Sznaucer olbrzym
 Sznaucer olbrzym o umaszczeniu całkowicie czarnym | |
| Inne nazwy |
Sznaucer monachijski, sznaucer piwny (dawne nazwy) |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
65–70 cm (psy), |
| Masa |
35-47 kg[1] |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa II, Sekcja 1, |
| AKC |
Working |
| ANKC |
Grupa 6 (Utility) |
| CKC |
Grupa 3 - Working Dogs |
| KC(UK) |
Working |
| NZKC |
Utility |
| UKC |
Herding Dog Breeds |
| Wzorce rasy | |
Sznaucer olbrzym – rasa psów, należąca do II grupy (wd.FCI) - Pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła, pozostałe. Zaklasyfikowana do sekcji psów w typie pinczera i sznaucera w podsekcji sznaucery. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących[2]. Typ dogowaty[3]. Podlega próbom pracy[4].
Za oficjalną datę powstania rasy (według E. Harmsa) można przyjąć rok 1910, kiedy do hodowlanej księgi Klubu Sznaucera i Pinczera wpisano trzy suki i sześć psów.
Rys historyczny
Najprawdopodobniej przodkiem sznaucera olbrzymiego była stara górnobawarska odmiana psa wiejskiego, używanego do zaganiania i stróżowania. Przed drugą wojną światową hodowlę rozwinął Calaminus, który nigdy nie ujawnił z jakimi rasami krzyżował osobniki hodowlane. Aby uzyskać odpowiednią maść i uszlachetnić sylwetkę, pewne jest, że do krzyżowania użył czarnego doga niemieckiego. Spekuluje się, że użyte zostały także pudle duże.
Użytkowość
Początkowo psy te były hodowane tylko na terenach wiejskich przez chłopów wykorzystujących je do stróżowania gospodarstw, a także pilnowania wozów browarskich (stąd dawna nazwa sznaucer piwny). Zaliczany do psów obronnych[5].
Temperament
Pies silny o żywym usposobieniu. Jego charakterystycznymi cechami są odwaga, której towarzyszy spokój i przezorność, wierność wobec swego pana. Narządy zmysłów bardzo dobrze rozwinięte. Inteligencja, niezależność, siła i wytrwałość, odporność na zmiany pogody i choroby sprawiają, iż jest to pies służbowy, przeznaczony do ciężkiej, wymagającej wytrzymałości pracy.
Budowa
- głowa: oglądana ze wszystkich stron powinna być prostokątna, długa, szlachetna w wyrazie
- oczy: ciemnej barwy, owalne
- uszy: wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)
- tułów: zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Kłąb mocny, wyraźnie zaznaczony, powinien łagodnie przechodzić w płynną i prostą linię grzbietu. Front z wyraźnie zaznaczonym przedpiersiem
- ogon: osadzony wysoko (dawniej kopiowany)
Szata i umaszczenie
Okrywa włosowa szorstka, twarda, gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Najczęściej spotykane umaszczenie to czarne w całości, rzadziej spotykane są osobniki o umaszczeniu pieprz i sól.
Utrzymanie
Konieczność systematycznego trymowania sierści.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ FCI-Standard N° 181 / 18.04.2007 SZNAUCER OLBRZYM. Związek Kynologiczny w Polsce. [dostęp 2021-09-20]. (pol.).
- ↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 138.
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 68.
- ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 90.
- ↑ Magdalena Nowicka, Agnieszka Boczula: Psy obronne. s. 62 i 66.
Bibliografia
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 266. ISBN 83-7073-122-8.
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
- Magdalena Nowicka, Agnieszka Boczula: Psy obronne. Warszawa: Książka i Wiedza, 2001. ISBN 83-05-13030-4.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Joan Palmer: Psy rasowe; 235 ras; pochodzenie rasy, pielęgnacja, szkolenie, przygotowanie do pokazów. Warszawa: Agencja Elipsa, 1995. ISBN 83-85152-709.