicznych, odmówił jednak przyjęcia nominacji na to stanowisko.

W grudniu 1918 roku, przyjął to stanowisko w rządzie Philippa Scheidemanna stawiając pięć warunków. Friedrich Ebert z SPD i Hugo Haase z USPD zgodzili się na spełnienie czterech z nich i Brockdorff-Rantzau otrzymał powołanie na stanowisko 2 stycznia 1919.

Został niezależnym ministrem spraw zagranicznych. Urząd sprawował do 20 czerwca 1919, ustąpił na znak protestu przeciw przedstawionym przez Ententę warunkom traktatu wersalskiego, które określił jako dyktat.

• graenseforeningen.dk