Test Lucasa-Lehmera

Test Lucasa-Lehmera – test pierwszości dla liczb Mersenne’a. Test został ułożony przez Edwarda Lucasa w 1856, a następnie ulepszony przez niego w 1878. W 1930 test został zmodyfikowany przez Derricka Henry’ego Lehmera.

Niech $M_{p}$ oznacza liczbę Mersenne’a $M_{p}=2^{p}-1$ dla pewnej nieparzystej liczby pierwszej $p$ (tzn. liczby pierwszej większej od 2). Pierwszość liczby $p$ można sprawdzić za pomocą prostego algorytmu podziału, gdzie $p$ jest wykładniczo mniejsza od $M_{p}.$ Definiuje się następujący ciąg liczb naturalnych $(S_{k}){:}$

S_{k}={\begin{cases}4&{\mbox{gdy }}k=0,\\S_{k-1}^{2}-2&{\mbox{gdy }}k\neq 0.\end{cases}}

Oto kilka początkowych wyrazów tego ciągu: 4, 14, 194, 37634, ... (ciąg A003010 w OEIS^[1]).

Test Lucasa-Lehmera orzeka, że liczba $M_{p}$ jest pierwsza wtedy i tylko wtedy, gdy jest dzielnikiem wyrazu o numerze $(p-2)$ w tym ciągu, co krótko zapisuje się kongruencją:

S_{p-2}\equiv 0{\pmod {M_{p}}}.

Resztę z dzielenia liczby $S_{p-2}$ przez $M_{p}$ nazywa się residuum Lucasa-Lehmera liczby $p.$ Istotę testu można zatem streścić sformułowaniem:

liczba Mersenna

M_{p}

jest pierwsza wtedy i tylko wtedy, gdy residuum Lucasa-Lehmera liczby

p

równe jest zeru.

Za pomocą pseudokodu test można przedstawić w następujący sposób:

// Ustalamy, czy M_p = 2^p − 1 jest pierwsza
Lucas-Lehmer(p)
    niech s ← 4
    niech M ← 2^p − 1
    powtórz p − 2 razy:
        s ← ((s × s) − 2) mod M
    jeśli s = 0 zwróć PIERWSZA w przeciwnym razie zwróć ZŁOŻONA

Działanie mod M w każdej iteracji zapewnia, że wszystkie pośrednie wyniki są co najwyżej $p$ -bitowe (w innym przypadku liczba bitów byłaby dublowana w każdej iteracji).

Złożoność czasowa

W powyższym algorytmie podczas każdej iteracji wykonywane są dwie kosztowne operacje: mnożenie s × s i operacja modulo mod M. Operacja mod M może być wykonywana szczególnie efektywnie na standardowych dwójkowych systemach poprzez dokonanie następującej obserwacji

k\equiv (k\,{\bmod {\,}}2^{n})+\lfloor k/2^{n}\rfloor {\pmod {2^{n}-1}}.

Mówi ona, że najmniej znaczące $n$ bity spośród $k$ plus pozostałe bity $k,$ są równoważne $k$ modulo $2^{n}-1.$ Równoważność może być stosowana powtarzalnie do momentu co najwyżej $n$ bitów reszty. W tym postępowaniu reszta po wykonaniu dzielenia $k$ przez liczbę Mersenne’a $2^{n}-1$ jest obliczona bez używania dzielenia. Na przykład:

{\begin{aligned}916{\bmod {2}}^{5}-1&=1110010100_{2}{\bmod {2}}^{5}-1\\&=11100_{2}+10100_{2}{\bmod {2}}^{5}-1\\&=110000_{2}{\bmod {2}}^{5}-1\\&=1_{2}+10000_{2}{\bmod {2}}^{5}-1\\&=10001_{2}{\bmod {2}}^{5}-1\\&=10001_{2}\\&=17.\end{aligned}}

Ponadto, ponieważ s × s nigdy nie przekroczy $M^{2}<2^{2p},$ ta prosta technika zbiega w co najwyżej 1 $p$ -bitowy dodatku (ewentualnie przeprowadza z $p$ -tego bitu w pierwszy bit), co może być wykonane w liniowym czasie. Algorytm ten posiada wyjątkowy przypadek. Daje $2^{n}-1$ dla mnożenia modulo zamiast poprawnej wartości 0. Jednak ten przypadek jest łatwy do wykrycia i naprawienia.

