Tadeusz Deschu
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 sierpnia 1893 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914– |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Tadeusz Michał Deschu, ps. „Bezmian” (ur. 22 sierpnia 1893 we Lwowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Michała i Marii. Z zawodu był nauczycielem ludowym.
Po wybuchu I wojny światowej, 3 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Został dowódcą 2 plutonu w 2 kompanii IV batalionu 1 pułku piechoty w składzie I Brygady, od 18 grudnia 1914 służył w 3 kompanii II batalionu 5 pułku piechoty w składzie I Brygady, w którym od 1915 był dowódcą II plutonu w 2 kompanii II batalionu. Brał udział w bitwie pod Łowczówkiem. Został awansowany do stopnia podporucznika piechoty 1 stycznia 1915 (formalnie mianowanie w 1916), później do stopnia porucznika piechoty 1 listopada 1916. Po zwolnieniu z Legionów 16 września 1917, rozpoczął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej. U schyłku wojny 31 października 1918 został dowódcą pogotowia POW w Domu Akademickim we Lwowie, brał udział w walkach o Lwów podczas wojny polsko-ukraińskiej służąc w stopniu porucznika w oddziale technicznym Naczelnej Komendy w rejonie 30[1], na odcinku V oraz w składzie pociągu pancernego „PP3”.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 1 Dywizji Piechoty Legionów, a po mianowaniu majorem piechoty był dowódcą 201 pułku piechoty. Podczas walk został ranny i od września 1920 przebywał na leczeniu w Warszawie.
Po rekonwalescencji od 1921 służył w 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku[2]. Z uwagi na stan zdrowia pełnił służbę w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Stanisławów na stanowisku I referenta. W maju 1923 roku został przydzielony do PKU Kamionka Strumiłowa na stanowisko komendanta[3]. W listopadzie 1924 został przydzielony PKU Stanisławów na stanowisko komendanta[4]. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W marcu 1928 roku przydzielony został do PKU Warszawa Miasto IV na stanowisko komendanta[6][7]. W listopadzie 1928 roku został przeniesiony służbowo do Biura Uzupełnień Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału[8][9]. W 1939 roku pełnił służbę w Departamencie Uzupełnień MSWojsk. na stanowisku oficera sztabowego do spraw inspekcji komend rejonów uzupełnień[10].
Był współautorem publikacji pt. Powszechny obowiązek wojskowy w Polsce z 1930[11] (wydanie kolejne w 1935[12]).
Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej 1939 przedostał się na Węgry, gdzie został internowany. Po zajęciu terenów węgierskich przez Niemców dostał się do niewoli niemieckiej. Po zakończeniu wojny przystąpił do Polskich Sił Zbrojnych.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4584 (18 lutego 1922)[13]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (7 lipca 1931)[14]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[15]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[16]
Przypisy
- ↑ Obrona Lwowa 1 - 22.11.1918 r.. [dostęp 2015-05-25].
- ↑ Franciszek Groński. 22 Dywizja Piechoty Górskiej. 2 Pułk Strzelców Podhalańskich – Sanok. „Przemyskie Zapiski Historyczne”, s. 263, R. XIV–XV z 2003–2005. ISSN 0860-0317.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 18 maja 1923 roku, s. 273.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 120 z 12 listopada 1924 roku, s. 671.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 117.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 92.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 117, 166.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 354.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 20.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 11, 438.
- ↑ Książki obowiązujące. „Biuletyn Bibliograficzny Ministerstwa Spraw Zagranicznych”, s. 3, Nr 1 z 1930. Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
- ↑ Powszechny obowiązek wojskowy w Polsce. books.google.p. [dostęp 2015-05-25].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922 roku, s. 103.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Krzyża Niepodległości (M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31).
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 117.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Tadeusz Deschu. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2015-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-01)].