Tadeusz Pyka
| Data i miejsce urodzenia |
17 maja 1930 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 maja 2009 |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres |
od 23 października 1975 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
     Odebrane: 
| |
Tadeusz Hyacynt Pyka (ur. 17 maja 1930 w Piekarach Śląskich, zm. 23 maja 2009 w Katowicach) – polski działacz komunistyczny, ekonomista. Wiceprezes Rady Ministrów, poseł na Sejm PRL VI, VII i VIII kadencji
Życiorys
Syn Jana i Agnieszki. Z zawodu inżynier hutnik. W 1958 uzyskał tytuł zawodowy inżyniera na Politechnice Śląskiej, następnie stopień doktora habilitowanego w 1970 i tytuł profesora nadzwyczajnego nauk ekonomicznych (1974). Był profesorem Górnośląskiej Wyższej Szkoły Handlowej im. Wojciecha Korfantego w Katowicach.
Od 1951 do 1955 pracował w Hucie im. M. Buczka w Sosnowcu. Był także pracownikiem aparatu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej na Śląsku (m.in. instruktorem i kierownikiem Wydziału Ekonomicznego), do której wstąpił w 1953. W latach 1964–1967 pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Miejskiego partii w Bytomiu. Od 1967 do kwietnia 1974 był sekretarzem ekonomicznym, a także II sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Katowicach. W grudniu 1971 zasiadł w Komitecie Centralnym PZPR (wcześniej, od czerwca 1964, był w nim zastępcą członka), z którego został odwołany w październiku 1980 wskutek wydarzeń sierpniowych. Wchodził również w skład Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR „Nowe Drogi”[1]. W 1980 (od 15 lutego do 24 sierpnia) zastępca członka Biura Politycznego KC PZPR. W lipcu 1981 został wykluczony z partii.
W latach 1972–1980 poseł na Sejm PRL VI, VII i VIII kadencji (zrzekł się mandatu w grudniu 1980). Od marca 1974 do października 1975 był I zastępcą przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Wiceprezes Rady Ministrów w rządach Piotra Jaroszewicza, Piotra Jaroszewicza i Edwarda Babiucha i samodzielnym Edwarda Babiucha. Od 1978 do 1980 przewodniczył Komitetowi Rady Ministrów ds. Rynku Wewnętrznego.
W czasie stanu wojennego został internowany wraz grupą byłych czołowych działaczy PZPR[2].
W 1980 został odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej[3][4] (pozbawiony orderu 29 lipca 1981). Posiadał również Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy II klasy (odebrany 29 lipca 1981), Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi (1964)[5] oraz Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[6].
Przypisy
- ↑ „Nowe Drogi”, nr 8/1976, s. 2.
- ↑ Maciej Maciejowski, Partyjni dygnitarze w odosobnieniu, polska1918-89.pl.
- ↑ Lista osób odznaczonych w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 159 z 23 lipca 1980.
- ↑ „Dziennik Polski”, r. XXXVI, nr 159 (11 215), s. 2.
- ↑ Lista odznaczonych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 20 lipca 1964, s. 2.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450.
Bibliografia