Przykłady

Liczba Mersenne’a M₃ = 7 jest pierwsza. Test Lucasa-Lehmera sprawdza to w następujący sposób. Początkowo $s$ jest ustalona i równa 4, później jest modyfikowana 3−2 = 1 raz:

s ← ((4 × 4) − 2) mod 7 = 0.

Ponieważ końcowa wartość $s$ wynosi 0, wnioskujemy, że M₃ jest pierwsza.

Z drugiej strony, M₁₁ = 2047 = 23 × 89 nie jest pierwsza. Powtórnie, $s$ jest ustalona i równa 4, ale teraz jest modyfikowana 11−2 = 9 razy:

s ← ((4 × 4) − 2) mod 2047 = 14
s ← ((14 × 14) − 2) mod 2047 = 194
s ← ((194 × 194) − 2) mod 2047 = 788
s ← ((788 × 788) − 2) mod 2047 = 701
s ← ((701 × 701) − 2) mod 2047 = 119
s ← ((119 × 119) − 2) mod 2047 = 1877
s ← ((1877 × 1877) − 2) mod 2047 = 240
s ← ((240 × 240) − 2) mod 2047 = 282
s ← ((282 × 282) − 2) mod 2047 = 1736

Ponieważ końcowa wartość $s$ nie jest równa 0, wnioskujemy, że M₁₁ = 2047 nie jest pierwsza. Mimo że M₁₁ = 2047 posiada nietrywialne czynniki, test Lucasa-Lehmera nie daje żadnych wskazówek, jakie mogą one być.

Dowód

Dowód poprawności testu przedstawiany tutaj jest prostszy niż oryginalny dowód podany przez Lehmera. Przywołajmy definicję

s_{i}={\begin{cases}4&{\text{gdy }}i=0,\\s_{i-1}^{2}-2&{\text{w pozostałych przypadkach.}}\end{cases}}

Naszym celem jest pokazanie, że $M_{p}$ jest pierwsza wtedy i tylko wtedy, gdy $s_{p-2}\equiv 0{\pmod {M_{p}}}.$

Ciąg $\langle s_{i}\rangle$ jest dany rekurencyjnie z rozwiązaniem w jawnej postaci. Niech $\omega =2+{\sqrt {3}}$ oraz ${\overline {\omega }}=2-{\sqrt {3}}.$ Poprzez indukcję dostajemy $s_{i}=\omega ^{2^{i}}+{\overline {\omega }}^{2^{i}}$ dla każdego $i{:}$

s_{0}=\omega ^{2^{0}}+{\overline {\omega }}^{2^{0}}=\left(2+{\sqrt {3}}\right)+\left(2-{\sqrt {3}}\right)=4

i

{\begin{aligned}s_{n}&=s_{n-1}^{2}-2\\&=\left(\omega ^{2^{n-1}}+{\overline {\omega }}^{2^{n-1}}\right)^{2}-2\\&=\omega ^{2^{n}}+{\overline {\omega }}^{2^{n}}+2(\omega {\overline {\omega }})^{2^{n-1}}-2\\&=\omega ^{2^{n}}+{\overline {\omega }}^{2^{n}}.\end{aligned}}

Ostatni krok wykorzystuje $\omega {\overline {\omega }}=\left(2+{\sqrt {3}}\right)\left(2-{\sqrt {3}}\right)=1.$ Jawna forma jest używana zarówno w dowodzie dostateczności, jak i konieczności.

Dostateczność

Celem jest pokazanie, że $s_{p-2}\equiv 0{\pmod {M_{p}}}$ implikuje, że $M_{p}$ jest pierwsza. Bezpośredni dowód wykorzystujący elementarną teorię grup daną przez J. W. Bruce^[2], jak nawiązuje Jason Wojciechowski^[3].

Przypuśćmy, że $s_{p-2}\equiv 0{\pmod {M_{p}}}.$ Wówczas

\omega ^{2^{p-2}}+{\overline {\omega }}^{2^{p-2}}=kM_{p}

dla pewnego całkowitego $k,$ więc

\omega ^{2^{p-2}}=kM_{p}-{\overline {\omega }}^{2^{p-2}}.

Mnożąc przez $\omega ^{2^{p-2}},$ otrzymujemy

\left(\omega ^{2^{p-2}}\right)^{2}=kM_{p}\omega ^{2^{p-2}}-(\omega {\overline {\omega }})^{2^{p-2}}.

Zatem

\omega ^{2^{p-1}}=kM_{p}\omega ^{2^{p-2}}-1.\qquad \qquad (1)

Dla uzyskania sprzeczności, przypuśćmy, że $M_{p}$ jest złożona, i niech $q$ będzie najmniejszym pierwszym czynnikiem liczby $M_{p}.$ Liczby Mersenne’a są nieparzyste, więc $q>2.$ Niech $\mathbb {Z} _{q}$ będzie zbiorem liczb całkowitych modulo $q$ i niech $X=\left\{a+b{\sqrt {3}}\mid a,b\in \mathbb {Z} _{q}\right\}.$ Mnożenie w $X$ jest zdefiniowane, jak następuje

\left(a+{\sqrt {3}}b\right)\left(c+{\sqrt {3}}d\right)=[(ac+3bd)\,{\bmod {\,}}q]+{\sqrt {3}}[(ad+bc)\,{\bmod {\,}}q].

Oczywiście to mnożenie jest działaniem wewnętrznym, to znaczy produkt liczb z $X$ przechodzi w siebie. Rozmiar $X$ oznaczamy przez $|X|.$

Gdy $q>2,$ $\omega$ i ${\overline {\omega }}$ należą do $X$ ^[a]. Podzbiór elementów $X$ z ich odwrotnościami tworzy grupę, którą oznaczamy $X^{*},$ a jej rząd $|X^{*}|.$ Jeden z elementów $X$ nie posiada odwrotności, jest to 0, więc $|X^{*}|\leqslant |X|-1=q^{2}-1.$

Teraz $M_{p}\equiv 0{\pmod {q}}$ i $\omega \in X,$ więc

kM_{p}\omega ^{2^{p-2}}=0

w $X.$

Następnie, wykorzystując równanie (1),

\omega ^{2^{p-1}}=-1

w $X$ i podnosząc obie strony do kwadratu, otrzymujemy

\omega ^{2^{p}}=1.

Zatem $\omega$ należy do $X^{*}$ i posiada odwrotność $\omega ^{2^{p}-1}.$ Co więcej, rząd $\omega$ dzieli $2^{p}$ , jednak $\omega ^{2^{p-1}}\neq 1,$ więc nie dzieli on $2^{p-1}$ . Wobec tego rząd $\omega$ wynosi dokładnie $2^{p}.$

Rząd elementu jest nie większy niż rząd (rozmiar) grupy, więc

2^{p}\leqslant |X^{*}|\leqslant q^{2}-1<q^{2}.

Ale $q$ jest najmniejszym pierwszym czynnikiem rozkładu liczby złożonej $M_{p},$ więc

q^{2}\leqslant M_{p}=2^{p}-1.

To prowadzi do sprzeczności $2^{p}<2^{p}-1.$ Dlatego $M_{p}$ jest pierwsza.

Konieczność

Z drugiej strony, celem jest pokazanie, że pierwszość $M_{p}$ implikuje $s_{p-2}\equiv 0{\pmod {M_{p}}}.$ Poniższy uproszczony dowód przedstawił Öystein J.R.

Gdy $2^{p}-1\equiv 7{\pmod {12}}$ dla nieparzystych $p>1,$ z własności symbolu Legendre’a wynika, że $(3|M_{p})=-1.$ To oznacza, że 3 jest podwójnym nieresiduum modulo $M_{p}.$ Dzięki kryterium Eulera, jest to równoważne

3^{\frac {M_{p}-1}{2}}\equiv -1{\pmod {M_{p}}}.

Natomiast 2 jest podwójnym residuum modulo $M_{p},$ ponadto $2^{p}\equiv 1{\pmod {M_{p}}}$ i stąd $2\equiv 2^{p+1}=\left(2^{\frac {p+1}{2}}\right)^{2}{\pmod {M_{p}}}.$ Tym razem kryterium Eulera pozwala napisać

2^{\frac {M_{p}-1}{2}}\equiv 1{\pmod {M_{p}}}.

Połączenie tych dwóch równoważnych relacji daje

24^{\frac {M_{p}-1}{2}}\equiv \left(2^{\frac {M_{p}-1}{2}}\right)^{3}\left(3^{\frac {M_{p}-1}{2}}\right)\equiv (1)^{3}(-1)\equiv -1{\pmod {M_{p}}}.

Niech $\sigma =2{\sqrt {3}}$ i zdefiniujmy $X$ tak jak wcześniej jako pierścień $X=\{a+b{\sqrt {3}}\mid a,b\in \mathbb {Z} _{M_{p}}\}.$ Wówczas w pierścieniu $X$ otrzymujemy

{\begin{aligned}(6+\sigma )^{M_{p}}&=6^{M_{p}}+\left(2^{M_{p}}\right)\left({\sqrt {3}}^{M_{p}}\right)\\&=6+2\left(3^{\frac {M_{p}-1}{2}}\right){\sqrt {3}}\\&=6+2(-1){\sqrt {3}}\\&=6-\sigma ,\end{aligned}}

gdzie pierwsza równość wykorzystuje dwumian Newtona w skończonej dziedzinie, która przedstawia się

(x+y)^{M_{p}}\equiv x^{M_{p}}+y^{M_{p}}{\pmod {M_{p}}},

a druga równość wykorzystuje małe twierdzenie Fermata, które brzmi

a^{M_{p}}\equiv a{\pmod {M_{p}}}

dla każdej liczby całkowitej $a.$ Wartość $\sigma$ została wybrana tak, aby $\omega ={\frac {(6+\sigma )^{2}}{24}}.$ Co za tym idzie, może być wykorzystana do wyliczenia $\omega ^{\frac {M_{p}+1}{2}}$ w pierścieniu $X$ jako

{\begin{aligned}\omega ^{\frac {M_{p}+1}{2}}&={\frac {(6+\sigma )^{M_{p}+1}}{24^{\frac {M_{p}+1}{2}}}}\\&={\frac {(6+\sigma )(6+\sigma )^{M_{p}}}{24\cdot 24^{\frac {M_{p}-1}{2}}}}\\&={\frac {(6+\sigma )(6-\sigma )}{-24}}\\&=-1.\end{aligned}}

To co pozostaje, to mnożenie obu stron równania przez ${\overline {\omega }}^{\frac {M_{p}+1}{4}}$ i wykorzystanie $\omega {\overline {\omega }}=1,$ co daje

{\begin{aligned}\omega ^{\frac {M_{p}+1}{2}}{\overline {\omega }}^{\frac {M_{p}+1}{4}}&=-{\overline {\omega }}^{\frac {M_{p}+1}{4}}\\\omega ^{\frac {M_{p}+1}{4}}+{\overline {\omega }}^{\frac {M_{p}+1}{4}}&=0\\\omega ^{\frac {2^{p}-1+1}{4}}+{\overline {\omega }}^{\frac {2^{p}-1+1}{4}}&=0\\\omega ^{2^{p-2}}+{\overline {\omega }}^{2^{p-2}}&=0\\s_{p-2}&=0.\end{aligned}}

Skoro $s_{p-2}$ jest 0 w $X,$ jest również 0 modulo $M_{p}.$

Zastosowanie

Test Lucasa-Lehmera jest testem pierwszości używanym przez Great Internet Mersenne Prime Search do znajdowania dużych liczb pierwszych. Te poszukiwania są bardzo owocne i przyczyniły się do znalezienia wielu największych liczb pierwszych znanych dzisiaj^[4]. Test jest uważany za wartościowy, ponieważ potrafi zbadać pierwszość olbrzymich liczb zawartych w zbiorach o dużej liczbie elementów w przeciągu przystępnego wymiaru czasu. W odróżnieniu od równie szybkiego testu Pépina dla każdej liczby Fermata, który może być używany jedynie na wiele mniejszych zbiorach tak olbrzymich liczb, zanim zakres obliczeniowy się wyczerpie.

Uwagi: test jest bardzo szybki i bardzo prosty. Przy jego użyciu znaleziono największe dotąd znane liczby pierwsze. Test wymaga jak najszybszego algorytmu mnożenia np. szybkiej transformaty Fouriera. Ponieważ mnożenie liczb zapisanych w systemie liczbowym o danej podstawie jest w pewnym sensie splotem funkcji (cyfra jako wartość w funkcji potęgi podstawy), a transformata Fouriera splotu dwóch funkcji jest iloczynem ich transformat, zatem wielkie liczby naturalne można mnożyć szybko przez siebie, robiąc szybką transformatę Fouriera z ich cyfr, a następnie szybką transformatę odwrotną iloczynu tych transformat.

Implementacje

Kod w Mathematica

Krótki kod w języku Mathematica (tutaj sprawdzający liczbę pierwszą Mersenne’a Davida Slowinskiego & Paula Gage’a z 4 stycznia, 1994 (znaną 33.) z wykładnikiem $p=859433$ ) w czasie nieco ponad 2 godzin na komputerze osobistym z procesorem Skylake o częstotliwości 2,9 GHz): Funkcja Mod[s, M] zwraca na końcu 0 jedynie jeśli $M$ jest liczbą pierwszą.

M = 2^859433 - 1;
s = 4;
AbsoluteTiming[
 Monitor[Do[
   s = Mod[s*s - 2, M], {n, 1, 859433 - 2}], {ProgressIndicator[
    n, {1, 859433 - 2}], n}]];
Print[Mod[s, M]]

Kod w Python

Przykładowy kod w języku Python 3 wykorzystujący bibliotekę gmpy2, kod zawiera optymalizację dzielenia modulo (patrz wyżej – Złożoność czasowa) oraz monitorowanie pozostałego czasu wykonania (estymowanego).

'''
Dla liczby p > 2, funkcja zwraca True jeżeli 2^p-1 jest pierwsza, w innym razie zwraca False
'''
from gmpy2 import *
from datetime import *

def Lucas_Lehmer(p):
    s = xmpz(4)
    M = xmpz(2 ** p) - 1
    startt = datetime.now()
    for i in range(0, p - 2):
        time_elapsed = datetime.now() - startt
        speed = i / (time_elapsed.total_seconds() + 1)
        remaining = (p - 2 - i) / (speed + 1)
        if i % int(speed + 1) == 0:
            print('Czas pozostały (hh:mm:ss.ms) {} czas wykonywania {}'.format(timedelta(seconds=remaining), time_elapsed))
        if (s.bit_length() <= p):
            # Podstawowa wersja algorytmu dla s o bitach <= p
            s = s * s - 2
            s = f_mod(s, M)
        else:
            # Optymalizacja dla s bitów > p
            s = s * s - 2
            md = s.bit_length() % 2
            right = s.bit_length() // 2 + md
            left = s.bit_length() // 2
            s = s[0:right] + f_mod(s[left:], M)

    if s == 0:
        return True
    else:
        return False

Zobacz też

Uwagi

↑ Formalnie, $\omega +\langle T^{2}-3\rangle$ i ${\overline {\omega }}+\langle T^{2}-3\rangle$ należą do $X.$ Poprzez nadużycia językowe $\omega$ and ${\overline {\omega }}$ są identyfikowane z ich obrazami w $X$ zgodnie z naturalnym pierścieniem homomorfizmu z $\mathbb {Z} [{\sqrt {3}}]$ w $X,$ który przyporządkowuje ${\sqrt {3}}$ dla $T.$

Przypisy

↑ Encyklopedia ciągów liczb całkowitych w wersji on-line
↑ J.W.J.W. Bruce J.W.J.W., A Really Trivial Proof of the Lucas-Lehmer Test, „The American Mathematical Monthly”, 4 (100), 1993, s. 370–371, DOI: 10.2307/2324959, JSTOR: 2324959 .
↑ Jason Wojciechowski. Mersenne Primes, An Introduction and Overview. 2003.
↑ The Largest Known Primes – A Summary. The Prime Pages. (ang.).

Linki zewnętrzne

Eric W.E.W. Weisstein Eric W.E.W., Lucas-Lehmer test, [w:] MathWorld, Wolfram Research (ang.).
GIMPS. The Great Internet Mersenne Prime Search. (ang.).
Tony Reix: A LLT-like test for proving the primality of Fermat numbers. Cornell University, 2007-05-24. (ang.).
Lucas-Lehmer test. MersenneWiki. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-15)]. (ang.).

[4] Formalnie, $\omega +\langle T^{2}-3\rangle$ i ${\overline {\omega }}+\langle T^{2}-3\rangle$ należą do $X.$ Poprzez nadużycia językowe $\omega$ and ${\overline {\omega }}$ są identyfikowane z ich obrazami w $X$ zgodnie z naturalnym pierścieniem homomorfizmu z $\mathbb {Z} [{\sqrt {3}}]$ w $X,$ który przyporządkowuje ${\sqrt {3}}$ dla $T.$

[1] Encyklopedia ciągów liczb całkowitych w wersji on-line

[2] J.W.J.W. Bruce J.W.J.W., A Really Trivial Proof of the Lucas-Lehmer Test, „The American Mathematical Monthly”, 4 (100), 1993, s. 370–371, DOI: 10.2307/2324959, JSTOR: 2324959 .

[3] Jason Wojciechowski. Mersenne Primes, An Introduction and Overview. 2003.

[5] The Largest Known Primes – A Summary. The Prime Pages. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[a]

[4]

Fahrer / Team für die Suche eingeben: